«Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδομένη από το κρίμα!
Και θ’ ακούσεις τη
φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν τον κόρφο τον γυναίκειο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο και
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,-
για τ’ ανέβασμα
ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς, να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
(«» Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου- Λόγος Η’ Προφητικός»)
Τι είναι κακό; Μια σύμβαση; Μια υποταγή σε κάποια αυθεντία άλλης ζωής; Μια φωνή εντός μας; Ένα πνεύμα που μας σπρώχνει; Ή η άρνηση της αγάπης;
Και ταξιδεύει η ψυχή
μας στην ανάγκη παραδομένη. Φορτώσαμε τον μέσα κόσμο μας με τα βάρη της. Κάναμε
την ζωή κανόνες, επανάσταση ενάντια στην ενοχή. Και τις νύχτες βουτάμε στην
αγρύπνια. Στον φόβο του ανικανοποίητου. Στην προσμονή ότι όλα είναι θάνατος και
πρέπει να προλάβουμε. Πρέπει να κατεβούμε στον Άδη του να μην μας αγαπά κανείς.
Στον Άδη του να αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας. Του να είναι τα πάντα ένα παράπονο
για όσα δεν γίνονται κατά το θέλημά μας. Κι η μάχη στο σώμα. Σ’ αυτό που κάνει την ανάγκη να ξεγελιέται. Κι
εκεί, στο άχθος του κρίματος, η φωνή Του
κλήση: «Αγάπησες;». Μια στάλα μύρο μετάνοιας και τα φτερά και πάλι στους ώμους.
Ακολουθώντας Τον.
π. Θ.
28 Απριλίου 2021
Μεγάλη Τετάρτη
