Όλα τόσο θεία μικρά σα να τα ζωγράφισαν ματόκλαδα ονείρου όλων η τελειότητα τόσο χαρούμενα μικρή όσο μικρή θα ‘ θελες να είναι η κάθε τέλεια λύπη («Μικρό παράκτιο»)
Ψάχνουμε την ομορφιά στα μεγάλα και σπουδαία. Στον θόρυβο. Στα κυκλώπεια κτήρια. Στους ξεχωριστούς ανθρώπους, που μιλούν γ’ αυτούς. Κι όλοι και όλα πεθαίνουν.
Η θεϊκότητα όμως βρίσκεται στα μικρά, στα μωρά του κόσμου. Είναι η χάρις. Είναι το νόημα τού να ζεις και να ξέρεις γιατί. Ακόμη κι αν αυτό φαντάζει πολύ μικρό για την ιστορία. Του θανάτου.
Η ομορφιά βρίσκεται στο χαμόγελο και στο δάκρυ του μικρού παιδιού. Στην μικρή ζύμη. Στ’ αλωνάκι που βγάζει καρπό χωρίς φωνή, μα που φτάνει για να θρέψει όλους όσους βρίσκονται γύρω του και περισσόν. Στου αθώου τον πόνο. Στου ερωτευμένου όταν νιώθει την μοναξιά του ακατάληπτου. Στου προσευχόμενου την σιωπηλή ματιά. Σ΄ εκείνου που νίκησε τον θάνατο γιατί πιστεύει και ζει την Ανάσταση.
Χαρούμενα μικρή η τελειότητα. Σε χορταίνει και σε ξεδιψά. Και γίνεται μνήμη και βίωμα και ελπίδα. Κανείς ας μην την κατανοήσει. Εσύ κι ο Θεός. Ο Αναστημένος. Και μαζί Του όλες οι μορφές, βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιοι και πένητες, δίκαιοι και αμαρτωλοί, που έφυγαν με ένα «Δόξα Σοι» στα χείλη και την καρδιά. Μικρή η λύπη για τον χωρισμό. Και τέλεια γιατί δεν υπάρχει επιστροφή από το ξόδι. Είναι η τελευταία όμως. Την ίδια στιγμή ανατέλλει η χαρά. Και για κείνους και για σένα που μένεις. Όλα Ανάσταση!
Δεν είναι όνειρο η Ανάσταση. Είναι Εκείνος, που δίνει Ζωή.
Το Εύρετρο που μας δίνεται. Άξιον εστι.
Νια Δευτέρα, 13 Απριλίου 2015
