Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σαν να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορεί τώρα να ξεκαθαρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει. Ο λίγες μέρες πριν ακόμη αναστεναγμός. Και τώρα μαύρος αιώνας.
(«Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης)
Η εποχή μας. Μας ταλαιπωρεί με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αιώνιοι. Ότι έχουμε όπλα που παρατείνουν τη νιότη μας. Την υγεία μας. Την εμφάνισή μας. Τη δυνατότητα να ξοδεύουμε τον χρόνο μας. Κάνει τα ανούσια σημαντικά. Και φωνάζει ότι στο ψέμα η αλήθεια. Στον ύπνο η ζωή.
Κι έρχονται κάτι τέτοιες μέρες για να μας θυμίσουν ότι δεν είναι σκοτάδι μόνο όπου υπάρχει η Αγάπη. Όπως σε κείνες τις εικόνες της Ανάστασης, του Χριστού και του Λαζάρου. Εκεί όπου στις σπηλιές δεσπόζει το μαύρο χρώμα. Του Ύπνου και του Θανάτου. Και είμαστε δεδεμένοι κειρίαις από τη μια. Γερασμένοι όπως ο Αδάμ από την άλλη.
Κι ακούμε από τη μια τη φωνή: «δεύρο έξω». Από το σκοτάδι σου. Από το ψέμα σου. Από τις ψευδαισθήσεις σου. Από το μνήμα του εαυτού σου. Του εγώ σου. Κι από την άλλη βλέπουμε το χέρι του Θεανθρώπου, με το αιμάτινο σημάδι του καρφιού να έρχεται προς εμάς. Δεν λέει τίποτα. Ξενοδοχείται τάφω σμικρώ. Αλλά σιωπηλά προσφέρεται. Στην Ευχαριστία. Ως Βασιλεύς των Βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων. Ως η Αγάπη που φωτίζει τα πάντα.
Και μας ανασταίνει, για να συναντήσουμε μαζί Του και με τον συνάνθρωπό μας στον τόπο και τον τρόπο που είναι η αιώνια Αλήθεια. Στη Βασιλεία της Εκκλησίας.
π. Θ.Μ.
30 Απριλίου 2016
