«Σιγοδέονται κάποιοι σαν ιερουργοί
κι ενώ κάτου από τα πόδια τους τραντάζει
κι ενώ σειέται και χαλιέται γύρω η γη,
τίποτε, θαρρείς, δεν τους ταράζει.
Σα νακολουθάνε μυστική
μ’ ένα Κύριο
αφανέρωτο ομιλία
γυρτοί ασάλευτοι και σαν εκστατικοί
στα λειτουργικά τους τα βιβλία.
Στου βωμού τη θεία φωτιά θα πάει ξανά,
όπου η Πίστη, η Τέχνη, ο Λόγος, η Σοφία.
Στα παντοτινά, Ωσαννά!
Στα λειτουργικά βιβλία.
Και στα μάτια τους κι ας φαίνονται δεμένα
σαν αδάκριστα με μια υπερκόσμια φέξη,
είναι από το δάκριο θολωμένα
το πικρότερο, που δεν μπορεί να τρέξει»
(«Λειτουργία»)
Στην μυστική ομιλία με τον αφανέρωτο στα μάτια Κύριο, η
αλήθεια. Σε κείνο το γλυκόπικρο δάκρυ, γι’
αυτό που μας δόθηκε κι αυτό που δεν είμαστε, η αλήθεια. Στον χρόνο που
κυλά χωρίς χωρίς να του πρέπουνε αποδείξεις του χειροπιαστού, μόνο το άφημα της
καρδιάς, η αλήθεια. Σε όσους ζούνε, πέφτοντας στο στήθος όπως το παιδί στον
πατέρα, την Πίστη, την Τέχνη, τον Λόγο, την Σοφία, η αλήθεια. Ας πορεύεται ο
κόσμος χωρίς να μας λογαριάζει. Μας αρκεί το Μνήσθητι του Δείπνου.
π. Θ.
29 Απριλίου 2021
