«Γλυκά τα χέρια απλώνοντας, στον τάφο θα ξαπλώσω, καθώς στης γης την αγκαλιά ξαπλώνεται ο ωκεανός. Γαλήνιος, διάφανος, πλατύς, απέραντος, βουβός, γλυκά τα χέρια απλώνοντας στον τάφο θα ξαπλώσω. Θα πλέει μέσα στους κόλπους μου των αστεριών το φως... Σαν ωκεανός απέραντος που έχει παλέψει τόσο, γλυκά τα χέρια απλώνοντας στον τάφο θα ξαπλώσω και τις γαλήνιες άκρες μου θα εγγίζει ο ουρανός» (Ν. Βρεττάκου, «Κουρασμένος νεκρός»).
Η μοίρα του ανθρώπου δεν είναι ο θάνατος. Είναι η ανάσταση. Με τον θάνατο ο Θεός επλήρωσε εαυτού τα πάντα, ακόμη και τον Άδη, και τριήμερος ανέστη. Κάλεσε όλους όσους ήθελαν να ανοίξουν μία καινούρια προοπτική για το πρόσωπό τους. Αυτή της αιώνιας κοινωνίας με το Θεό στην κατάσταση της αγάπης. Και πρωτότοκος των νεκρών εγένετο, ρυσάμενος ημάς εκ κοιλίας Άδου και παρεχόμενος το μέγα έλεος. Μένει να διαλέξουμε την ανάσταση μαζί Του ή τον εκ νέου θάνατο μακριά Του. Οδός η πίστη. Οδός η ελπίδα. Οδός η αγάπη. Οδός το πρόσωπό Του. Οδός η Εκκλησία. Οδός η Άνοιξη της καρδιάς μας. Οδός η επανεύρεση της ψυχής μας. Για λίγο η απορία. Για λίγο ο θρήνος. Για λίγο το πένθος. Συν τη Αναστάσει κραυγάζων, Κύριε, δόξα Σοι.
Μέγα Σάββατο (Σχόλιο πάνω στο δοξαστικό «Σε τον αναβαλλόμενον»)
Κέρκυρα, 14 Απριλίου 2012
