«Από ποια ρίζα να κρατηθώ, σε ποιο διάστημα να περπατήσω, σε ποιο κρεβάτι να κοιμηθώ, σε ποιο όρος να ξενυχτήσω! Πού να κρύψω ό,τι πολύτιμο έχω! Πάρε τα μάτια μου! Πάρε τα χέρια μου! Φύλαξε τη φωνή μου! Ίσως την ξαναβρώ αλλού, όταν πια δεν θα θυμάμαι! Όταν θάμαι ένας άλλος! Βασιλέα του πόνου! Βασιλέα των πυρκαγιών! Βασιλέα των μαρτύρων! Αλληλούια! Αλληλούια! Αλληλούια!» (Ν. Βρεττάκου, «Κραυγή»).
Γυρνώ μέσα μου και βλέπω μόνο την νύχτα. Δεν έχω πατρίδα κι αξίες να κρατηθώ, δεν σκέφτομαι και δεν έχω μέλλον, αλλά μόνο το παρόν και την αγορασμένη ηδονή, δεν έχω κάποιον να με αγαπά και να μοιραστεί την καρδιά του μαζί μου, δεν έχω κάπου να ανεβώ, να δω τον κόσμο αλλιώτικα! Κι όμως έχω κάτι πολύτιμο μέσα μου! Είναι το μύρο των δακρύων μου. Είναι η δίψα της καρδιάς μου να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Είναι το πρόσωπό μου που το ξέχασα! Είναι η ανάγκη μου να ξεχάσω τις αμαρτίες μου και να κάνω αρχή μετανοίας! Να γίνω αυτός για τον οποίο πλάστηκα, δηλαδή το παιδί σου! Προσέρχομαι σαν τον ληστή και την πόρνη και σε αναγνωρίζω ως τον βασιλιά μου! Εσένα που πόνεσες για όλους και μπορείς να καταλάβεις τον δικό μου πόνο! Εσένα που καθαρίζεις το χρυσάφι της ύπαρξής μου από τα στίγματα της αμαρτίας. Εσένα που μαρτύρησες γιατί με αγαπάς! Και που είσαι ο μοναδικός αληθινός ψυχογνώστης! Είμαι άραγε έτοιμος για το βήμα;
Μεγάλη Τετάρτη (Σχόλιο πάνω στο κάθισμα «Πόρνη προσήλθε σοι»)
Κέρκυρα, 11 Απριλίου 2012
