Καθαρή διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού και κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο. Σου ‘ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις την θέση στον τάφο που σου ανήκει.
(«Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης)
Ναι. Δωρεάν να μοιράσεις την ψυχή σου. Όπως ο Χριστός. Και οι μιμητές, οι άγιοί Του. Να αφήσεις την καρδιά σου να καθαριστεί από ό,τι την κρατά κολλημένη στο ψεύτικο. Να πετάξεις με φτερά που σε ανασηκώνουν από το χώμα και σε κάνουν να βλέπεις και να αναπνέεις την ανοιχτωσιά του ουρανού.
Θέλει καρδιά. Θέλει ελπίδα. Θέλει πίστη. Μα πρωτίστως θέλει να μη φοβάσαι να πεθάνεις. Να παραιτηθείς από το εύκολο. Το ευχάριστο που είναι μόνο για σένα. Και να δοθείς σ’ Εκείνον που μας αγαπά τόσο ώστε να γίνει υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.
Κι αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις. Γιατί θα έχεις ήδη αναστηθεί. Στο φως της συνάντησης με Αυτόν που μας αγάπησε προ καταβολής κόσμου. Και που έγινε Ένα μαζί μας, ακόμη κι αν εμείς δε γίνουμε ποτέ ένα μ’ Αυτόν. Ξέρουμε όμως. Και μπορούμε να δοξάσουμε και να ευχαριστήσουμε. Κι Εκείνος θα αναπληρώσει ό,τι μας λείπει.
π. Θ.Μ.
1η Μαΐου 2016
