ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ
“Άφτιαχτο κι αστόλιστο
του Χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με τ’ ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω.
Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ’
τη μανούλα σας,
μαλλάκια μεταξένια,
μήπως και του Χάροντα,
καθώς θα σε κοιτάξεις,
του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει!
(« Ο Τάφος»)
Μοίρα μας ο
θάνατος. Κι όσο κι αν πονάμε, πώς να του ξεφύγουμε. Μα πιο δύσκολος είναι ο
θάνατος όταν άγουρα, παράταιρα, χωρίς να πρέπει, έρχεται. Και πονάνε όσοι
αγαπάνε. Από τα σπλάχνα βγαίνει το «γιατί;». Μόνο εκείνη που ήξερε Ποιος ήταν ο
Υιός της δεν αναρωτήθηκε. Αλλά δεν μπορούσε να μην κλάψει, να μη λυγίσει, να μη
νιώσει το μαχαίρι στα σπλάχνα. Γι’ αυτό
και νιώθει κάθε πόνο θανάτου. Κι όπως εκείνη έμεινε δίπλα Το μέχρι το τέλος,
έτσι δίπλα μένει σε όποιον ζητά απ’ αυτή
παρηγοριά στο δάκρυ του. Κι όπως εκείνη έκανε υπομονή, προσδοκώντας το χάραμα
της Κυριακής, αυτό δίνει και σε μας. Να νιώσουμε ότι μοίρα μας είναι όχι ο
θάνατος, αλλά η ανάσταση!
π. Θ.
1η Μαΐου 2021
