ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

 

Ἀποδείξεις ζητᾶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος γιά τήν πίστη. Στήν ἀγωνία του, αὐτήν πού παραδέχεται καί αὐτήν πού προσποιεῖται ὅτι δέν ἔχει, γιά τόν θάνατο καί τό ἄν ὑπάρχει αἰώνια ζωή, ἐπικαλεῖται τήν ἀνάγκη του νά γνωρίζει ἀληθινά τί συμβαίνει καί τί θά συμβεῖ στό ἐπέκεινα. Γι’ αὐτό καί στούς καιρούς μας ἡ ἀπιστία περισσεύει. Ἡ πίστη ὅμως οὐδέποτε θά πάψει νά διακηρύττει τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας ὡς τή μοναδική ἀπάντηση, ἡ ὁποία δίνει νόημα ζωῆς καί αἰωνιότητας στόν ἀναζητητή ἄνθρωπο. Καί θά ἐπικαλεῖται τεκμήρια τά ὁποῖα αὐτός πού θέλει μπορεῖ νά ἐπιβεβαιώσει τήν αὐθεντικότητά τους μέσα στόν χρόνο.

 Ἡ μαρτυρία τῶν ἀποστόλων

Τό πρῶτο τεκμήριο εἶναι ἡ μαρτυρία τῶν ἀποστόλων. «Μετά τόν θάνατό του ὁ Χριστός παρουσιάστηκε σ’ αὐτούς ζωντανός μέ πολλές ἀποδείξεις^. γιά σαράντα μέρες τούς ἐμφανιζόταν καί τούς μιλοῦσε σχετικά μέ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 1, 3). Οἱ ἀπόστολοι δέν ἐπινόησαν τό γεγονός τῆς ἀναστάσεως. Τό ἔζησαν στίς ἀλλεπάλληλες συναντήσεις μέ τόν ἀναστάντα Χριστό. Βεβαιώθηκαν ψηλαφώντας τον, βλέποντάς τον νά γευματίζει μαζί τους, νά συζητᾶ, νά τούς ἐνθαρρύνει, νά προλέγει τόν ἐρχομό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν πορεία ὅλου τοῦ κόσμου πρός τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί μοιράστηκαν αὐτή τή χαρά μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι στήν συνέχεια μαθήτευσαν κοντά τους, βαπτίστηκαν, ἔζησαν τή ζωή τῆς πίστης. Τῶν ἀποστόλων μαθητές εἴμαστε κι ἐμεῖς, ὡς μέλη τῆς μίας, ἁγίας, ἀποστολικῆς καί καθολικῆς ’Ἐκκλησίας. Αὐτό σημαίνει ὅτι δεχόμαστε τήν ἐμπειρία τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐμπιστευόμενοι τόν λόγο καί τό παράδειγμά τους. Και μετέχουμε στή χαρά τους, πού γίνεται χαρά μας!

 Ἡ ὁμολογία τῶν ἁγίων

Τό δεύτερο τεκμήριο εἶναι ἡ ὁμολογία τῶν ἁγίων τῆς πίστης μας. Μάρτυρες, ἀσκητές, κληρικοί καί λαϊκοί, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, ἀφιερώθηκαν στόν Χριστό μέχρι θανάτου. Δέν λύγισαν μπροστά στή δύναμη τριῶν μεγάλων ἐξουσιῶν. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ κοσμική, ἡ ὁποία συνέχισε νά σταυρώνει μέ διάφορους τρόπους ὅσους πίστευαν στόν ἀναστάντα, δίδοντας τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, τοῦ μαρτυρίου τῆς περιφρόνησης καί τῶν ὑβρισμῶν, τῆς ἐξορίας ἀπό τά τερπνά τῆς ζωῆς. Ἡ δεύτερη εἶναι αὐτή πού θεωρεῖ ὡς σκοπό τοῦ ἀνθρώπου τό νά εὐχαριστηθεῖ τή ζωή του μέ βάση τά ἀγαθά καί τίς ἡδονές τοῦ πολιτισμοῦ κάθε ἐποχῆς, ὅταν διατυπώνει τό ἐρώτημα: «πῶς μπορεῖ ὁ καθένας νά εὐτυχήσει;». Κι αὐτή ἡ ἐξουσία προβάλλει τό γεγονός ὅτι μιά φορά μονάχα ζοῦμε καί ἡ πίστη ζητᾶ νά πορευτοῦμε μέ στερήσεις τῶν ἀγαθῶν, τῶν δικαιωμάτων, τῶν ἀπολαύσεων στό ὄνομα μιᾶς ἀνάστασης ἡ ὁποία θά ἀργήσει νά ἔρθει. Ἡ τρίτη εἶναι αὐτή τοῦ φόβου, ὅτι ὁ θάνατος μᾶς ὁδηγεῖ στόν μηδενισμό, στήν ἀνυπαρξία, στό τίποτα, καί ποιός ὁ λόγος νά πιστεύουμε; Οἱ ἅγιοί μας ὅμως νίκησαν καί τίς τρεῖς ἐξουσίες, γιατί ἔζησαν τήν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Τόν κοινωνοῦσαν στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Τόν ζοῦσαν στήν ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους τους. Εἶχαν τήν μυστική χαρά τῆς προσευχῆς. Ἔβλεπαν τά θαύματα τά ὁποῖα γίνονταν στό ὄνομα τοῦ ἀναστάντος. Καί μέ θάρρος πορεύτηκαν ἐναντίον τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου, δείχνοντας ὅτι «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσι τῆς Ἐκκλησίας» (Ματθ. 16,18) καί τῆς πίστης πού αὐτή δείχνει!

 Ἡ δύναμη τῆς συγχώρησης

Τό τρίτο τεκμήριο εἶναι ἡ ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ ὄχι διά τῆς βίας καί τῶν πολέμων, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης καί τῆς συγχώρησης. Ὁ κόσμος εὐαγγελίσθηκε βλέποντας τούς χριστιανούς νά ἀγαποῦν τούς ἐχθρούς τους. Νά ἐπιλέγουν ἀντί τῆς ἐκδίκησης τήν προσευχή γιά ὅσους τούς ἀδικοῦσαν, γιά ὅσους τούς ταλαιπωροῦσαν, τούς βασάνιζαν, τούς θανάτωναν. Νά προσφέρονται στή διακονία τοῦ πλησίον τους, θυσιάζοντας καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους. Νά ὑπομένουν, νά ἀνέχονται, νά δίδουν κι ἄς μήν ἔπαιρναν τίποτε ὡς ἀνταπόδοση. Αὐτό τό ἦθος τῆς ἀγάπης καί τῆς συγχώρησης ἄλλαξε τόν κόσμο, τήν πορεία τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι ἔβλεπαν τόν συνάνθρωπό τους. Αὐτό τό ἦθος πηγάζει ἀπό τήν προσευχή τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν σταυρό στόν Πατέρα του νά συγχωρέσει τούς σταυρωτές του, πηγάζει ἀπό τόν πανάγιο τάφο στόν ὁποῖο ὁ Τριαδικός Θεός συγχώρεσε τήν ἀνθρώπινη ἁμαρτία καί ἀποστασία, πηγάζει ἀπό τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ ἀναστάς Κύριος θά συγχωρέσει ἐμᾶς πού συγχωροῦμε ὅλους ὅσοι μᾶς ὀφείλουν!

Οἱ ἀναστάσιμες ἀποδείξεις μπορεῖ νά μήν πείσουν ὅσους θέλουν νά βλέπουν τή ζωή μέ βάση τίς αἰσθήσεις καί τόν ὀρθολογισμό. Αὐτούς πού ἔχουν ἐμπιστοσύνη στίς δικές τους δυνάμεις, στά ἀνθρώπινα κατορθώματα, στήν πεποίθηση ὅτι μόνο γιά τό σήμερα ὑπάρχουμε. Ὅσοι ὅμως μετέχουμε στή χαρά τῆς Ἀνάστασης, ὅσοι ὑψώνουμε τίς λαμπάδες μας δείχνοντας ὅτι καί στά χέρια μας καί στήν καρδιά μας κρατᾶμε τή λάμψη τοῦ νικητῆ τοῦ θανάτου, ὅσοι τόν κοινωνοῦμε ἀναστημένο καί τόν ἀφήνουμε νά κατοικήσει στίς καρδιές μας, βεβαιώνουμε τήν ἀνθρωπότητα μέ τή θριαμβευτική, χαρούμενη καί ἐλπιδοφόρα κραυγή: Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη! Κι ἐμεῖς μαζί του!

π. Θ.Μ.