Νόησις
Τα χρόνια της νεότητός μου, ο ηδονικός μου βίος –
πώς βλέπω τώρα καθαρά το νόημά των.
Τί μεταμέλειες περιττές, τί μάταιες...
Αλλά δεν έβλεπα το νόημα τότε.
Μέσα στον έκλυτο της νεότητός μου βίο
μορφώνονταν βουλές της ποιήσεώς μου,
σχεδιάζονταν της τέχνης μου η περιοχή.
Γι’ αυτό κ’ η μεταμέλειες σταθερές ποτέ δεν ήσαν.
Κ’ η αποφάσεις μου να κρατηθώ, ν’ αλλάξω
διαρκούσαν δύο εβδομάδες το πολύ.
[1918]
Είναι το Πρόσωπό του που μας λείπει, για να κρατήσουν οι μεταμέλειές μας. Το βλέμμα που αγαπά. Ο λόγος της σιωπής Του. Αυτός που βλέπει την καρδιά. Μα επιμένουμε όλα να τα κάνουμε μόνοι μας. Να βρούμε τον ποιητικό μας λόγο στις επιθυμίες που μας αφήνουν νεκρούς. Κι έτσι προσπερνάμε την γυναίκα που άλειψε με μύρο, που έκλαψε, που αφέθηκε. Πώς να νοιώσεις την ομορφιά, όταν μιμείσαι και δεν ζεις, προχωρώντας ένα βήμα έξω από το πικρό σου Εγώ;
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
