«Όπως ο γάμος είναι λιμάνι, έτσι μπορεί να είναι και ναυάγιο, όχι από τη φύση του, αλλά από τη διάθεση αυτών που έκαμαν κακή χρήση του».
Αυτός ο υπέροχος λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου μαρτυρεί αλήθειες που η σύγχρονη κοινωνία δεν θέλει να δει. «Ο γάμος είναι λιμάνι». Στο λιμάνι τα πλοία προφυλάσσονται από την φουρτούνα της θάλασσας. Έτσι και το ζευγάρι, ο άντρας και η γυναίκα, προφυλάσσονται από τις φουρτούνες της ζωής επειδή είναι μαζί. Η αστάθεια των ανθρώπινων σχέσεων, ο φόβος για την μοναξιά, η απουσία παρηγοριάς όταν οι άλλοι, η εργασία, η οικονομία, η πολιτική κάνουν τον άνθρωπο να απογοητεύεται, ο ξεσηκωμός των αισθήσεων, ιδίως στην εποχή της λαγνείας, που κάνει τον άνθρωπο να αναζητεί ηδονή, αλλά να δυσκολεύεται να αγαπήσει και αγαπηθεί, αντιμετωπίζονται στο λιμάνι του γάμου.
Τα πλοία κάνουν και τις επισκευές τους στα λιμάνια. Φορτώνουν επιβάτες και προϊόντα. Ετοιμάζονται να ξεκινήσουν καινούργια ταξίδια. Αυτό συμβαίνει και στον γάμο. Ο άντρας και η γυναίκα έχουν κίνητρο ο ένας την αγάπη του άλλου, για να προσθέσουν στον εαυτό τους γνώσεις και ικανότητες, να δούνε τα λάθη τους και να παλέψουν να αλλάξουν. Κυρίως έχουν την ευλογία να προσθέτουν ως επιβάτες στο πλοίο του γάμου τα παιδιά. Να συνδημιουργήσουν με τον Θεό. Και να αναλάβουν την ευθύνη - γεγονός μεγάλης χαράς και σταυρών- να αφήσουν την καρδιά τους να πληρωθεί από την αγάπη που ξεκινά από τον/την σύζυγο και ανοίγεται σε όλον τον κόσμο, όπως αυτός συμπεριλαμβάνεται στα πρόσωπα των παιδιών τους. Διότι τα παιδιά δείχνουν στο ζευγάρι ότι η αγάπη δεν είναι κλειστή, αλλά ανοιχτή. Μέσα από τα παιδιά καλούνται να δούνε την ζωή και τους συνανθρώπους όπως αληθινά είναι. Καρδιοχτυπούν γι’ αυτά. Βγαίνουν από το εγώ τους. Ζούνε τον αγώνα να βοηθήσουν ανθρώπους να επιβιώσουν και να αποκτήσουν αξίες, νόημα και ποιότητα. Έτσι νικούνε τον θάνατο!
Τα πλοία δεν βουλιάζουν στα λιμάνια. Αν όμως οι πλοίαρχοί τους δεν τα επιθεωρούν, αδιαφορώντας, αν τα θεωρούν ως πανδοχείο και όχι ως σπίτι τους, τότε, καθώς θα βγούνε πάλι στο ταξίδι της θάλασσας, θα κινδυνεύσουν να ναυαγήσουν. Αυτό συμβαίνει και με τον γάμο. Αν ο ένας δεν φροντίζει για τον άλλον και οι δύο μαζί για τον γάμο τους, δεν ανανεώνονται ως προς την κατανόηση, την επικοινωνία, τον έρωτα, τότε ο γάμος γίνεται συνύπαρξη χωρίς περιεχόμενο. Το σπίτι γίνεται ξενώνας, ο οποίος κατοικείται αλλά δεν ενώνει. Όταν ο ένας δεν κοιτά τον άλλον στα μάτια, δεν έχει ειλικρίνεια, δεν καρδιοχτυπά, δεν πεθαίνει για τον άλλον, αλλά διαλέγει να τονίζει εντός του και στην σχέση σε τι είναι διαφορετικός, τι τον απογοητεύει, τι δεν του αρέσει, τι θα ήθελε και δεν έχει, καταλήγει να απορρίπτει τον άλλον ως πρόσωπο. Και τότε η οικειότητα φεύγει. Ο γάμος ναυαγεί, διότι εξαλείφεται η συν-χώρηση, η απόφαση και των δύο ο άλλος να χωρά στην καρδιά και να συν- βαδίζουν, να μην πάει ο ένας πιο γρήγορα, αδιαφορώντας για τον άλλο.
Ο χρυσοστομικός λόγος είναι πάντα επίκαιρος. Προέρχεται από έναν άνθρωπο που έζησε την Εκκλησία ως λιμάνι. Και μόνο εκεί ο γάμος είναι λιμάνι. Στην παρουσία του Χριστού, στην ένταξη στο σώμα Του. Το χρειαζόμαστε!
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 13 Νοεμβρίου 2019
