«Σκοτεινή νύχτα απόψε. Τι θα συμβεί; Ούτε ένα άστρο. Τα πλοία
ακίνητα. Έσβησα τη λάμπα και περίμενα. Ω προσδοκίες αιώνων! Κύριε, είσαι
κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές-πώς να σε βρώ;
Όμως είναι στιγμές που σ’ αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου σε
προδίνει.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του». (Τάσος Λειβαδίτης)
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του». (Τάσος Λειβαδίτης)
Ο άνθρωπος κατά βάθος είναι μόνος
του. Όσο κι αν θέλει να καλύψει την ζωή του με σχέσεις, με όνειρα, με υλικά, με
ταξίδια, με γνώσεις, με εικόνες παραμένει μόνος του. Τα πιο μεγάλα γεγονότα,
την είσοδο και την έξοδο από την ζωή μόνος του τα περνά. Κι όσο ανοιχτός κι αν
είναι , κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, γιατί δεν είναι ίδιος μ’ αυτόν.
Το βράδυ για τον άνθρωπο είναι ένας
μικρός θάνατος. Γιατί πρέπει να δει τον εαυτό του, να απαντήσει στον εαυτό του ποιος
είναι, γιατί ζει, πού πηγαίνει, τι υπάρχει μετά.
Κι αν δεν περιμένει τίποτα, αλλά
πορεύεται σύμφωνα με το φέρον, τότε η νύχτα γίνεται σκοτεινή. Ούτε ένα άστρο να
την φωτίζει. Τα πλοία ακίνητα.
Αν όμως περιμένει Εκείνον που
βγαίνει μέσα από το σκοτάδι του Άδη, εκπληρώνοντας προσδοκίες αιώνων, που είναι
Φως και δίνει Φως, αν Τον εμπιστευθεί, έστω και κρυμμένο πίσω από αινίγματα,
σκιές, παραβολές, τότε θα νιώσει την αφθονία στην καρδιά του. Γιατί Εκείνος
διαβάζει την προσδοκία και την εκπληρώνει γενόμενος Ένα.
Εκείνος παραμέρισε την καρδιά Του,
την δύναμη της θεότητας, σήκωσε τον σταυρό Του, οικειώθηκε τη φθορά, άφησε στην
άκρη το δίκιο και το άδικο, και κάνει τις μέρες μας και τις νύχτες μας χωρίς
σκοτάδι! Όλα Φως! Όλα άνοιξη! Όλα χαρά!
Κέρκυρα, βράδυ Μεγάλου Σαββάτου- πριν την Ανάσταση
7 Απριλίου 2018
