Μία από τις δωρεές που ο άνθρωπος λαμβάνει κατά την είσοδό του στην Εκκλησία, όταν τελούνται τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, είναι και η μετοχή του στο προφητικό αξίωμα του Κυρίου. Αυτό σημαίνει ότι έχει τη δυνατότητα να κατανοεί και να ζει τον λόγο του Θεού, αλλά και να τον μοιράζεται με τους άλλους ανθρώπους. Το προφητικό αξίωμα μάς βγάζει από την αυτάρκεια του νου. Από την αίσθηση ότι από μόνοι μας μπορούμε να γίνουμε θεοί. Γνωρίζουμε ότι κληθήκαμε από τον Θεό να πορευόμαστε στον δικό Του δρόμο και να συνοδοιπορούμε προς την αιωνιότητα.
Ο προφητικός λόγος είναι ο λόγος της αλήθειας. Ο χωρίς συμβιβασμούς. Ο χωρίς εκπτώσεις. Είναι ενοχλητικός από ένα σημείο. Διότι μας υπενθυμίζει πού υστερούμε. Πόσο η ζωή, οι σκέψεις και τα έργα μας απέχουν από αυτό που μας δίνει ο Θεός ως πυξίδα. Την αγάπη. Την ακεραιότητα. Την εντιμότητα. Την έξοδο από το εγώ μας. Μας ελέγχει για τα υποκατάστατά μας. Την εκζήτηση του χρήματος ως προτεραιότητας. Τον θρίαμβο της εικονικής πραγματικότητας αντί για το «είναι». Τη θεοποίηση των επιθυμιών μας, των θέλω μας, του εδώ και τώρα. Τους συμβιβασμούς με το πνεύμα του κόσμου δήθεν για να μην απομονωθούμε. Την περιθωριοποίηση της ψυχής μας. Την απουσία συλλογικότητας. Την ανοχή στην αδικία και την παρανομία.
Η Εκκλησία είχε αυθεντική αποδοχή στην Ιστορία όταν άφησε ο προφητικός της λόγος να είναι η επιφάνειά της, τόσο στη ζωή των ξεχωριστών, όσο και στη ζωή των πολλών, οι οποίοι, ακόμη κι αν δεν τα κατάφερναν σε όλα, εντούτοις είχαν τα κριτήρια να διακρίνουν τι είναι αλήθεια και τι όχι. Σήμερα δυσκολεύεται να γίνει κατανοητή, διότι έχει συμβιβαστεί σε πολλά. Όχι κατ’ ανάγκην δογματικά. Κυρίως στην πράξη. Δεν τονίζει το διακριτό της από το εκκοσμικευμένο φρόνημα. Φοβάται να λειτουργήσει ελεγκτικά έναντι του κακού. Υπάρχει ένα αίσθημα αδιαφορίας που βαφτίζεται σύνεση και αυτοπροστασία και μία απουσία φυσικότητας στην αγάπη και την πνευματικότητα.
Συμβιβασμένοι είναι και οι νέοι της εποχής μας. Αρκούνται στο εύκολο. Τα κριτήριά τους είναι μιμητικά των πολλών. Δεν έχουν περιθώρια συνέγερσης από το αυθεντικό, διότι δεν είναι εύκολο ούτε να το δούνε ούτε να το ακούσουν. Όμως ο προφητικός λόγος της πίστης μπορεί να γίνει αφετηρία για καινούργιες αρχές. Στις σχέσεις και στον διάλογο με τους άλλους. Στο να έχουν άποψη με βάση τις αξίες και την αλήθεια της πίστης για το πώς πορεύεται ο κόσμος. Στο να μην είναι αναίσθητοι έναντι του κακού, αλλά να το διακρίνουν, να το απορρίπτουν και να αγωνίζονται εναντίον του. Στο να μη φοβηθούν ακόμη και την μοναχικότητα, εφόσον γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι μαζί τους. Κι εδώ χρειάζεται αφύπνιση σε όλους όσους θέλουμε να μετέχουμε στη ζωή της πίστης. Να δείχνουμε με τον δικό μας τρόπο, με το δικό μας χάρισμα την αλήθεια. Δηλαδή Εκείνον που το είπε ξεκάθαρα: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Να εγκαταλείψουμε τη ραστώνη. Μέσα από την άσκηση, την μελέτη, τη συνάντηση να γίνουμε φλεγόμενες καρδιές. Και εκτός και εντός κόσμου. Για να γίνει η μαρτυρία μας αφετηρία νέας ζωής για όλους.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 20 Ιουλίου 2016
