Οι άνθρωποι, όταν έχουμε ανάγκη τον Θεό στη ζωή μας, απευθυνόμαστε σ’ Αυτόν με την αίσθηση ότι επειδή είναι Παντοδύναμος, όλα για Εκείνον είναι εύκολα. Έτσι, με την ιδέα αυτή, Του ζητούμε να εκπληρώσει τα αιτήματά μας, τόσο για την πορεία της ζωής μας, για τις σχέσεις μας, για επιλογές που θέλουμε να γίνουν πραγματικότητα, όσο και για δύσκολες περιστάσεις που έχουν να κάνουν με την ασθένεια, τη δοκιμασία, την αποφυγή του θανάτου. Όταν μάλιστα ο Θεός δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στα αιτήματά μας, απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αρνείται να μας δώσει ό,τι Του ζητούμε, γιατί δεν αξιοποιεί την εξουσία Του προς όφελός μας, καθιστώντας δύσκολη έως αδύνατη την εκπλήρωση των αιτημάτων μας. Τότε θεωρούμε ότι ο Θεός είναι άδικος απέναντί μας, σκληρός και αδυσώπητος, ενίοτε και χωρίς αγάπη για ό,τι του ζητούμε, αλλά και για ό,τι είμαστε έναντί Του.
Στην πόλη Καπερναούμ ο Χριστός συναντά έναν παράλυτο, ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Βλέποντας την πίστη των ανθρώπων που φέρνουν τον άρρωστο συνάνθρωπό τους για να τον γιατρέψει, ο Κύριος του ζητά να έχει θάρρος, διότι οι αμαρτίες του έχουν συγχωρεθεί από τον ίδιο. Ο λόγος αυτός προκαλεί λογισμούς στο νου κάποιων γραμματέων, διότι αυτοί πιστεύουν ότι μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να συγχωρέσει αμαρτίες. Και ο Χριστός, που καταλαβαίνει τις πονηρές τους σκέψεις, τους ρωτά: «Τι εστίν ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπάτει;» (Ματθ. 9,5). Τι είναι πιο εύκολο έργο για μένα: να πω «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» ή να πω: «σήκω και περπάτα»; Και για να τους δείξει ότι ο Υιός του Θεού έχει εξουσία να κάνει και τα δύο, ζητά από τον παράλυτο να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Για τον Θεό όλα είναι εύκολα. Κριτήριο όμως άσκησης της εξουσίας Του είναι η πίστη των ανθρώπων. Και εδώ έγκειται το δύσκολο. Ότι η πίστη απουσιάζει από τον νου των ανθρώπων, οι οποίοι μετρούνε τον Θεό με τον δικό τους τρόπο ερμηνείας, με βάση τις γνώσεις τους, τη θρησκευτική τους θέση, αυτά που γνωρίζουν ή νομίζουν πως γνωρίζουν γι’ Αυτόν. Αντίθετα, όλα γίνονται εύκολα όταν η πίστη κάνει τον άνθρωπο να στέκεται ταπεινά και με εμπιστοσύνη έναντι του Θεού και να περιμένει το βλέμμα Του, χωρίς να ζητά τίποτε άλλο.
Όλα είναι εύκολα για το Θεό. Δεν βρίσκεται εκεί η απάντηση στους προβληματισμούς μας. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο εν ελευθερία. Μάς έδωσε και μας δίνει την ευκαιρία μέσα από την ενανθρώπησή Του και την ζωή της Εκκλησίας να εγκαταστήσουμε στην καρδιά μας το δώρο της πίστης. Να Τον εμπιστευόμαστε δηλαδή, χωρίς να χρειάζεται να ζητάμε αυτά που Εκείνος γνωρίζει ότι χρειαζόμαστε. Να κάνουμε υπομονή στις δοκιμασίες μας. Να είμαστε παρόντες ενώπιόν Του, δηλαδή στη λειτουργική ζωή της πίστης και της Εκκλησίας, όπου ο Χριστός είναι παρών, ως ο Άρτος της ζωής. Και να προσδοκούμε το βλέμμα Του, έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση Του, η οποία πρωτίστως έχει να κάνει με την άφεση των αμαρτιών μας. Για όσους ζητούνε σημείο της εξουσίας του Θεού αυτό δεν είναι το σημαντικό. Όμως ο λόγος του Κυρίου είναι ξεκάθαρος. Ό,τι ευκολότερο και ό,τι αποδεικτικό της θεϊκής αγάπης είναι η άρνηση του Θεού να μας καταλογίσει τις αμαρτίες μας. Να τις κραδαίνει ως όπλο εναντίον μας. Να μας απορρίψει διότι αυτές είναι το σημείο της αδυναμίας μας να Τον αποδεχθούμε πληρωτικά στην καρδιά μας. Να βλέπει την ασχήμια που αυτές εγκαθιδρύουν στην ύπαρξή μας.
Θεωρούμε εύκολο για τον Θεό να μας απαλλάξει από τις δοκιμασίες μας ή να μας δώσει ό,τι ζητούμε. Δεν μας ενδιαφέρει όμως το κυριότερο. Το να μας δώσει την αιώνια ζωή. Τη δυνατότητα να Τον κοινωνούμε πέρα από την κακή χρήση της ελευθερίας μας. Κι αυτό διότι η πίστη μας έχει την προοπτική του παρόντος. Της ικανοποίησης των αναγκών μας. Η πίστη όμως στην πραγματικότητα είναι ένα άνοιγμα στο μέλλον. Είναι η βεβαιότητα ότι Εκείνος είναι παρών στη ζωή μας και ήρθε για να μας δώσει ζωή και περίσσεια ζωής (Ιωάν. 10,10). Το δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το Πρόσωπό Του, να πιστέψουμε σ’ Αυτόν και την αγάπη Του, να Του δώσουμε χώρο στην καρδιά μας. Το εύκολο είναι η ικανοποίηση της ανάγκης μας, ακόμη κι αν, παραδόξως, αυτή δεν έρθει. Διότι, όταν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στο θέλημά Του, τότε μπορούμε να προσπεράσουμε ακόμη και αυτό που επιθυμούμε ή νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα. Και θα μας δώσει αυτό που αληθινά θα υπηρετήσει την σωτηρία μας.
Η πίστη λείπει από τη ζωή μας. Παρασυρμένοι σε έναν κόσμο και από έναν τρόπο που αντιστρέφει τις αξίες, εμμένουμε στα σημεία, στα θαύματα, στο θέλημά μας. Για το Θεό και αυτά είναι εύκολο να ικανοποιηθούν. Δεν είναι όμως το κριτήριό Του να αποδείξει ότι έχει εξουσία, αλλά να μας βοηθήσει να έρθουμε σε κοινωνία μαζί Του. Όποιος πιστεύει ήδη έχει λάβει το μείζον. Την άφεση. Την κοινωνία. Την αιωνιότητα. Αν ο Θεός θέλει, θα λάβει και το έλασσον που είναι η χαρά των κατά άνθρωπον θελημάτων, αν αυτά συμβάλλουν στην πορεία για αιωνιότητα. Ο Θεός βλέπει τον δρόμο και το τέρμα του. Εμείς βλέπουμε το σήμερα, το σημείο όπου βρισκόμαστε και ζητούμε να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα. Ας Τον εμπιστευθούμε στη ζωή μας και ας Τον αφήσουμε να κάνει τα πάντα εύκολα.
Κέρκυρα, 12 Ιουλίου 2015
