Ολοένα
σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:
«μια ζωή ολόκληρη...», «μια ζωή ολόκληρη...»
(«Ημερολόγιο
ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης).
Το θαύμα αναζητούμε μια ζωή ολόκληρη.
Την ευτυχία. Την αποδοχή. Μα πρωτίστως, να ζήσουμε. Να μη νικηθούμε από τον
θάνατο. Το καταλαβαίνουμε ή όχι, από το γάλα της μάνας μας αγκιστρωνόμαστε εκεί
όπου υπάρχει η αγάπη. Ιδίως όταν την ψυχή μας περιτριγυρίζει ο φόβος.
Φόβος μήπως δεν είναι αρκετά τα υλικά. Φόβος
για τα δικά μας και τους δικούς μας. Φόβος μήπως χάσουμε. Φόβος μήπως δεν
επαινεθούμε. Φόβος για το εγώ μας. Φόβος για τα χαρίσματά μας, μήπως δεν είναι
αρκετά ή μήπως δεν είμαστε αρκετοί γι’
αυτά. Φόβος να μη δοθούμε, ίσως επειδή αγαπηθήκαμε, γιατί όποιος αγαπιέται
νιώθει ότι πρέπει να δώσει και να δοθεί και δεν είμαστε έτοιμοι.
Και έρχεται ο Θεός που αγαπά και έξω
βάλλει τον φόβον. Για να μας δείξει ότι ο φόβος μόνο με την πίστη νικιέται.
Αυτή των Αγίων και των Αγγέλων. Αυτή που σώζει και κρατά άνθρωπο και κόσμο
ελεύθερους. Η πίστη που σε κάνει να ανοίγεσαι, όπως το παιδί στο γονιό του,
όπως ο ερωτευμένος. Η πίστη που κάνει τα τάλαντά σου να πολλαπλασιάζονται,
γιατί ξέρεις ότι κι οι άλλοι τα έχουν ανάγκη.
Αρκεί να την συναντήσουμε στο φως το
ιλαρόν της Εκκλησίας. Στους ύμνους των συλλειτουργούντων. Στη σύνοδο όπου άγιοι
και άγγελοι δείχνουν τον Αναστάντα. Προσωπική η απόφαση. Λυτρωτική. Και
ανίκητη. Κι αυτό είναι το θαύμα που κρατά. Για πάντα.
π. Θ.Μ.
26 Απριλίου 2016
