Ας κρυφτεί ο ήλιος η μέρα θέλει σήμερα λιτά να ξοδευτεί σαν τρεμουλιαστό ανέβασμα ελάχιστου καπνού από μονοήμερο ταξίδι πολύ κοντινό ώς το φάρο του γλάρου. («Μονοήμερη μέρα»)
Με κλειστά μάτια αρνούμαστε. Αφήνουμε. Προδίδουμε. Γρήγορα να γίνει. Να είναι μονοήμερο ταξίδι, πολύ κοντινό. Μία στιγμή ο γκρεμός. Το ΝΑΙ για να έρθει το τέλος. Ευτελές το λύτρο. Εύρετρο για το ασήμαντο που πουλά το μοναδικό και ανεκτίμητο.
Ας κρυφτεί ο ήλιος. Δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου. Δεν θέλω να σκεφτώ ποιος είναι και τι νιώθει ο άλλος. Ξέρω τι αφήνω. Μα δεν μπορώ να κάνω πίσω. Έγινε φύση μου το κακό. Σκοτεινή μεταμέλεια. Όχι δεν θα κάνω πίσω.
Ο πειρασμός της τιμωρίας μέσα μου. Αυτόν που με πρόδωσε, να τον συντρίψω σαν κεράμιο ύδατος. Έχω τη δύναμη. Μα αγαπώ. Και συγχωρώ. Φτάνει μία ματιά, ένας λόγος, μία προτροπή. Εφ ώ πάρει;
Ας κρυφτεί ο ήλιος. Ο ένας αφήνει Εκείνον που τον αγάπησε. Ο Ένας συγχωρεί αυτόν που δεν μπόρεσε να Τον αγαπήσει. Μα είναι βάρος η αγάπη, ακατανίκητο. Όταν το εγώ συντρίβεται, χάνεται το ίχνος του «ελέησον». Δεν είναι η καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Το εγώ βλέπει μόνο στην φυγή. Όχι στην επιστροφή.
Ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ...
Μεγάλη Πέμπτη, 9 Απριλίου 2015
