Σπίτια μικρά χτισμένα στους πρόποδες μιας κόκκινης σελήνης με εκκλησάκι στην κορφή πύρινος ο τρούλος απόσταγμα της ύπερθεν θρησκείας και παρακάτω απ’ την κορυφή κυπαρίσσι δίπλα στην πράσινη ταφή... κάθε σπίτι στο δικό του άλλο χρώμα κατοικεί μα όλα με της ένωσης το σμάλτο έχουν δεθεί σαν αχώριστα απ’ την αγάπη σαν ένα» («Πίνακας»)
Πίστη . η οδός που αλλάζει το πριν τον θάνατο. Που κάνει το σπίτι της ύπαρξης φεγγάρι, έτοιμο να δώσει το φως που λαμβάνει απ’ τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, αρκεί να πυρωθεί απ’ την κοκκινάδα του πάθους για ζωή, του ξυπνήματος των αισθήσεων, των έξω και των μέσα, που δεν φτάνουν μόνες τους αλλά και δεν μπορούν στο απόλυτο έτοιμο.
Πίστη . η οδός που αλλάζει το μετά τον θάνατο. Πύρινος ο τρούλος της ψυχής. Δεν μπορεί να μην φέγγει, ακόμη και στο σκοτάδι του θανάτου. Δεν μπορεί παρά να αναζητά το κυπαρίσσι του σώματος, που δεν χάνει την χλώρωσή του, γιατί ο κόκκος του σίτου πρέπει να πέσει κάτω απ’ τη γη, για να φέρει πολύν καρπό. Ο θάνατος δεν είναι τέρμα, αλλά αναμονή. Της άνοιξης.
Πίστη . η οδός που αλλάζει και το πριν και το μετά τον θάνατο. Γιατί κάνει το σπίτι σου, το σπίτι μου, το σπίτι μας, παρότι αλλιώτικου χρώματος, να δένονται το ένα με το άλλο. Αχώριστα. Ακατανίκητα. Αιώνια. Και είναι ένα, διότι τι σημασία έχει ο θάνατος μπροστά στην Αγάπη;
Μοίρα μας δεν είναι ο θάνατος. Είναι η Ανάσταση. Γιατί υπάρχει Εκείνος, ο Ένας, η Αγάπη. Ο πατήσας και ο χαρισάμενος.
Κυριακή του Πάσχα, 12 Απριλίου 2015
