Βγήκα για νέες πληγές πάνω από τις παλαιές να επιπλέουν σαν νούφαρα
(Στην αρχαία εκείνη θάλασσα που εγνώριζα
(Στην αρχαία εκείνη θάλασσα που εγνώριζα
Τώρα θα ‘χει βουλιάξει ο κόσμος με τα δύο του λοξά κατάρτια έξω απ’ το νερό. Κι εγώ, σαν να’ μαι αληθινός, θα γράφω ακόμη).
(«Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης)
Παραδόσεις. Γιορτές. Μνήμες από το παρελθόν. Καγχάζουν οι καιροί μας. Πετάξτε τα, λένε. Δε χρειάζονται. Ή, αν δε γίνεται αλλιώς, μετατρέψτε τα σε θέαμα. Να λέτε ότι ήσασταν εκεί. Ότι περάσατε καλά. Ότι κάτι κερδίσατε.
Μα η παράδοση είναι η πληγή που επιπλέει σαν νούφαρο. Γιατί γεννήθηκε από τον καημό να είμαστε ελεύθεροι. Από τη μνήμη της περιπέτειάς μας που ονομάζεται δίψα για ελευθερία, για αλήθεια, για ζωή. Όχι. Η παράδοση είναι ο βράχος στον οποίο ξαποσταίνουμε για να βγούμε στη θάλασσα ξανά. Για να παλέψουμε με τα κύματα που μας σκοτίζουν τον νου και την καρδιά. Που μας τραβάνε στις ξέρες, για να βουλιάξει ο κόσμος, αφήνοντας μόνο δυό λοξά κατάρτια έξω απ’ το νερό.
Όχι. Η παράδοση είναι η μνήμη για να γράψουμε ακόμη τον δικό μας δρόμο. Τον δικό μας τρόπο. Αυτόν της αγάπης που βλέπει στο αύριο και δε νιώθει μόνη της. Γιατί μαζί μας είναι ο Αναστάς. Αρκεί να Τον αφήνουμε να εισοδεύει στις καρδιές μας.
π. Θ.Μ.
2η Μαΐου 2016
