Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι τα αγαπημένα για πολλούς νέους, κυρίως εφήβους. Το καλοκαίρι μάλιστα, οπότε και ο ελεύθερος χρόνος αφθονεί, μέσω του Διαδικτύου υπάρχει «αφοσίωση». Δεν μιλάμε για διαδικτυακό σκάκι ή παιχνίδια τα οποία ακονίζουν αληθινά τον νου. Θριαμβεύουν παιχνίδια τα οποία στηρίζονται και προάγουν τη βία. Υπάρχουν βέβαια και πιο αθώα, όπως αυτά του ποδοσφαίρου ή της μαγειρικής ή το να ντύνονται οι κούκλες ή το να καταπίνεις γλυκά. Όμως αυτά που συγκινούν περισσότερους έχουν να κάνουν με τη βία.
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, είτε ατομικά, είτε ομαδικά, υποτίθεται ότι έχουν δημιουργηθεί για να ξεκουράσουν τους ανθρώπους από το άγχος της καθημερινότητας. Στην ουσία όμως τους απορροφούν σε έναν κόσμο χωρίς επικοινωνία με τον άλλο. Σε έναν κόσμο μοναξιάς. Ακόμη κι εκεί όπου σχηματίζονται ομάδες, όπως στο διαβόητο League of Legends (LOL), η ενασχόληση δεν επιτρέπει καμία άλλη κουβέντα, παρά μόνο για το παιχνίδια, αφού περάσουν αρκετές ώρες στις οποίες οι παίκτες προσπαθούν να στήσουν παγίδες βίας στους αντιπάλους τους, να «σκοτώσουν» τους άλλους πρωταθλητές, να χρησιμοποιήσουν τέρατα κάθε μορφής, να πουλήσουν και να αγοράσουν, να ανεβούν επίπεδο όχι χάρις στη γνώση που αποκτιέται μέσα από την μάθηση και τους προβληματισμούς για τη ζωή, αλλά χάρις στην ταχύτητα και την εξυπνάδα να μπορέσουν να επιβιώσουν και να επιβληθούν.
Ταχύτητα και εξυπνάδα. Η ικανότητα σήμερα δεν έχει να κάνει με την κοινωνικότητα. Με την αγάπη. Με το μοίρασμα. Με το νόημα της ύπαρξης, αλλά με την ταχύτητα στη χρήση του υπολογιστή, κάτι που χρειάζεται ώρες εξάσκησης, και με την εξυπνάδα να μπορείς σε κλάσματα του δευτερολέπτου να σχεδιάσεις, να αντιμετωπίσεις τα σχέδια και την κίνηση του αντιπάλου, να προβλέψεις και να χτυπήσεις εκεί όπου δε θα μπορέσουν να σε αποκρούσουν. Ώρες οι έφηβοι συνδεδεμένοι. Εξαρτημένοι συχνά. Ώρες πολύτιμες, που δεν αναπληρώνονται. Ώρες σιωπής. Ώρες που δεν υπάρχει ούτε καν ο εαυτός τους.
Πόσο εύκολο είναι να αρνηθούν οι νέοι αυτές τις επιλογές όταν οι γονείς είναι απόντες από τη ζωή τους; Όταν οι φίλοι κάνουν το ίδιο; Όταν ο ανταγωνισμός στην κοινωνία δεν έχει να κάνει με την πρόοδο και τη συνεργασία, αλλά με την αλληλοεξόντωση; Όταν ο τρόπος της σχέσης έχει περιοριστεί στην επιφάνεια των σωμάτων και των όψεων; Προφανώς και δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις. Ούτε κατ’ ανάγκην μονόπλευρες. Δεν ωφελεί η κινδυνολογία. Οι νέοι θα ακούσουν, θα γελάσουν, θα προσπεράσουν. Το ερώτημα έγκειται στο κατά πόσον το σπίτι, η παρέα, ο κόσμος και η ζωή μπορούν να γίνουν αληθινά ελκυστικά, ώστε να περιορίσουν την κυριαρχία του ηλεκτρονικού κόσμου;
Οι ταγοί της Εκκλησίας συνήθως δεν μπορούνε να διακρίνουν τη συναρπαστικότητα αυτών των παιχνιδιών. Έτσι οι νέοι δεν αισθάνονται ότι έχουν κάτι κοινό μαζί τους. Από την άλλη μήπως η απάντηση μπορεί να ξεκινήσει από μία ενορία η οποία προσεγγίζει νέους ζητώντας να χτίσει σχέση μαζί τους, να τους προτείνει την ελκυστικότητα της κοινωνίας των προσώπων; Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι μεγαλύτεροι. Αν θριαμβεύει ο ηλεκτρονικός κόσμος είναι γιατί απουσιάζει η αγάπη, η έγνοια, ο λόγος για τα ουσιώδη στον πραγματικό. Η ευθύνη για αφύπνιση ανήκει σε όλους.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 13 Ιουλίου 2016
