Βάρος της τρυφεράδας τ’ ουρανού μετά που εβρόντησε και ξεκινά ο σαλίγκαρος. Κομμάτια σπίτια που επιπλέουν, μπαλκόνια με μπροστά το κοντάρι τους, ο αέρας. Γεγονός είναι ο θάνατος που επίκειται φορτωμένος κάτι ευτυχίες παλιές κι εκείνη την πολύ γνωστή (που λευκάνθηκε στις άγριες ερημιές) απελπισία.
(«Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης)
Σκοτεινός ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Σκληρός. Χωρίς τρυφερότητα. Όλα θέλουμε να τα απολαμβάνουμε, ακόμη και χωρίς να κοπιάζουμε. Τα συναισθήματά μας χάθηκαν στις εικόνες. Δεν μετρά πόσο αγαπάς. Δεν μετρά πόσο πονάς. Πόσο νοιάζεσαι σήμερα. Μετρά μόνο το εγώ μου. Το θέλημά μου.
Κομματιασμένη η ψυχή μας. Όπως κι ο νους μας. Ένα κομμάτι μας τραβά προς την αγάπη και την αλήθεια κι ένα προς τα δικαιώματά μας. Τις επιθυμίες μας. Κι έτσι η ευτυχία ταυτίζεται με την επανάληψη. Διεκδικώ το να είμαι ευτυχισμένος μονάχα με το να επαναλαμβάνω αυτό που μου αρέσει. Ή αυτό που ο κόσμος μου λέει ότι είναι για μένα. Έσχατος εχθρός όμως παραμονεύει ο θάνατος. Κι εκεί πρέπει να ρίξω πρώτα όλους όσους δεν θέλω να αγαπώ. Κάποτε κι αυτούς που δε θέλω να με αγαπούνε. Γιατί κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει.
Μένουν κάτι παλιά συναισθήματα. Κάτι αναμνήσεις παιδικές. Που με κάνουν να τραγουδώ και να ψάλλω. Να συγκινούμαι. Αλλά για λίγο. Γιατί η ζωή δεν περιμένει. Είναι σκληρός ο κόσμος, γεμάτος θάνατο, γιατί δεν τον αφήνουμε να ενωθεί. Να συναντηθεί με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Να ξεκινήσει όχι από το εαυτού αλλά από το του ετέρου. Κι έρχονται οι μέρες αυτές για να μας θυμίσουν ότι νικήθηκε ο θάνατος. Ότι οι άγιοι, αλλά κι εμείς κληθήκαμε να προσφέρουμε. Ύμνο. Αγάπη. Χαρά. Έξοδο τελικά από τον εαυτό μας. Να χάσουμε για να κερδίσουμε.
π. Θ.Μ.
29 Απριλίου 2016
