«Πρέπει να κατέβει κάτω εδώ ο ουρανός η γη να καθρεφτίζεται σ’ αυτόν να ομορφαίνει κι επειδή πεθαίνει ακόμα κι ο καθρεφτισμός της ομορφιάς μέσα στη γη να θάβεται κι αυτός... ας ανέβει η γη στη θέση τ’ ουρανού σ’ αυτήν να καθρεφτίζεται ο Θεός γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος» («Λάθος διάταξη»)
Εικόνα Σου είμαι ουρανέ. Μ’ αγαπάς και μου έδωσες την αγάπη. Γεννάς και με έκανες να γεννώ. Ελεύθερος είσαι και με έκανες ελεύθερο. Όλα μου τα έδωσες για να Σε βλέπω. Να Σε φτάνω. Να μπορώ με την αγάπη να γίνομαι ένα μαζί Σου. Μα δεν Σε χρειάζομαι. Μπορώ μόνος μου. Τρόπος μου ο θάνατος.
Πού έδυ σου το κάλλος;
Καθρεφτίζομαι Σε Σένα ουρανέ. Γιατί κατέβηκες κάτω εδώ, για να μου δώσεις ζωή. Μόνο κοντά Σου είναι κάλλος η ζωή. Όμως εγώ δεν Σε χρειάζομαι. Μπορώ μόνος μου. Έκανα τρόπο Σου τον θάνατο.
Πού έδυ μου το κάλλος;
Άπλωσες το χέρι Σου και μ’ ανέβασες στη θέση του ουρανού. Δεν μπορεί να νικηθεί η αγάπη Σου. Καθρεφτίζεσαι τώρα Εσύ μέσα μου, γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος. Έκανες τον θάνατό Σου ζωή μου και μού έδειξες τον τρόπο Σου. Την Ανάσταση που δίνει νόημα στον Σταυρό.
Πού έδυ σου το κάλλος;
Εντός μου. Για να ανατείλει, πρέπει να δύσει.
Πού ανατέλλει μου το κάλλος;
Στου εγώ μου το «τετέλεσται» και στο δικό Σου «μνησθήσομαι».
Μεγάλη Παρασκευή, 10 Απριλίου 2015
