1. Η Ορθοδοξία έχει στόχο της την Βασιλεία των Ουρανών, που αρχίζει από τη γη. Ο τρόπος της Βασιλείας είναι η αγάπη. Η Βασιλεία περνά από τη σχέση του ανθρώπου με το Χριστό. Δεν είναι απρόσωπη και γενική, αλλά προσωπική. Η αληθινή κοινωνία απαντάται στην Θεία Ευχαριστία. Στην εκκλησιαστική κοινότητα που είναι το Σώμα του Χριστού. Η Ορθοδοξία θεωρεί ότι η κοινωνική αδικία και η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο είναι σύμπτωμα της αμαρτίας και της κακής χρήσης της ανθρώπινης ελευθερίας. Για να αλλάξει ο κόσμος χρειάζεται μετάνοια κι αγάπη κι αυτό γίνεται τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Το «εμείς» της κοινωνίας προϋποθέτει μετανοούσες και αγαπώσες υπάρξεις.
2. Ο Μαρξισμός έχει κοσμικούς στόχους. Η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι η μόνη μορφή δικαιοσύνης. Και η ισότητα έχει να κάνει με την κοινοκτημοσύνη των αγαθών. Η κοινωνία προηγείται του ατόμου. Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να καταργηθεί η αστική ιδιοκτησία και αυτό μπορεί να γίνει ουσιαστικά μόνο δια της βίας. Ο Θεός και οι θρησκείες είναι το όπιο του λαού, διότι μεταθέτουν για το εσχατολογικό μέλλον την ανθρώπινη ευτυχία.
3. Ο Μαρξισμός και ο σοσιαλισμός είναι απότοκα του δυτικού τρόπου ζωής και σκέψης. Είναι απότοκα της αποτυχίας του Δυτικού χριστιανισμού. Όταν ο κόσμος έβλεπε την ηγεσία της Δυτικής Εκκλησίας να ζει αριστοκρατικά και να εκμεταλλεύεται το λαό, χωρίς να λειτουργεί με ήθος φιλανθρωπίας και αγάπης, να προτάσει το σύστημα και το θεσμό πάνω από τα πρόσωπα, τότε λογικό είναι ο κόσμος να μην πιστεύει πως αυτή η διεφθαρμένη μορφή χριστιανισμού μπορεί να καλύψει τις πνευματικές του ανάγκες. Αλλά και ο προτεσταντισμός, με την θεοποίηση του ατόμου και την επιβράβευσή του δια του πλούτου και του κέρδους (καπιταλισμός), κάνει την μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων αναπόφευκτη. Ο Μαρξισμός θα επικρατήσει ολοκληρωτικά στην Ανατολή και, κυρίως, στη Ρωσία, όπου υπάρχει το πνευματικό υπόβαθρο της Ορθοδοξίας. Ο λαός, εμποτισμένος με την αγάπη για το Θεό και την ανάγκη για αγάπη για τον άνθρωπο, νιώθει ως υγιή κίνηση την πολιτική έκφραση του μαρξισμού με το κομμουνιστικό καθεστώς, όπως θα υπάρχει ψωμί για όλους, παιδεία για όλους, εργασία για όλους, με την φροντίδα του κράτους και όχι ταξική και κοινωνική ανισότητα. Μόνο που ο λαός δεν θα νιώσει ότι αν στερείς την ελευθερία στον άλλο να αποφασίσει αν θα ζήσει έτσι, τότε στην ουσία έχεις αρνηθεί το αληθινό νόημα της ανθρώπινης φύσης. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα με την βία και την τρομοκρατία, με τα στρατόπεδα εργασίας, τους εκτοπισμούς στη Σιβηρία, τα διάφορα «Αρχιπέλαγα Γκουλάγκ» (Σολτζενίτσιν), να κρατήσεις για χρόνια τους ανθρώπους, αλλά τελικά θα είναι αναπόφευκτη η κατάρρευση, ακόμη κι αν η περεστρόικα (ανανέωση) και η γκλάσνοστ (διαφάνεια) θα προσπαθήσουν να διορθώσουν το σύστημα.
5. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί παρά να σταθεί με σεβασμό σε όσους θυσίασαν τη ζωή τους για την ιδεολογία τους και βρήκαν το θάνατο στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν μπορεί όμως παρά να καταγράψει την απίστευτη βία με την οποία και ο καπιταλισμός και ο κουμμουνισμός θέλησαν να επικρατήσουν. Η χριστιανική πίστη πέρασε μεγάλες δυσκολίες και σταυρούς στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Οι εκκλησίες κλείστηκαν και μετατράπηκαν σε στάβλους, σε μουσεία, σε χώρους διασκέδασης. Οι ιερείς και οι μοναχοί γνώρισαν τη βία, τον αποσχηματισμό και τον θάνατο. Όμως τελικά την πίστη δεν την ξερίζωσε ο κομμουνισμός από τις καριδές των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βίος του Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως το ιατρού.
Κέρκυρα, 20 Νοεμβρίου 2008
