Ο συντοπίτης μας Σάκης για μία ακόμη φορά ξεκίνησε να κατακτήσει την Ευρώπη. Μετά το Shake it, που έπεσε θύμα του τσιφτετελιού και της παραδοσιακής σερβικής μουσικής, τώρα βροντοφωνάζει και πάλι: This is our night! Συμπαθής κατά πάντα, άριστος επαγγελματίας και άνθρωπος ο οποίος δεν προκαλεί με την συμπεριφορά του, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δεν παύει να ελκύει πλήθος θαυμαστριών με το παράστημα και το τραγούδι του. Αναρωτιέται όμως κανείς: τελικά είναι τόσο pop η εποχή μας, ώστε να αποδεικνύεται ο Σάκης μας ο καλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας;
Και προχωρώντας. Πόσο ανάγκη έχει ένας νέος όταν είναι ερωτευμένος ή όταν θα ήθελε να ερωτευθεί να ακούει ένα τραγούδι σαν το This is our night, το οποίο όπως ήρθε στη μόδα, έτσι και θα φύγει; Είναι αρκετός ο ρυθμός, η διαφήμιση και το παρουσιαστικό του τραγουδιστή για να δικαιολογήσει την επένδυση σε χρήμα, τηλεοπτικό χρόνο, εφηβικά δωμάτια, όνειρα, star system;
Οι απαντήσεις δεν ενδιαφέρουν τις 12χρονες και πέρα, όπως δεν ενδιαφέρουν τους θαυμαστές και τις θαυμάστριες του Χατζηγιάννη και της Παπαρίζου, παλαιότερα της Βίσση και του Πασχάλη. Την ίδια αδιαφορία θα προκαλούν τέτοια ερωτήματα στους θαυμαστές του μελλοντικού Σάκη. Γιατί η βιομηχανία δεν πρόκειται να πάψει να παράγει είδωλα.
Ηρέμησε, δικέ μου, θα μπορούσε να πει κάποιος. Στο κάτω-κάτω, ένα τραγούδι είναι. Τι παθαίνει ένα νέο παιδί με ένα τραγούδι ή πολλά τραγούδια τέτοιου είδους. Όλοι έχουμε είδωλα. Όλοι θα έχουμε είδωλα. Και θα πρόσθετε: Δεν κοιτάμε τα χάλια της κοινωνίας μας; Καλύτερα να είναι ο Σάκης αυτός που μας εκφράζει και όχι οι ροκάδες, αντιεξουσιαστές, επαναστάτες, που τα καίνε και τα σπάνε, ακούγοντας οι περισσότεροι μουσική ψυχεδέλειας, metal, ραπ, χιπ-χοπ κτλ. Τουλάχιστον, ο Σάκης δεν υπόσχεται αλλαγή της κοινωνίας. Μόνο αγάπη και έρωτα, έστω και για μια νύχτα.
Δε θα έλεγα τίποτα περισσότερο αν μέσα μου δεν με κεντούσε η σκέψη του πόσο ελεύθεροι τελικά είμαστε όταν τα μουσικά μας γούστα και τα πρότυπά μας διαφημίζονται από ένα τεράστιο δίκτυο, το οποίο –θέλοντας και μη-το παρακολουθείς. Όταν το στήσιμο των τραγουδιών είναι τέτοιο, που το ρεφραίν κουπλάρεται τόσες φορές, ώστε να σου μείνει στο μυαλό. Κι όταν την άλλη ημέρα βγαίνει ένα καινούριο τραγούδι ή ένα καινούριο είδωλο, για να μας αδειάσει την τσέπη και να επενδύσει στην άδεια ψυχή μας.
Από την άλλη, νιώθω μέσα μου πιο συγγενείς μου όσους οργίζονται με την εποχή στην οποία ζούμε και εκφράζουν αυτή την οργή με την μουσική που ακούνε και με τη διάθεσή τους να ρίξουν γροθιές στο στομάχι όλων όσων συμβιβάζονται στο ψέμα. Κι αυτό γιατί πιστεύω πως η εποχή μας, χωρίς να το παραδέχεται, έχει βαφτίσει την αμαρτία δικαίωμα και αρετή, τον ατομισμό και την αδιαφορία στάση ζωής, τον κόσμο για λίγους που απολαμβάνουν τα πάντα ιδεατό. Θα ήθελα λοιπόν με κάποιο τρόπο, έστω κάποιοι, να δείξουν ότι δε συμφωνούν με αυτή την πορεία. Αλλά στέκομαι στο ότι και τα άλλα είδη της μουσικής, τα οποία βγάζουν επανάσταση και αντίσταση, ρίχνονται στην αγορά από τα ίδια κυκλώματα που κυκλοφορούν τα διάφορα This is our night. Και στις δυο περιπτώσεις, δεν είμαστε ελεύθεροι, απλούστατα διότι «καλοί»-pop- και «κακοί» -rock καί σία- εξυπηρετούμε την ανάγκη του συστήματος να προκαλεί το ίδιο την δράση και την αντίδραση, για να κυβερνά η αδράνεια.
Ξαναγυρίζω στον εαυτό μου και ρωτώ: μήπως τελικά η μόνη γνήσια αντίσταση είναι ο Χριστός; Αυτός που αρνήθηκε να γκρεμίσει τους σταυρωτές του, να τσακίσει τους αμφισβητίες του, να συμβιβασθεί με τους πλούσιους και ισχυρούς και έδειξε την αγάπη Του προς όλους, ακόμη και τους εχθρούς Του; Αυτός που αποδεικνύει ότι η αληθινή ελευθερία δε βρίσκεται στον έρωτα για μια νύχτα ή στο γκρέμισμα των βιτρινών του καταναλωτισμού, αλλά στην αγάπη που δεν ξεχωρίζει, ξέρει να συγχωρεί, αλλά και να φανερώνει το δίκαιο, ελέγχοντας και προτείνοντας από μόνοι μας να αλλάξουμε ζωή;
Η Ιστορία του κόσμου δείχνει πως το μήνυμα δύσκολα λαμβάνεται. Ίσως γιατί τόσο ο Σάκης μας, όσο και η αντίπερα όχθη δεν χρησιμοποιούν καμπάνες, αλλά mp3, όπλα, τηλεοπτικές οθόνες, υπολογιστές, προκαταλήψεις και την τεμπελιά των ανθρώπων της Εκκλησίας, οι οποίοι επαναπαύονται στα δικά τους. Ίσως γιατί το πνεύμα του κακού, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας λέει πως ο κόσμος αλλάζει μόνο εξωτερικά ή, επειδή δεν αλλάζει, ας απολαύσουμε τη ζωή μας τουλάχιστον. Κι εδώ είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός. Να βρεις δικαιολογίες για να μην αλλάξει εσύ. Να μείνεις στο «έτσι κάνουν όλοι», για να συνεχίσεις να περνάς καλά. Να μην ξεβολευτείς.
Αυτά σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν ο Σάκης νικήσει στη Eurovision. Το εύχομαι. Θα ήθελα όμως εγώ να νικήσω την αδιαφορία μου για τον εσωτερικό μου κόσμο και να προχωρήσω να μοιραστώ το φως με τον εξωτερικό. Να είμαι δηλαδή κοντά στον Αναστημένο Χριστό. Ακόμη και με το τίμημα της μοναξιάς. Και κάπου μέσα μου πιστεύω ότι Εκείνος θα αλαφρώσει το μικρό ή μεγάλο σταυρό μου. Θα με βοηθήσει να ξεφύγω από τους κάθε λογής φρουρούς του τάφου μου και θα δώσει και σ’ εμένα την Ανάστασή μου. Γιατί όχι και σε όλους μας.
