«Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον. Κύριε, συγχώρεσέ μας, αλλάξαμε γνώμη όχι σήμερον καλύτερα δος ημίν αύριο πέρασε κιόλας η σημερινή μέρα άλλωστε το κάθε σήμερον είναι τόσο πολυάσχολα θνητό πού να προφτάσει να φάει» («Ευλόγησον την παρουσία σου»)
Το κάθε σήμερα είναι θνητό. Την επόμενη στιγμή έγινε παρελθόν. Χρειάζεται να διαλέξουμε τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε στον άδη.
Μοιάζουμε να πλασθήκαμε για τη θνητότητα. Έτσι μάθαμε. Έτσι πιστεύουμε. Και όλα γίνονται άρτος. Επιούσιος. Που αναβάλλει τον θάνατο, αλλά δεν δίνει ανάσταση.
Έτσι το σήμερα ήδη είναι χτες. Και θέλουμε το αύριο να είναι σήμερα. Μα ο χρόνος αναβάλλει τον θάνατο, μπορεί και όχι, αλλά δεν δίνει ανάσταση.
Ανάγκη Άρτου Ζωής αιωνιζούσης. Ανάγκη Άρτου εκ του ουρανού καταβάντος. Αυτού που ενώνει τα το πριν διεστώτα. Τους χρόνους της ζωής και κάνει τα πάντα σήμερον. Γεννάται. Κρεμάται. Ανασταίνεται. Και δίνει Ανάσταση, αφού ο άδης στένων βοά.
Τελικά πλασθήκαμε για την αθανασία. Δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλεις. Το Πρόσωπό Σου. Του όντος, του ην, του ερχομένου.
Εγώ λοιπόν;
Μεγάλο Σάββατο, 11 Απριλίου 2015
