«Ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την
εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε: τον έρωτα για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη
μυστική ταφή ενός πουλιού ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς
διεύθυνση, γιατί ο παιδικός φίλος του καλοκαιριού είχε φύγει ξαφνικά χωρίς να
μας ειδοποιήσει, «μα δεν έχει διεύθυνση», είπε ο υπάλληλος,-από τότε ξέραμε πως
ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει καμιά βοήθεια. Α, το ωραίο μυστήριο να ‘σαι
μονάχος, το μυστήριο να ‘σαστε δύο ή το μέγα μυστήριο να ‘μαστε όλοι. Όμως στην
ταπείνωση υπάρχει κάτι τόσο ωραίο σαν εκείνη την ώρα να διαβαίνει ο Θεός» (Τάσος Λειβαδίτης)
Νόμος μοναδικός
και παγκόσμιος. Η απώλεια. Κάθε στιγμή που περνά έγινε χτες. Την χάσαμε. Σκέψη και πράξη μυστική και φανερή. Χαμόγελο
και δάκρυ. Απαίτηση και δωρεά. Λόγος και σιωπή.
Αγκαλιά ανοιχτή και καρδιά κλειστή. Ύλη και Πνεύμα. Δικοί μας και ξένοι.
Τους χάσαμε ήδη, ακόμη κι αν επιμένουμε.
Ο χρόνος είναι
ακατανίκητος. Παλεύουμε μόνο να κρατήσουμε στην μνήμη μας τις στιγμές. Μα κι
αυτές συντηρούν, αλλά δεν ζωογονούν. Μας
θυμίζουν ό,τι ζήσαμε ή ό,τι δεν θελήσαμε ή δεν προλάβαμε. Ό,τι κερδίσαμε και
ό,τι χάσαμε. Μα δεν μπορούν να γίνουν ζωή.
Ναι, θα
θρηνήσουμε. Για τα αγαπημένα πρόσωπα.
Από τον Θεό μέχρι την τελευταία εικόνα Του.
Από το φυλλαράκι του κόσμου, την ύπαρξη που καρδιοχτυπά, μέχρι τη άκρη
της στιγμής που έφυγε.
Αλλά δεν χάθηκε η
ελπίδα. Όταν ακούμε το «Αναστήσομαι»
ξέρουμε στα κρύφια της καρδιάς μας ότι Εκείνος κάνει κάθε στιγμή μας να έχει
νόημα. Εκείνος είναι ο δωρητής του χρόνου
μας και ο ανακαινιστής Του. Κοντά Του κάθε στιγμή είναι μία νέα αρχή. Ουκ έσται τέλος στην βασιλεία Του. Και όλα
όσα ζήσαμε είναι τα εφόδια μας για να ζήσουμε κι εμείς χωρίς τέλος!
Κέρκυρα, Μέγα Σάββατο
7 Απριλίου 2018
