Από υαλί χρωματιστό
Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν.
Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια)
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί,
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων.
Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν,
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός,
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν.
Ζητάς τους ταλαντούχους, μα ξεχνάς εκείνους που έκρυψαν το τάλαντο. Ξεχνάς τους ξοδευτές του για τα δικά τους. Αυτούς που εξουσιάζουν στις πλάτες των άλλων, ενώ το στέμμα τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά γυαλί χρωματιστό. Αυτός που κρύβει το τάλαντο, τουλάχιστον δεν κάνει κακό. Αυτός που προσποιείται ότι το έχει, που το ξοδεύει χωρίς αγάπη, που πορεύεται γυμνός, θα μείνει στην μοναξιά του. Δεν θέλει θόρυβο ο Θεός. Δεν θέλει όμως και της καρδιάς την φτώχεια.
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
