Κάποιος άγνωστος
Γαβριήλ μου κάνει νοήματα.
– Σύμφωνοι, θα πεθάνουμε όλοι μας . αλλά προς τι;
Ψηλά κοιτάω σαν άστρο
το βορινό παράθυρο
που το ξεχάσανε ανοιχτό και μ’ αναμμένο φως.
Οι άλλοι κοιμούνται ή
προσωρινά ή αιώνια
ύπτιοι, με το πρόσωπο
ακάλυπτο στον ουρανό.
Πάω μ’ από κοντά τις μετρημένες μέρες μου
– Σύμφωνοι, ναι . αλλ’ η
ζωή αυτή δεν έχει τέλος.
(«Ημερολόγιο
ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης).
Αυτός που πιστεύει συνήθως νιώθει
έρημος στον κόσμο. Ας σκεφτούμε τους Αγίους μας. Ζώντας ανάμεσα σε υποψήφιους
νεκρούς, οι οποίοι συνέχιζαν τη ζωή τους, τις υποχρεώσεις τους, τα όνειρά τους,
τις μέριμνές τους με πρόσωπο ακάλυπτο από την απουσία σεβασμού στον ουρανό, οι
Άγιοι επιμένανε και επιμένουν: Ναι, θα πεθάνουμε. Αλλά η ζωή αυτή δεν έχει
τέλος.
Και το δείχνανε αγαπώντας, εκεί που
οι άλλοι τους έλεγαν να διεκδικούν το δίκιο τους. Συγχωρώντας, εκεί που οι
άλλοι τους έλεγαν να τιμωρήσουν. Προσευχόμενοι, εκεί που οι άλλοι τους έλεγαν
να περνάνε καλά. Υπομένοντας, εκεί που οι άλλοι φώναζαν «γιατί;». Γνωρίζοντας
ότι ο θάνατος μπορεί να έρθει, αλλά μαζί
του είναι και η ανάσταση, εκεί όπου οι άλλοι έβαζαν έναν οβολό στο στόμα του
νεκρού τους και λυπόντουσαν ως μη έχοντες ελπίδα. Τραγουδώντας και ψάλλοντας
έναν Θεό που δημιούργησε και αναδημιούργησε τον κόσμο, εκεί όπου οι άλλοι
ζητούσαν έναν Θεό που θα ικανοποιήσει τα συμφέροντά τους, κι αν αυτό δε γινόταν
έλεγαν ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει. Βλέποντας έναν Θεό που γίνεται Νυμφίος,
κάλλει ωραίος, μέσα στις πληγές και την απόρριψη.
Πού είναι οι άλλοι και πού είναι οι
άγιοι; Τα μωρά του κόσμου λυτρώνουν τον κόσμο. Οι μη πιστεύοντες δεν μπορούν να
βοηθήσουν ούτε καν τον εαυτό τους. Και δεν ξέρουν τελικά ούτε γιατί ζούνε ούτε
γιατί πεθαίνουν. Τούτες οι μέρες μας
καλούνε να αποφασίσουμε τελικά με ποιους είμαστε: Αναστημένοι με τον Χριστό και
τους Αγίους ή προσωρινά ή αιώνια υπνώττοντες με τους περιφρονητές. Δεν έχει
τέλος η ζωή για όποιον αγαπά τον
Θεό.
π. Θ.Μ.
25 Απριλίου 2016
