«Κύριε, τι θα ‘κανα χωρίς
εσένα; Είμαι η ακατοίκητη κάμαρα κι είσαι ο μεγάλος ξένος που ευδόκησες να την
επισκεφτείς. Κύριε, τι θα ‘κανες χωρίς εμένα; Είσαι η μεγάλη σιωπηλή άρπα κι
είμαι το εφήμερο χέρι που ξυπνάει τις μελωδίες σου.
Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν.
Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν. Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία
σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη» (Τάσος Λειβαδίτης).
Ναι, την Χαρά.
Την δικαιούμαστε γιατί γι’ αυτήν πλαστήκαμε. Ναι, το Μαζί. Το δικαιούμαστε
γιατί Εκείνος μας επισκέφθηκε. Ναι, την Ελευθερία. Την δικαιούμαστε γιατί
Εκείνος μας τη δίνει. Ναι, την Σύνθεση. Την δικαιούμαστε γιατί Εκείνος μας
δίνει τα υλικά, αλλά εμείς πρέπει να χτίσουμε. Ναι, την Ελπίδα. Την
δικαιούμαστε γιατί Εκείνος για μας Έπαθε, Ετάφη, Ανέστη! Ναι, την Δροσιά. Την δικαιούμαστε γιατί στο καμίνι του κόσμου
Αυτός είναι το αεράκι που μας δροσίζει. Ναι, την Άνοιξη. Την δικαιούμαστε γιατί
Εκείνος μας την άφησε ως αφορμή για να Τον θυμόμαστε! Ναι, την Ομορφιά. Την
δικαιούμαστε γιατί Εκείνος κράτησε στο
σώμα Του τα σημάδια της: τα καρφιά, την λόγχη, την δίψα για τον Άλλο, τον κάθε
Άλλο.
Από Εκείνον
ξεκινούν όλα. Και όλα σε Εκείνον θα έρθουν να τελειώσουν.
Κέρκυρα, Κυριακή του Πάσχα
8 Απριλίου 2018
