Στις 21 Δεκεμβρίου η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Θεμιστοκλέους, ο οποίος καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου, το 251 μ. Χ.. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα. Την εποχή εκείνη ο Ασκληπιός, ο άρχοντας της Λυκίας, ξεκίνησε διωγμό κατά των χριστιανών και ο στόχος του ήταν να συλλάβει τον Άγιο μάρτυρα Διοσκουρίδη. Ο Διοσκουρίδης όμως κατέφυγε στο όρος όπου έβοσκε ο Θεμιστοκλής τα πρόβατά του. Οι άνθρωποι του άρχοντα κίνησαν και αυτοί προς το όρος όπου και συνάντησαν τον Θεμιστοκλή. Όταν ερωτήθηκε για την πίστη του δεν δίστασε ούτε στιγμή να ομολογήσει τον έναν και μοναδικό Θεό. Οι στρατιώτες ακούγοντας την ομολογία αυτή της πίστης του τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον άρχοντα Ασκληπιό. Παρ’ όλο τις απειλές που δέχθηκε ο Άγιος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Αυτό εξόργισε τον Ασκληπιό και διέταξε τον βασανισμό του. Ο Άγιος Θεμιστοκλής παρέδωσε το πνεύμα του πάνω στο μαρτύριο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/
Στον μακρύ κατάλογο των δισεκατομμυρίων Μαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχουν πολλά ονόματα τελείως άγνωστα σε μάς, αλλά και μερικά λιγότερο γνωστά, αφού τα φέρουν ελάχιστοι. Υπάρχουν ονόματα μεγάλων Αγίων που σπάνια ακούγονται, ενώ αντίθετα υπάρχουν πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας, που έχουν το ίδιον όνομα. Αυτό οφείλεται στην συνεχή επανάληψη αφού, συνήθως, δίνουμε στα παιδιά μας τα ονόματα των γονέων μας, αλλά και στο ότι προτιμούνται κυρίως τα ονόματα των Αγίων εκείνων, οι οποίοι έχουν το θαυματουργικό χάρισμα.
Το όνομά μας είναι συνυφασμένο με την ύπαρξή μας. Το φέρουμε μαζί μας παντού και πάντοτε, και με αυτό αναγνωρίζουμε και αναγνωριζόμαστε. Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή ανεγνώρισε τον Χριστό, μετά την Ανάστασή Του, όταν την κάλεσε με το όνομά της. Νωρίτερα νόμιζε ότι ήταν ο κηπουρός. Επίσης, το όνομα έχει σχέση με την γιορτή μας. Γιατί εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σε αντίθεση με τους Χριστιανούς της Δύσεως, Ρωμαιοπαπικούς και Προτεστάντες, δεν “κάνουμε γενέθλια”, δηλαδή δεν γιορτάζουμε την ημέρα που γεννηθήκαμε, αλλά την ημέρα που γιορτάζει ο Άγιος, του οποίου φέρουμε το όνομα. Και με τον τρόπο αυτόν τιμούμε τον Άγιό μας, και τον έχουμε στην ζωή μας πρότυπο, φίλο και προστάτη. Γιατί η ημερομηνία της γεννήσεώς μας δεν αποτελεί αφορμή για χαρές και πανηγύρια, αφού είναι η ημέρα κατά την οποία φορέσαμε “τούς δερματίνους χιτώνας” της φθοράς και της θνητότητος. Για μας γενέθλιος ημέρα είναι η ημέρα που βαπτισθήκαμε, που βγήκαμε από την Κολυμβήθρα, την μήτρα της Εκκλησίας, και γεννηθήκαμε “δι’ ύδατος και Πνεύματος”. Με την ευκαιρία αυτή να αναφέρουμε ότι το όνομα δεν συνδέεται με το Μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά δίδεται στο νεογέννητο την όγδοη ημέρα από την γέννησή του και υπάρχει σχετική ευχή στο Ευχολόγιο της Εκκλησίας.
Το όνομα Θεμιστοκλής το συναντούμε στην ελληνική αρχαιότητα, αλλά και στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Ο άγιος μάρτυς Θεμιστοκλής καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή των μεγάλων διωγμών κατά της Εκκλησίας, τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Εξασκούσε το επάγγελμα του βοσκού, ήταν ολιγογράμματος, αλλά σοφός “κατά Θεόν”. Αποδείχθηκε παρηγοριά και καταφυγή πολλών Χριστιανών, αφού σε μεγάλες δυσκολίες της ζωής τους, αλλά και σε περιόδους διωγμών κατέφευγαν σε αυτόν και αφού τους περιέθαλπε τους έκρυβε σε απόκρημνες βουνοπλαγιές. Βέβαια, όταν αυτό έφτασε στα “αυτιά” της εξουσίας, τον συνέλαβαν και επειδή αρνήθηκε να τους παραδώση όσους φρόντιζε και περιέθαλπε, τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Τον έσυραν κάτω στην γή, αφού πρώτα φύτεψαν καρφιά και με αυτό τον τρόπο τελείωσε την ζωή του.
Οι άγιοι Μάρτυρες υπήρξαν οι μεγαλύτεροι αντιστασιακοί στην ιστορία της ανθρωπότητος. Αντιστάθηκαν στα άθεα και παράνομα προστάγματα των ανελεύθερων και τυραννικών καθεστώτων της εποχής τους επιλέγοντες το “πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”. Προτίμησαν την καταφρόνηση των ανθρωπίνων προσταγμάτων από την παράβαση των θείων εντολών. Δηλαδή, όταν οι ανθρώπινοι νόμοι έρχονταν σε αντίθεση με τον Νόμο του Θεού, τότε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό διάλεγαν την υπακοή στον δεύτερο. Βέβαια, αυτό είχε φοβερές συνέπειες, αφού υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος θανατώνονταν. Αλλά παρ’ όλα αυτά αντιστέκονταν, γιατί γι’ αυτούς ζωή ήταν ο Χριστός και όχι η βιολογική ύπαρξη. Πραγματικό θάνατο λογάριαζαν την άρνηση του Χριστού και δεν δείλιαζαν καθόλου μπροστά στον σωματικό θάνατο, αφού με την ένθεη ζωή τους τον είχαν νικήσει και τον είχαν υπερβή στα όρια της προσωπικής τους ζωής. Αγαπούσαν αληθινά την ζωή, την αυθεντική ζωή, γι’ αυτό και αντιστέκονταν πεισματικά στα “έκνοα προστάγματα των δυσεβών τυράννων”. “Χοροί μαρτύρων αντέστησαν τοις τυράννοις λέγοντες· ημείς στρατευόμεθα τω βασιλεί των δυνάμεων· ει και πυρί και βασάνοις αναλώσητε ημάς ουκ αρνούμεθα της Τριάδος την δύναμιν” (Παρακλητική, Απόστ. ήχου πλ. β’).
Στην προς Διόγνητον Επιστολή, ένα θαυμάσιο κείμενο του 2ου μ. Χ. αιώνος, αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα: “Οι Χριστιανοί πατρίδας οικούσιν, αλλ’ ως πάροικοι· μετέχουσι πάντων ως πολίται, και πανθ’ υπομένουσιν ως ξένοι· πάσα ξένη πατρίς εστιν αυτών, και πάσα πατρίς ξένη ... πείθονται τοις ωρισμένοις νόμοις, και τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους”. Δηλαδή, για τους Χριστιανούς αληθινή πατρίδα είναι η βασιλεία του Θεού. Την επίγεια πατρίδα την θεωρούν, όπως και είναι άλλωστε, προσωρινή. Κάθε ξένο τόπο τον αισθάνονται πατρίδα τους, όπως και την επίγεια πατρίδα τους την αισθάνονται ως ξενιτειά. Είναι ήσυχοι πολίτες και υπακούουν στους νόμους, όμως με την ζωή τους νικούν και υπερβαίνουν τους νόμους. Δηλαδή, όταν οι ανθρώπινοι νόμοι έρχονται σε αντίθεση με τον νόμο του Θεού, τότε γίνονται αναρχικοί. Όμως η αναρχία αυτή είναι μια καθ’ όλα υγιής κατάσταση, αφού δεν υπάρχει σε αυτούς αντιπάθεια και μίσος προς την εξουσία και όσους την ασκούν. Μη ξεχνάμε ότι οι άγιοι Μάρτυρες την ώρα που βασανίζονταν και υπέφεραν δεν έπαψαν να αγαπούν και να προσεύχονται για τους δημίους τους.
Τα δύο ονόματα που φέρουμε, δηλαδή, το προσωπικό μας, καθώς και αυτό του Ορθοδόξου Χριστιανού, μας δημιουργούν μεγάλες ευθύνες. Να διαφυλάξουμε ανόθευτη την πίστη και να την βιώσουμε. Η εμμονή στην Ορθόδοξη Παράδοση και η βίωση των εντολών του Χριστού συνδέονται άμεσα με την ζωή στην αυθεντική της έκφραση. Η χωρίς φανατισμό και μίσος αντίσταση για την μη αλλοίωσή τους φανερώνει πνευματική υγεία και ευεξία.
Πηγή: http://www.parembasis.gr/2000/00_12_06.htm (Συντάκτης κειμένου: π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας)
