Χαρίσματα έχει ο κάθε άνθρωπος, άλλος πολλά, άλλος λίγα. Ο κόσμος σήμερα τα λέει "προσόντα". Είναι το κλειδί για τη επιτυχία του ανθρώπου. Χωρίς αυτά κανείς δεν μπορεί να εργαστεί, να ζήσει, να δημιουργήσει μια επιτυχημένη οικογένεια, να είναι ευυπόληπτος πολίτης στην κοινωνία. Και είναι αυτά τα χαρίσματα - προσόντα ενδεικτικά εξωτερικής εμφάνισης και χαρακτήρα, μόρφωσης και συναισθηματικού κόσμου, νοημοσύνης και δύναμης.
Κύριο χάρισμα όμως του σήμερα είναι η συνηγορία στο "φαίνεσθαι". Αρκεί η ομορφιά, η ικανότητα
του λόγου, ενίοτε και της δημαγωγίας, του να δείχνουμε κάτι. "Ό,τι
δηλώσεις, είσαι", έλεγαν
κάποτε. Η κοινωνία τού έχειν
όμως σήμερα έχει παραφράσει το αξίωμα και το έχει κάνει «Είμαι ό,τι φαίνομαι».
Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι και
πραγματικά ό,τι φαίνεται, αρκεί να
φαίνεται.
Από κει και πέρα θριαμβεύει ο χρήσιμος άνθρωπος. Αν κάποιος μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στους ισχυρούς της κοινωνίας, να
υποκρίνεται τόσο θαυμάσια, ώστε να
μην αποκαλύπτει τον πραγματικό εαυτό του, αν δεν θίγει τα κακώς κείμενα, αν προβάλλει την
συντήρηση και την υποταγή ως αξίωμα ζωής και πρότυπο στάσης, τότε είναι ο
άνθρωπος που θα προχωρήσει.
Ο χρήσιμος είναι το ιδανικό του
σήμερα. Ακόμα και στην Εκκλησία τον "χρήσιμο" Χριστό προτιμάμε. Αυτόν που μας βολεύει.
Αυτόν που μας υπόσχεται χαρά και ευτυχία, την λύση των προβλημάτων μας, την ικανοποίηση των επιθυμιών μας. Στην
πραγματικότητα, ζητούμε έναν Χριστό των συμφερόντων μας. Δεν αντέχουμε τον
Θεάνθρωπο που μας ζητά να νικήσουμε το εγώ και τα πάθη μας. Αυτόν που μας δείχνει την οδό του σταυρού
πριν την ανάσταση.
Απέναντι λοιπόν στον χρήσιμο άνθρωπο του σήμερα, τον αποστεωμένο από αγάπη και προσφορά, τον ενταγμένο μέσα σ’ ένα
ατέλειωτο παιχνίδι δημόσιων σχέσεων, υπάρχει ο άνθρωπος που δεν έχει προσόντα,
αλλά χαρίσματα. Αυτός που έχει τάλαντα από το Θεό και τα προσφέρει από αγάπη
στους άλλους. Αυτός που μπορεί να φαίνεται "άχρηστος" για την νοοτροπία των πολλών, διότι δεν συμβιβάζεται με την πνευματική
ανελευθερία, με την μιζέρια του καταναλωτισμού, που δεν μπαίνει στο παιχνίδι
του συμβιβασμού αξιών, ιδεών, τρόπου ζωής. Αυτός που ξέρει με τι τον έχει
προικίσει ο Θεός και δεν το κρατά για
τον εαυτό του, ούτε το θάβει στο
χώμα της κακίας, των παθών, της, με κάθε
μέσο, επιβίωσης, αλλά παλεύει να καρποφορήσει με
ταπείνωση, με επίγνωση και με πνεύμα διακονίας.
Στον "χρήσιμο" Χριστό
του κόσμου, αυτόν που βολεύει γιατί του έχουμε
αφαιρέσει την
μάχαιρα της αγάπης, της προσφοράς και της θυσίας, αυτόν που δεν θίγει τα
συμφέροντα των ισχυρών, η Εκκλησία αντιπαραθέτει τον "άχρηστο" Χριστό.
Αυτόν που γονιμοποιεί τα χαρίσματα του καθενός, χαρίζει την ελευθερία και,
κυρίως, δεν βολεύεται με την κάθε λογής αμαρτία.
Αυτόν που δεν ζητά τυπικότητα, συμβιβασμό, υπηρεσίες, αλλά γνησιότητα, αγάπη
και θυσία. Αυτόν που έρχεται να σταυρωθεί και να αναστηθεί, ως πράξη έσχατης
ταπείνωσης και προσφοράς όλων Του των χαρισμάτων, Αυτόν που έρχεται να βάλει
μάχαιρα και όχι βόλεψη. Τον δικό της, αληθινό Χριστό!
Δρόμος κάποτε μοναχικός, αυτός που υπερβαίνει την χρησιμότητα και το φαίνεσθαί της. Δρόμος όμως που σώζει, διότι οδηγεί στην αλήθεια του Σταυρού και της Ανάστασης. Δρόμος της βασιλείας. Δρόμος στον οποίο είμαστε μαζί Του. Και δεν θα μας εγκαταλείψει.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη
Αλήθεια"
