«Λοιπόν ποια πράξη μας θα
βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως;
Ποιος θα σηκωθεί να μας
υπερασπίσει ή έστω να κάνει μια μικρή αναφορά στο όνομά μας; Έρημα βράδια και
νυχτερινοί δρόμοι που συναντήσαμε τις σκιές εκείνων που τόσο θέλαμε να
ξεχάσουμε!
Ώσπου στο τέλος κερδίζει μόνο
όποιος χάνει: πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή. Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…» (Τάσος Λειβαδίτης)
μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…» (Τάσος Λειβαδίτης)
Ανυπεράσπιστος ο Παντοκράτωρ μπροστά στον θάνατο. Αυτός που ανέστησε τον
Λάζαρο, το παλικάρι της χήρας, την κοπελούδα του αρχισυνάγωγου. Αυτός που
ανέστησε εκείνους που δεν μπορούσαν να χαρούνε την ζωή τους γιατί το σώμα τους
τους κρατούσε νικημένους, την αιμορροούσα,
τον παραλυτικό, τον τυφλό, την συγκύπτουσα.
Αυτός που ανέστησε εκείνους που πονούσαν στην αμαρτία, τον άσωτο, τον τελώνη,
την πόρνη, τον ευσχήμονα, τον κρυφό μαθητή.
Ανυπεράσπιστος
και νικημένος αντίκρυ στην αιωνιότητα του θανάτου. Έτοιμος να γίνει σκιά και να
ξεχαστεί. Κανείς πια δεν μπορούσε να τον
υπερασπιστεί, ούτε καν ο Πατέρας. «Ίνα τι με εγκατέλιπες;»
Κι όμως.
Στο τέλος κερδίζει μόνο όποιος χάνει. Την σάρκα. Το όνομα. Την δύναμη. Την ψυχή. Αυτός που
σηκώνει τον Σταυρό χάριν της Αγάπης. Ο
νικημένος θα γίνει νικητής. Και μαζί Του κι εμείς. Όσοι πιστέψουμε και αφεθούμε
στον δρόμο που χάραξε. Αρκεί η καρδιά μας να είναι καιόμενη. Κι Αυτός να είναι η Αρχή και το Τέλος μας.
Κέρκυρα, Μεγάλη Παρασκευή
6 Απριλίου 2018
