Η ήττα είναι στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Η έκβαση κάθε αγώνα δεν μπορεί να είναι πάντοτε νικηφόρα. Η ήττα δεν γίνεται εύκολα δεκτή από τον εγωισμό μας. Και μας θλίβει ακόμη περισσότερο όταν έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να βγούμε νικητές και δεν το κατορθώνουμε. Κάθε ήττα είναι μία μορφή θανάτου. Και ο θάνατος δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Κουβαλά μαζί του τις κουστωδίες του, τους πανηγυριστές της ήττας και της αποτυχίας μας, όσους θα περιφρουρήσουν και θα διατηρήσουν τις συνέπειές τους.
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα βλέπουμε τον Χριστό να πεθαίνει στον Σταυρό. Να θάπτεται. να φαίνεται ότι ηττήθηκε από τις δυνάμεις της ανθρώπινης και της δαιμονικής εξουσίας, το κακό που επιβάλλεται συντρίβοντας τα οράματα για την μεταμόρφωση του κόσμου σε Βασιλεία των Ουρανών. Και η κουστωδία που ο Πιλάτος έδωσε στους Αρχιερείς για να φυλάξουν τον σφραγισμένο τάφο, αποτελεί την τελευταία έκφραση αλαζονείας του θανάτου και των συνεργών του σ' αυτή τη ζωή. Όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το συναξάρι του Μεγάλου Σαββάτου, "Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία. Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωία". Δεν μπορεί ο τάφος και η κουστωδία του να κρατήσουν Αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή.
Ο θάνατος μάς περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία, η αμαρτία αποτελούν αναγκαιότητες στην ζωή. Το μόνο όμως που επιτυγχάνουν είναι να φρουρούν τον τάφο. Γιατί μας μιλούν για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του. Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των κουστωδιών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση.
Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή. Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, είναι μάταιες οι κουστωδίες της. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή. Ο Ιησούς Χριστός ως προσωπικός Θεός και Σωτήρας μας, δεν συμβιβάζεται με τις κουστωδίες, ούτε ακόμη τον ίδιο το θάνατο. Τον συντρίβει, γιατί δεν παίρνει ζωή από αλλού, αλλά είναι ο ίδιος η Ζωή. Και καλεί τον καθένα να αντλήσει από το Σώμα και το Αίμα Του, από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη προς Αυτόν την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει ήττα. Ακόμα κι αν πρόσκαιρα χάσουμε βιολογικά, η ύπαρξή μας συνεχίζει οντολογικά την κοινωνία της με το Νικητή του Θανάτου. Και προσδοκά την ανάσταση των νεκρών για να ζήσει τον μέλλοντα αιώνα, χωρίς κουστωδίες, αλλά με μέτρο το Φως και την Αγάπη, την κοινωνία που θα έχει μεταμορφώσει τα πάντα καινούργια!
Η ήττα είναι πρόσκαιρη. Μπορεί η Ζωή να σαββατίζει στον τάφο και ο λίθος του μνήματος να είναι "μέγας σφόδρα". Μπορεί η κουστωδία να φαντάζει ανίκητη. Μάτην όμως φυλάττει. Η Αγάπη θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει όποιον δεν περνά φοβισμένος μπροστά στις κουστωδίες. Όποιον ζει μαζί με την φαινομενικά ηττημένη Εκκλησία τον Ιησού Χριστό ως Προσωπικό Θεό και Σωτήρα. Και περιμένει τη νίκη Του. Την αιώνια και αμετάτρεπτη, αναφωνώντας "Ναι, έρχου Κύριε"!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Μεγάλης Τετάρτης 24 Απριλίου 2019
