ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ & ΝΕΑ ΟΧΙ
Η εθνική μας επέτειος αποτελεί ευκαιρία να προβληματιστούμε για την πορεία της πατρίδας μας, όπως αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στο πολιτικό και οικονομικό κλίμα, όσο, κυρίως, στο ήθος, το οποίο προβάλλεται ως κοινωνικό πρότυπο. Τέτοιες ημερομηνίες-ορόσημα μας καλούν να εγείρουμε μέσα μας πνεύμα αντίστασης σε σύγχρονες νοοτροπίες, οι οποίες εκμαυλίζουν τη συνείδησή μας και υποδουλώνουν την προσωπικότητά μας σε ιδέες και στάσεις ζωής αφόρητες γι’ αυτό που ονομάζουμε πνευματική πρόοδο και εσωτερική ποιότητα.
Καλούμαστε σήμερα από τη συνείδησή μας να πούμε νέα ΟΧΙ:
- Στην απόρριψη της έννοιας «αρετή», όπως διαφαίνεται στην εκπαίδευση, στην πολιτική, στην εργασία, στις καθημερινές σχέσεις.
- Στην ευκολία με την οποία ζητούμε το κέρδος, χωρίς κόπο και χωρίς μέριμνα για τους άλλους.
- Στην τηλεοπτική ασυδοσία, όπου κατατρώγεται η κριτική σκέψη και προβάλλεται το σύνθημα «Άρτος και Θεάματα» ως η υπ’ αριθμόν 1 προτεραιότητα του κόσμου.
- Στην αυτοπαράδοσή μας σ’ ένα εκκοσμικευμένο ήθος, το οποίο επιβραβεύει τη διάλυση της οικογένειας στο όνομα της απιστίας και της καριέρας, ενώ προβάλλει το δικαίωμα ικανοποίησης κάθε επιθυμίας ως υπεράνω της αγάπης και της ανοχής.
- Στην απαξίωση της πολιτικής, η οποία από διάκονος της κοινωνίας έχει καταστεί πρόβλημα εξαιτίας της ασυδοσίας πολλών από τους θεράποντές της.
- Στην κατάργηση των ιδεών και στην επίκληση της δήθεν ανάγκης για «εκσυγχρονισμό», με μόνιμη επωδό το ότι «Η Εκκλησία φταίει για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας, καθώς και οι θρησκευτικές παραδόσεις οι οποίες παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα».
- Στην εκμετάλλευση των όσων θεωρούν ανάγκη τους να εργαστούν με βάση τα πτυχία τα οποία η ίδια η πολιτεία τους ώθησε να πάρουν, χωρίς να τους εξηγήσει πως η χειρωνακτική εργασία δεν είναι μόνο για τους λαθρομετανάστες.
- Στην υπερπροστατευτικότητα έναντι των όσων παρανομούν, με μόνιμη επωδό ότι «η Ελλάδα μας πληγώνει» και γι’ αυτό δικαιούμαστε να την «πληγώνουμε».
- Στην άρνηση ότι υπάρχουν πάθη και αμαρτίες, τα οποία δεν επιτρέπουν στον εσωτερικό μας κόσμο να βρει νόημα και σκοπό στη ζωή του.
- Στην θρησκειοποίηση της επιστήμης και την διαρκή επίκληση της προόδου της ως αφορμή για να εκδιωχθεί ο Θεός από τη συνείδηση των ανθρώπων.
- Στην ιεροποίηση της παράδοσης και την μετατροπή της σε τοτέμ, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε την ακινησία και απραξία μας.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, έχουμε ανάγκη από έναν νέο Διαφωτισμό. Όχι όμως με γνώμονα τον άνθρωπο, τα δικαιώματα και τις επιθυμίες του ή την γνώση που μας κάνει να «φυσιούμε», αλλά με γνώμονα την αγάπη, την αφιέρωση, την αυταπάρνηση. Έναν Διαφωτισμό του Πνεύματος, όπου θα δίδεται αληθινή προτεραιότητα όχι στην επίδειξη εξουσίας, πλούτου, ομορφιάς, ρηχότητας και ματαιότητας, αλλά στην ταπείνωση, τη θυσία, την αποστολή και το χρέος, ακόμη και αν οι φορείς του χρειαστεί να συντριβούν στις μυλόπετρες του φθαρμένου συστήματος.
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη σήμερα από ήρωες που θα βάλουν κατά μέρος την ιδιοτέλεια και θα αγωνιστούν για την μεταμόρφωση των ανθρωπίνων προσώπων. Και όπως στον παλαιό εκείνο Διαφωτισμό δάσκαλοι, ιερείς, μοναχοί και λόγιοι μπήκαν μπροστά και άλλαξαν τον κόσμο, έστω και με τα λάθη και με τις αδυναμίες τους, έτσι και τώρα το χρέος ανήκει κυρίως στο σχολείο και την Εκκλησία. Μόνο αυτοί οι δύο χώροι κρατούν την ελπίδα. Γιατί, όσο κι αν υπάρχει και εκεί αλλοτρίωση, διατηρείται ανέγγιχτη η αφετηρία της διακονίας τους: η αγάπη.
Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω.
Η εθνική μας επέτειος αποτελεί ευκαιρία να προβληματιστούμε για την πορεία της πατρίδας μας, όπως αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στο πολιτικό και οικονομικό κλίμα, όσο, κυρίως, στο ήθος, το οποίο προβάλλεται ως κοινωνικό πρότυπο. Τέτοιες ημερομηνίες-ορόσημα μας καλούν να εγείρουμε μέσα μας πνεύμα αντίστασης σε σύγχρονες νοοτροπίες, οι οποίες εκμαυλίζουν τη συνείδησή μας και υποδουλώνουν την προσωπικότητά μας σε ιδέες και στάσεις ζωής αφόρητες γι’ αυτό που ονομάζουμε πνευματική πρόοδο και εσωτερική ποιότητα.
Καλούμαστε σήμερα από τη συνείδησή μας να πούμε νέα ΟΧΙ:
- Στην απόρριψη της έννοιας «αρετή», όπως διαφαίνεται στην εκπαίδευση, στην πολιτική, στην εργασία, στις καθημερινές σχέσεις.
- Στην ευκολία με την οποία ζητούμε το κέρδος, χωρίς κόπο και χωρίς μέριμνα για τους άλλους.
- Στην τηλεοπτική ασυδοσία, όπου κατατρώγεται η κριτική σκέψη και προβάλλεται το σύνθημα «Άρτος και Θεάματα» ως η υπ’ αριθμόν 1 προτεραιότητα του κόσμου.
- Στην αυτοπαράδοσή μας σ’ ένα εκκοσμικευμένο ήθος, το οποίο επιβραβεύει τη διάλυση της οικογένειας στο όνομα της απιστίας και της καριέρας, ενώ προβάλλει το δικαίωμα ικανοποίησης κάθε επιθυμίας ως υπεράνω της αγάπης και της ανοχής.
- Στην απαξίωση της πολιτικής, η οποία από διάκονος της κοινωνίας έχει καταστεί πρόβλημα εξαιτίας της ασυδοσίας πολλών από τους θεράποντές της.
- Στην κατάργηση των ιδεών και στην επίκληση της δήθεν ανάγκης για «εκσυγχρονισμό», με μόνιμη επωδό το ότι «Η Εκκλησία φταίει για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας, καθώς και οι θρησκευτικές παραδόσεις οι οποίες παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα».
- Στην εκμετάλλευση των όσων θεωρούν ανάγκη τους να εργαστούν με βάση τα πτυχία τα οποία η ίδια η πολιτεία τους ώθησε να πάρουν, χωρίς να τους εξηγήσει πως η χειρωνακτική εργασία δεν είναι μόνο για τους λαθρομετανάστες.
- Στην υπερπροστατευτικότητα έναντι των όσων παρανομούν, με μόνιμη επωδό ότι «η Ελλάδα μας πληγώνει» και γι’ αυτό δικαιούμαστε να την «πληγώνουμε».
- Στην άρνηση ότι υπάρχουν πάθη και αμαρτίες, τα οποία δεν επιτρέπουν στον εσωτερικό μας κόσμο να βρει νόημα και σκοπό στη ζωή του.
- Στην θρησκειοποίηση της επιστήμης και την διαρκή επίκληση της προόδου της ως αφορμή για να εκδιωχθεί ο Θεός από τη συνείδηση των ανθρώπων.
- Στην ιεροποίηση της παράδοσης και την μετατροπή της σε τοτέμ, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε την ακινησία και απραξία μας.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, έχουμε ανάγκη από έναν νέο Διαφωτισμό. Όχι όμως με γνώμονα τον άνθρωπο, τα δικαιώματα και τις επιθυμίες του ή την γνώση που μας κάνει να «φυσιούμε», αλλά με γνώμονα την αγάπη, την αφιέρωση, την αυταπάρνηση. Έναν Διαφωτισμό του Πνεύματος, όπου θα δίδεται αληθινή προτεραιότητα όχι στην επίδειξη εξουσίας, πλούτου, ομορφιάς, ρηχότητας και ματαιότητας, αλλά στην ταπείνωση, τη θυσία, την αποστολή και το χρέος, ακόμη και αν οι φορείς του χρειαστεί να συντριβούν στις μυλόπετρες του φθαρμένου συστήματος.
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη σήμερα από ήρωες που θα βάλουν κατά μέρος την ιδιοτέλεια και θα αγωνιστούν για την μεταμόρφωση των ανθρωπίνων προσώπων. Και όπως στον παλαιό εκείνο Διαφωτισμό δάσκαλοι, ιερείς, μοναχοί και λόγιοι μπήκαν μπροστά και άλλαξαν τον κόσμο, έστω και με τα λάθη και με τις αδυναμίες τους, έτσι και τώρα το χρέος ανήκει κυρίως στο σχολείο και την Εκκλησία. Μόνο αυτοί οι δύο χώροι κρατούν την ελπίδα. Γιατί, όσο κι αν υπάρχει και εκεί αλλοτρίωση, διατηρείται ανέγγιχτη η αφετηρία της διακονίας τους: η αγάπη.
Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
