«Αυτιάζομαι κι ακούω πίσω από τον τοίχο,
(τοίχος για σε
δεν είναι),
κάτι απ’ τον ίσκιο πιο θαμπό και πιο λιγνό απ’ τον
ήχο,
και πίσω από
τον τοίχο φως, και τ’ άλλου κόσμου μέρα,
κι άυλα φτερά
αιθερόλαμνα αιστάνομ’ εκεί πέρα,
και μου το λέει
το πρόσωπό σου
πώχει μαγνάδι
του έναν ύπνο εκστατικό...
σα νάνοιξαν
αγνάντια σου όλ’ οι τάφοι
όλα τα μυστικά
τους να σου εμπιστευτούν...
Κι ακούω το
αίμα μου ν’ αλλάζει μέσα μου
την πορφυρή του
βρύση,
κι ακούω το
αίμα μου που γίνεται
θυμίαμα για να
σε θυμιατίσει»
(«Σίβυλλα 1902»)
Αυτό που φαίνεται είναι η ήττα ενός
ανθρώπου που μίλησε, έδειξε, έζησε την αγάπη. Αυτό που φαίνεται είναι η νίκη
ενός κόσμου που υποτάσσει στα θέλω του και τον Θεό. Αυτό που φαίνεται είναι η
κραυγή του κακού: «απόδειξέ μας...»
Αυτό που δεν φαίνεται είναι ο μυστικός
λόγος ότι η αλήθεια θέλει αίμα. Ότι ζωή είναι η εμπιστοσύνη, ακόμη και στον
θάνατο. Ότι μόνο αν αλλάξουμε το μέσα μας, μόνο αν ακούσουμε το αίμα που ρέει
από την καρδιά, είδαμε πιο πέρα από το προφανές. Μόνο αν το αίμα μας ενωθεί με
το δικό Του, θυμιατίζουμε αληθινά τον Θεό που έγινε άνθρωπος και μας καλεί στον
δρόμο Του.
π. Θ.
30 Απριλίου 2021
Μεγάλη Παρασκευή
