Ένα από τα πιο δύσκολα ερωτήματα που θέτουν οι νέοι στην Εκκλησία είναι το γιατί ο Θεός να ανέχεται το άδικο. Άνθρωποι πονηροί και γόητες που προκόπτουν και δοξάζονται. Λαοί που ξεριζώνονται από τις πατρογονικές εστίες τους. Παιδιά που πεινούν και πεθαίνουν, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν και να χαρούν. Νέοι που πεθαίνουν ξαφνικά, σκοτώνονται σε δυστυχήματα ή αρρωσταίνουν από θανατηφόρες αρρώστιες. Κάποτε το ερώτημα γίνεται αμείλικτο. Ο Θεός ανέχεται το άδικο, ενώ κάνουμε προσευχή σ’ Αυτόν για το αντίθετο. Δεν εκπληρώνει αυτό που Του ζητούμε. Αντίθετα, αφήνει τα πράγματα να οδηγηθούν στον θρίαμβο του κακού.
Πόσο εύκολα μπορεί να απαντηθούν αυτοί οι προβληματισμοί;
Η λογική μας ταράζεται, το ίδιο και η ψυχή μας μπροστά σε τέτοιες περιστάσεις. Η Εκκλησία όμως δίνει ως απάντηση δύο δρόμους και τρόπους συνάμα, έχοντας ως συνεπίκουρό τους μία προϋπόθεση. Είναι ο Σταυρός, η Ανάσταση και η Πίστη. Όλες οι αδικίες της ζωής είναι απεικόνιση της μεγαλύτερης αδικίας που έγινε στην Ιστορία: αυτής της Σταύρωσης του Θεού. Ο Χριστός ανέλαβε τον Σταυρό Του, τον έφερε στον Γολγοθά, ανέλαβε όλα τα πάθη, τα θελήματα, την κακία που ο άνθρωπος έδειξε, δείχνει και θα δείξει μέχρι το τέλος της Ιστορίας και τα γεύτηκε στην ύπαρξή Του. Η σάρκα Του δεν γνώρισε διαφθορά. Ωστόσο έπαθε εν σαρκί για μας τους ανθρώπους, για να μας δείξει ότι η ήττα είναι η δόξα. Η ταπείνωση είναι η βάση για να καθαρθεί ο άνθρωπος από κάθε τι που βασανίζει όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και την ανθρωπότητα εν γένει. Γιατί ο καθένας από μας φέρει επάνω του την ανθρώπινη φύση σε όλες της τις πτυχές. Και δοκιμάζοντας το άδικο η φύση μας οδηγείται στην τελείωσή της, «εν ασθενεία».
Θα ήταν όμως μόνο απόγνωση να μέναμε στον σταυρό. Ο Χριστός αναστήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι η αδικία και η ήττα του θανάτου, που δεν έχει να κάνει μόνο με την βιολογική του πλευρά, αλλά και με την πνευματική και την κοινωνική (πεθαίνουμε όταν δεν αγαπούμε), δεν μένει αθεράπευτη. Η Ανάσταση φωτίζει τα πάντα διαφορετικά. Κανένας θάνατος δε θα κρατήσει για πάντα. Καμία ήττα δεν είναι οριστική. Η Ανάσταση του Χριστού μάς δείχνει ότι ο Θεός δεν λησμονεί τον αδικημένο, αλλά και όσους υποφέρουν. Αντίθετα, δίνει τη δυνατότητα τόσο στην Βασιλεία της αιωνιότητας, όσο και στη ζωή του κόσμου σε όποιον θέλει, πιστεύει και ακολουθεί να μην είναι μόνος του, αλλά να Τον ακολουθεί στην ανόρθωση. Κι ανάσταση σημαίνει αγάπη. Σημαίνει ελευθερία από εξαρτήσεις. Σημαίνει αφύπνιση από το ψεύτικο. Επίγνωση του τι είναι αληθινό και τι νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Μέσα από τη δοκιμασία είτε την προσωπική είτε των άλλων κατανοούμε τι αξίζει.
Προϋπόθεση όμως είναι η Πίστη στον Χριστό. Η εμπιστοσύνη στο θέλημά Του. Η μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Και την ίδια στιγμή ο αγώνας να διορθώσουμε ό,τι περνά από το χέρι μας. «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης». Ο αναστημένος άνθρωπος κάνει τη δικαιοσύνη όπλο και έγνοια του. Κι ό,τι δεν μπορεί ο ίδιος, το εμπιστεύεται σ’ Αυτόν που είναι βέβαιο ότι μας αγαπά. Για να γίνει η πίστη η αλήθεια που ελευθερώνει.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της 30ής Μαρτίου 2016
