“Θεαρχίῳ νεύματι, πάντοθεν οἱ θεοφόροι Ἀπόστολοι, ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι, καταλαβόντες τὸ πανάχραντον, καὶ ζωαρχικόν σου σκῆνος, ἐξόχως ἠσπάζοντο. Αἱ δὲ ὑπέρτατοι τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις, σὺν τῷ οἰκείῳ Δεσπότῃ παραγενόμεναι, τὸ θεοδόχον καὶ ἀκραιφνέστατον σῶμα προπέμπουσι, τῷ δέει κρατούμεναι, ὑπερκοσμίως δὲ προῴχοντο, καὶ ἀοράτως ἐβόων, ταῖς ἀνωτέραις ταξιαρχίαις· ἰδοὺ ἡ παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν. Ἄρατε πύλας, καὶ ταύτην ὑπερκοσμίως ὑποδέξασθε, τὴν τοῦ ἀενάου φωτὸς Μητέρα. Διὰ ταύτης γὰρ ἡ παγγενὴς τῶν βροτῶν σωτηρία γέγονεν, ᾗ ἀτενίζειν οὐκ ἰσχύομεν, καὶ ταύτῃ ἄξιον γέρας ἀπονέμειν ἀδύνατον. Ταύτης γὰρ τὸ ὑπερβάλλον, ὑπερέχει πᾶσαν ἔννοιαν. Διὸ ἄχραντε Θεοτόκε, ἀεὶ σὺν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ, καὶ τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς, περιφρουρῆσαι καὶ σῶσαι, ἀπὸ πάσης προσβολῆς ἐναντίας τὴν νεολαίαν σου· τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα, εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀγλαοφανῶς μακαρίζοντες” (Οκτώηχο Δοξαστικό των Στιχηρών του Εσπερινού της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου)
Ένα ταξίδι κάνουν οι απόστολοι του Χριστού και μαζί τους και εμείς. Εκείνοι, με θεϊκή εντολή, μεταφέρονται ταξιδεύοντας πάνω στα σύννεφα από όλα τα μέρη του κόσμου, όπου κηρύττουν το Ευαγγέλιο, στα Ιεροσόλυμα για να αποχαιρετήσουν στην δυσκολότερη για τον άνθρωπο ώρα, αυτή του θανάτου, την Μητέρα του Θεού τους. Και είναι ο τελευταίος ασπασμός σημάδι αναγνώρισης της μοναδικής ευλογίας που μια γυναίκα έφερε στον κόσμο: όχι μόνο έναν άνθρωπο, αλλά τον Θεάνθρωπο. Όχι ένα φθαρτό ον, αλλά Αυτόν που μας δίδει την αφθαρσία. Όχι έναν που διδάσκει την αγάπη, αλλά Αυτόν που είναι η Αγάπη.
Και οι Άγγελοι, μαζί με τον Χριστό, τον Υιό της γυναίκας, γίνονται εκείνοι που προπέμπουν στον τάφο, σαν μέσα από μια μοναδική λιτανεία, το σώμα που δέχτηκε εντός του τον Θεό και κραυγάζουν στις πύλες του ουρανού να ανοίξουν για να εισέλθει η Παντάνασσα, Αυτή που είναι η βασίλισσα του κόσμου, καθώς είναι η Μητέρα του φωτός που ποτέ δεν σβήνει. Και δεν έχουμε την δύναμη να την ατενίσουμε, ούτε είναι δυνατόν να της απονείμουμε τιμή άξια των όσων έπραξε. Διότι η Ίδια ξεχωρίζει από κάθε σκέψη, από κάθε άλλο ον, από κάθε αξία. Κι ενώ η υπερβολή δεν είναι ζητούμενο στη ζωή, Αυτή είναι ό,τι πιο ξεχωριστό, πιο ασύγκριτο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε οι άνθρωποι στον Δημιουργό μας.
Γι᾽ αυτό, κι εμείς παρακαλούμε την άχραντο Θεοτόκο: “Εσύ που ζεις για πάντα με τον Βασιλιά που φέρει τη Ζωή και είναι το παιδί σου, πρέσβευε συνεχώς για να περιφρουρείται και να σώζεται από κάθε χτύπημα του πειρασμού η νεολαία σου, διότι ζούμε ως μόνιμη ιδιότητά μας την προστασία σου και δεν θα κάνουμε κάτι άλλο στους αιώνες, παρά να σε δοξολογούμε”.
Συνταξιδιώτες σου ως προς την ανθρώπινη φύση, Παναγία, θέλουμε και παρακαλούμε να πορευόμαστε προς τον δρόμο που Εσύ άνοιξες: να είναι ο Χριστός στις καρδιές μας, να μη νικιόμαστε από τη φθορά, και να γευτούμε λίγο αυτό το “υπερβάλλον”, που δεν είναι άλλο από την πίστη, την εμπειρία, την αγάπη του Υιού Σου εντός μας. Σ᾽ έναν κόσμο που δεν νιώθει τη φθορά του, εμείς να είμαστε εκείνοι που θα ασπαστούμε την εικόνα Σου και θα Σε παρακαλούμε εν τω καιρώ της εξόδου να διώξεις μακριά τις σκοτεινές όψεις του κακού, για να είναι όλος ο δρόμος μας δρόμος προς το Φως, προς Εσένα, προς τον Υιό Σου!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δεκαπενταύγουστος 2024
