«Ευλαβούμαι, Ανάγκη ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου το δωσ’ μου, το δεν έχω του. Αλλά τον έρωτα όχι, όχι εσύ, Ανάγκη τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι η ζωή» («Τα Εύρετρα»)
Πολύ αγάπησε η παραδομένη στο θάνατο ύπαρξη. Και μύρα προ του ενταφιασμού κομίζει. Κίνηση τρυφερή, σπαρακτική, απελπισίας κι ελπίδας. Όπως ο έρωτας όταν ξεψυχά, όπως ο θάνατος όταν σφραγίζει το τέλος ή το μεγαλείο του έρωτα. Κι Εκείνος συγχωρεί. Η Αγάπη.
Ανήκω στο συνεχές του κόσμου. Εμφανίστηκα χωρίς να ερωτηθώ. Από Ανάγκη δύο ερωτευμένων πλασμάτων να γεννήσουν. Θα φύγω χωρίς να ερωτηθώ. Από Ανάγκη του Θανάτου να καταπιεί και τη δική μου ζωή. Κι ας ζω ερωτευμένος. Κι ας ελπίζω ότι θα πεθάνω έτσι. Το συνεχές του κόσμου όμως θα συνεχίσει να πορεύεται και με μένα χωρίς. Πιστεύω όμως, έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων, ότι υπάρχει ένα άλλο συνεχές από το οποίο δεν θα βγω. Η Αγάπη.
Εκείνος παραδόθηκε στο Θάνατο. Όχι όμως από περιέργεια να εννοήσει τι είναι η ζωή, αλλά για να δώσει αυτό που είναι ο Ίδιος κι αυτό που δεν έχουμε. Ανάσταση και Ζωή.
Ο Έρωτας συγχωρεί. Το συνεχές του κόσμου συγχωρεί. Η Ανάγκη όχι. Ο Θάνατος όχι. Ανάμεσά τους παλεύουμε. Μόνη βοήθεια η Αγάπη.
Μεγάλη Τετάρτη, 8 Απριλίου 2015
