Σημάδεψε την ιστορία του 2009 ο θάνατος του Michael Jackson. Ανεξάρτητα από το αν τα τραγούδια του ήταν του γούστου όλων, ο Jackson υπήρξε μία προσωπικότητα με εκατομμύρια θαυμαστές. Ήταν ένας πάμπλουτος άνθρωπος, που όμως δεν βρήκε την ευτυχία ούτε στη δόξα, ούτε στα χρήματα, ούτε στην επιτυχία. Ούτε φυσικά στα πλήθη των θαυμαστών του, που τον θρήνησαν επί μέρες.
Ο Jackson παρέμεινε σ’ όλη του τη ζωή μία προσωπικότητα βγαλμένη από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Άνθρωπος που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ταυτότητά του, με το χρώμα του, ίσως ούτε και με το φύλο του. Έκανε πάμπολλες πλαστικές εγχειρήσεις για να γίνει από μαύρος σχεδόν λευκός. Παρότι έγινε (;) πατέρας, ήταν περισσότερο ένα παιδί βγαλμένο από τα Lost boys του Πήτερ Πάν, ένας αναζητητής της Never land, της «Χώρας του Ποτέ», εκεί όπου ο άνθρωπος παραμένει παιδί, που δεν μεγαλώνει ποτέ, για να μην χρειαστεί ίσως να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της μετάλλαξης του εαυτού του σε ένα «εγώ» που έχει πάθη τα οποία χρειάζονται να αντιμετωπιστούν, που καλείται να συγκρουστεί για να επιβιώσει, να χτίσει προσωπικότητα, να μοιραστεί χωρίς να περιμένει τα πάντα έτοιμα. Τελικά ο Jackson δεν μπόρεσε να γίνει άντρας, όχι σωματικά, αλλά υπαρξιακά.
Ο θάνατος του Jackson, ενός ανθρώπου που έζησε κλεισμένος στον κόσμο του, που έπαιρνε κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων για να μπορέσει να αντέξει τη ζωή, που κατέληξε στα δικαστήρια κατηγορούμενος για παιδοφιλία, που δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει ελεύθερα, αλλά έπρεπε να συνοδεύεται από πλήθος σωματοφυλάκων για να αντιμετωπίσει όχι μόνο την υστερία των θαυμαστριών του αλλά και τις δικές του αγοραφοβίες, μας κάνει να αναρωτιόμαστε για κάτι που δεν συζητήθηκε ουσιαστικά καθόλου στα ποικίλα αφιερώματα που οργανώθηκαν με αφορμή το θάνατο του: Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ευτυχήσει;
Η απάντηση δεν είναι εύκολο να δοθεί. Για την εποχή μας ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει χρήματα, που μπορεί να γευθεί απολαύσεις, να είναι αποδεκτός από τους άλλους, να καταναλώνει. Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν έχει δεσμεύσεις. Είναι αυτός που οι άλλοι τον συζητούν. Είναι αυτός που έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει ό,τι ονειρεύεται.
Αξίζει όμως τελικά να σκεφτούμε μήπως ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει ταυτότητα. Που ξέρει γιατί ζει. Που νιώθει ότι μέσα του υπάρχει η έννοια και η έγνοια της αποστολής. Που δεν υπάρχει μόνο για τον εαυτό του και δεν έχει ως κέντρο της ζωής του την πάρτη του και τα δικαιώματά του. Δεν έχει σημασία πόσα μπορεί να καταναλώσει, αλλά πόσα όνειρα μπορεί να πραγματώσει. Αν έχει σκοπό στη ζωή του και αν εργάζεται και κοπιάζει γι’ αυτόν. Αν τελικά, μπορεί να αγαπήσει και να μοιραστεί.
Οι νέοι έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη από ανθρώπους, από πρότυπα που θα μας δείξουν πώς μπορούμε να χτίσουμε στη ζωή μας την ταυτότητά μας. Που θα σπείρουν μέσα μας τον αγαθό προβληματισμό για το πού μπορούμε να κατευθύνουμε τη ζωή μας. Και αξίζει να πούμε όχι σε είδωλα τα οποία λάμπουν εξωτερικά, η ζωή τους όμως δεν έχει νόημα. Είδωλα που βουλιάζουν στα ψυχικά τους προβλήματα. Είδωλα που δεν έχουν πνευματικές διεξόδους.
Η πίστη στο Χριστό αποτελεί βάση για να χτίσουμε ταυτότητα. Γιατί μας κάνει να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε, να μην κλεινόμαστε στο «εγώ» μας. Μας κάνει να μη χρειάζεται να θέλουμε να αποδείξουμε κάτι , αλλά να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη του ή τις αδυναμίες του, γιατί ο Χριστός πρώτα μας συγχωρεί. Η συγχώρηση αυτή βέβαια δε συνεπάγεται την εμμονή στα λάθη, αλλά τη μετάνοια και την επιστροφή στην αλήθεια. Και για να βρεις αυτό το δρόμο, χρειάζεται να έχεις μεταφυσική ελπίδα, πίστη, για να μπορέσεις τελικά να έχεις προσανατολισμό, ταυτότητα, περιεχόμενο και σκοπό ζωής!
Ο θάνατος του Michael Jackson έβγαλε από την πορεία του star- system ένα είδωλο, ένα παγκόσμιο πρότυπο. Σ’ όλους αυτούς που και σήμερα επιμένουν να τον δοξάζουνε, χρειάζεται να πούμε ότι πρέπει να δούνε και τι οδήγησε τον μεγάλο τραγουδιστή στην τραγική έξοδο από τη ζωή. Και αφού κρατήσουμε κάποια από τα τραγούδια του που έχουν να μας πούνε πολλά, να σκεφτούμε τελικά πώς και γιατί μπορούμε εμείς στη ζωή μας να οδηγηθούμε στην ευτυχία. Εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό έχουμε βοηθό στην προσπάθειά μας. Όσοι ακολουθούν όμως τα κάθε λογής πρότυπα του life style, προς τα πού θα κινηθούν;
π. Θεμιστοκλής
