Τρία είναι τα μηνύματα που ο Αναστημένος Χριστός απηύθυνε στους μαθητές και στις μυροφόρες γυναίκες, συναντώντας τους. Η χαρά, η ειρήνη και η συγχώρεση είναι οι τρεις κατευθυντήριοι άξονες στον τρόπο που η Εκκλησία βιώνει την Ανάσταση. Χαρά διότι ο θάνατος νικήθηκε, όχι μόνο ως προς την βιολογική του πλευρά, αλλά και σε κάθε μορφή του. Όποιος πιστεύει στον Αναστημένο Χριστό παίρνει δύναμη να νικήσει το μίσος, τη διάσπαση, τον εγωκεντρισμό, που αποτελούν τρόπους πνευματικού θανάτου στη ζωή μας. Ειρήνη, διότι η καρδιά μας παύει να έχει άγχος όταν εμπιστεύεται τον Κύριο, ο Οποίος μας δίνει την βεβαιότητα της ύπαρξης πρόνοιας για τον καθέναν μας. Αλλά και συγχώρεση για ό,τι μας χωρίζει από τον Θεό, όπως επίσης και ως έμπρακτη απόδειξη ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε με την εικόνα Του, που είναι ο κάθε άνθρωπος, πέρα από τις όποιες διαφορές, από το ό,τι ούτε εκείνος ούτε εμείς είμαστε όπως θέλει ο ένας τον άλλο.
Αυτά τα τρία μηνύματα αποτυπώνουν τον νεανικό χαρακτήρα της χριστιανικής πίστης. Ο νέος θέλει ζωή. Δεν του ταιριάζει ο θάνατος. Θέλει χαρά, διότι νιώθει ότι ο χρόνος είναι μπροστά του και θέλει να τον γεμίσει με τη δημιουργικότητά του, όπως επίσης και να μπορέσει να ζήσει την ομορφιά της κοινωνικότητας και της αγάπης μέσω των ανθρώπινων σχέσεων. Και είναι αυθόρμητος ο νέος στις σχέσεις του, διότι η καρδιά του είναι ειρηνική. Θεωρεί ακατανόητο κάποιος να μην τον αποδέχεται και ο ίδιος, ακόμη κι αν κάποτε γκρινιάζει, χαίρεται αποδεχόμενος όλους. Παράλληλα, εύκολα μπορεί να συγχωρέσει. Ένα χαμόγελο, η υπόσχεση για καινούργια αρχή στις σχέσεις με τους άλλους, οι δεύτερες ευκαιρίες είναι ο τρόπος των νέων.
Σ’ αυτά τα μηνύματα η εποχή μας άλλαξε προσανατολισμό, ώστε να μην είναι προϋπόθεση για τη βίωσή τους η σχέση με τον Αναστημένο Χριστό. Η χαρά θεωρήθηκε ότι μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον εγκλωβισμό στο εγώ. Μετατράπηκε σε ευχαρίστηση με εντυπωσιασμό από το ανούσιο, την εικονική πραγματικότητα, τις επιφανειακές σχέσεις στις οποίες προϋπόθεση είναι η επιθυμία για απόλαυση και όχι το μοίρασμα και η ευθύνη. Η ειρήνη έγινε δικαίωμα να κάνω παρέα με όποιον μου λέει ευχάριστα, με κολακεύει, μου κρύβει την αλήθεια, μόνο και μόνο για να αισθανθώ σημαντικός. Η συγχώρεση πάλι υποβαθμίστηκε σε σχέση με την μοναδικότητά μου, με την ανάγκη οι άλλοι να προσαρμοστούν σ’ αυτό που εγώ θέλω: «Σ’ όποιον αρέσουμε»!
Η στάση του πολιτισμού δεν πέτυχε τον στόχο της, να είναι ο νέος ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Συνήθως τον μετατρέπει σε ένα εγωιστικό, ιδιότροπο, απορροφημένο από τον εαυτό του άτομο και τον κάνει να παραιτείται από την αυθεντική κοινωνικότητα, η οποία περνά τόσο από το «ανήκειν», όσο και από τον κόπο της αγάπης. Τον ταύτισε με τους μεγαλυτέρους και του στέρησε την αυθεντική χαρά να ονειρεύεται, να ελπίζει, να παλεύει.
Είναι αδιέξοδος αυτός ο δρόμος. Η Εκκλησία συνεχίζοντας να δείχνει τον Αναστημένο Χριστό επιμένει ότι ο δρόμος της χαράς, της ειρήνης, της συγχώρεσης, ακόμη κι αν απαιτεί υπέρβαση του εαυτού, δίνει ζωή και αλήθεια. Διότι τελικά μόνο η Ανάσταση είναι η αυθεντική απάντηση στην αγωνία όλων και ιδιαιτέρως των νέων για περίσσεια ζωής, ελπίδα και νίκη της καρδιάς!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 4 Μαΐου 2016
