Πάμε Χαβάη (It’s a pity)
(Μουσική Stephenson Vivienne, Top Leander, Baigorry Pierre, Bugnon Jerome, στίχοι: Ελένη Μηλιώκα, τραγούδι Άλκηστις Πρωτοψάλτη, από τον δίσκο Στο ωραιότερο σημείο)
Λοιπόν έλα στη μηχανή ανέβα, πάμε Χαβάη με μια ρόδα
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
Μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
Μόνο μην μείνουμε άλλο σπίτι
Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά
Άγχος, ακρίβεια, χρέη δανεικά
Πάντοτε συνωστισμός μες στο τραμ και πάντα εκεί το κινητό χτυπά
Να μαγειρέψεις το πρωί, ν’ απλώσει ό,τι έχει πλυθεί
Να σιδερώσεις, να μαζέψεις, να σκουπίσεις πριν να έρθει
Μετά να πάμε λαϊκή κι έπειτα ΟΤΕ, νερό, ΔΕΗ
Για να πληρώσω.. Give me a break!
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
Μόνο μην μείνουμε άλλο σπίτι
Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά
Να ξαπλώσουμε μπρούμυτα στην αμμουδιά, θέλω
Στην παραλία να ανάψω φωτιά κολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιά
Θέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι πάντα
Με τον Enrique Inglesias να χορέψω λαμπάντα
να αρπάξω το μικρόφωνο από μία μπάντα και να φωνάξω:»Θεέ μου, αμήν»!
Λοιπόν έλα στη μηχανή ανέβα, πάμε Χαβάη με μια ρόδα
Πήρα θαλάσσιο στρώμα, δυο-τρία μαγιό ακόμα
Μπρατσάκια και πετσέτες, μ’ ωραίο χρώμα, άμα θες έχω και βατραχοπέδιλα ακόμα
Με τριάντα δείκτη προστασίας, κρέμα για το σώμα
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει να πάρω αφού έμεινα με άδεια τσέπη
Σταματώ στην τράπεζα να δω αν έχει λεφτά, μα ξέχασα το pin.
Θωμά είσαι σπίτι; γιατί σε παίρνω και μιλάει
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη, τότε πάρε λεφτά απ’ το σπίτι
Ναι, Θωμά είσαι σπίτι; γιατί σε παίρνω και μιλάει
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη, τότε πάρε κι εσύ λεφτά απ’ το σπίτι
Πάμε Χαβάη: το απόλυτο hit τραγούδι. Εύκολη μελωδία, στίχος που δεν έχει δυσκολία, απλά μηνύματα και όλοι το έχουν κατεβάσει ως ringtone στο κινητό τους και το έχουν για να τους δίνει χαρά. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, μια ερμηνεύτρια με ξεχωριστό χρώμα στη φωνή και σπουδαία καριέρα μέχρι τώρα, ενέδωσε να τραγουδήσει κάτι που δεν φαίνεται να της ταιριάζει στο image της, ωστόσο την έφερε στο νεανικό προσκήνιο. Η φιλοσοφία του τραγουδιού απλή. Να φύγουμε μ’ αυτόν που είμαστε συνδεδεμένοι από την ρουτίνα της καθημερινότητας και να πάμε κάπου εξωτικά, κάπου που κανείς δεν θα μπορεί να μας ενοχλήσει, να χαλαρώσουμε, να μην έχουμε άγχος, να χαρούμε την ελευθερία της θάλασσας και να απαλλαγούμε από μια ζωή που μας πνίγει («Δεν είμαι εδώ, όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα», τραγουδάει αντίστοιχα ο Χατζηγιάννης)
Μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι: το σπίτι δεν μας γεμίζει, δεν μας δίνει χαρά γιατί δεν έχουμε κάτι ξεχωριστό να κάνουμε σ’ αυτό. Δεν λειτουργεί η ευθύνη της οικογένειας, δεν υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχει δέσμευση, δεν υπάρχει ενδιαφέρον γι’ αυτό. Είναι το σπίτι-ξενοδοχείο της εποχής μας, όπου μικροί και μεγάλοι συναντιόμαστε στο διάλειμμα των υποχρεώσεών μας, για να σκοτώσουμε το χρόνο μας, να φάμε και να κοιμηθούμε. Συναίσθημα δεν υπάρχει
Give me a break! αν η ζωή είναι υποχρεώσεις, δουλειές, ρουτίνα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, κινητό, συνωστισμός, τραμ, λαϊκή τότε ο άνθρωπος γρήγορα μπουχτίζει. Υπάρχει άραγε χαρά κι αγάπη σε τέτοιου είδους ρουτίνα; Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μόνο οι υποχρεώσεις;
Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά: η λύση είναι η φυγή. Να το σκάσουμε από μια τέτοια καθημερινότητα και να ξεκουραστούμε καταναλώνοντας βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά. Δεν υποψιαζόμαστε ότι στην κατανάλωση δεν βρίσκεται η ευτυχία, αλλά ότι είναι η άλλη όψη του ίδιου συναισθήματος, της κενότητας, που μπορεί πρόσκαιρα να σε ξεκουράζει, ευτυχία όμως δεν σου δίνει.
κολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιά: αυτό σου δίνει η Χαβάη, όπως μας παρουσιάζεται στην τηλεόραση και τις ταινίες. Το αίσθημα της ελευθερίας στη θάλασσα και τον ήλιο, την επανεύρεση δηλαδή της σχέσης σου με την φύση, την ξεκούραση, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο χορό και το τραγούδι, ένα βύθισμα στο δικαίωμα του εαυτού σου να ξεκουραστεί από τη ρουτίνα...πέφτοντας σε μια άλλη ρουτίνα, της ανεμελιάς, της ξενοιασιάς και της απόλυτης ελευθερίας του να μην κάνεις τίποτε από αυτά που σε κουράζουν
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει να πάρω αφού έμεινα με άδεια τσέπη: κι όμως κι εδώ απουσιάζει το συναίσθημα, η αγάπη, το μοίρασμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην κατανάλωση. Όπως καταναλώνεις τα προϊόντα που το σύστημα σου προβάλλει ως αναγκαία για την ευχαρίστηση και ευτυχία σου, έτσι καταναλώνεις και τα ανθρώπινα πρόσωπα. Δεν έχεις νιώσει τι σημαίνει να μοιράζεσαι με τον άλλο τη ζωή σου και όχι μόνο τα αγαθά σου, αφού έχεις μετατραπεί σε καταναλωτή. Κι έτσι, έρχεται η ώρα που διαπιστώνεις ότι έχοντας προσανατολίσει τον εαυτό σου στα αγαθά, στην ύλη, ξεχνάς τελικά το pin της κάρτας πληρωμών ή της πιστωτικής σου με αποτέλεσμα να μην μπορείς να αγοράσεις. Κι εκεί η λύση όμως είναι εύκολη και επιφανειακή. Θα πάρεις τηλέφωνο αυτόν με τον οποίο συνδέεσαι να φέρει αυτός χρήματα. Το καταναλωτικό παιχνίδι θα συνεχισθεί για όσο η τσέπη μας αντέχει. Η αγάπη;
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη: τελικά μπαίνει μπροστά στην επιθυμία σου η λέξη «αν». Αν είναι να βρούμε λύση στη φυγή, στην χαλάρωση, στην κατανάλωση, τότε το μόνο που χρειαζόμαστε είναι τα μέσα, δηλαδή τα υλικά αγαθά. Όμως η ευτυχία χάνεται πίσω από αυτό το «αν». Γιατί όσο κι αν τελικά ονειρευόμαστε, λείπει ο τρόπος και όχι ο τόπος. Και τον τρόπο μόνο η αγάπη μπορεί να μας τον διδάξει
Φεύγουμε ή μένουμε;
1. Ο ρυθμός της ζωής μας είναι αγχωτικός. Ιδίως όταν πλησιάζουν οι εξετάσεις ή όταν καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας ή αν βρούμε δουλειά τότε διαπιστώνουμε ότι η καθημερινότητα της ζωής και το σύστημα στο οποίο στηρίζεται ο κόσμος μας περικυκλώνουν και μας κάνουν να πνιγόμαστε. Βάζουν την ελευθερία μας σε καλούπια τέτοια, που δεν έχουμε περιθώριο να συναντήσουμε την ψυχή μας, τον εαυτό μας. Παράλληλα, η εποχή μας με το ιδανικό της κατανάλωσης, μας κάνει καταναλωτές εικόνων, ιδεών, πληροφοριών, επιθυμιών, ανθρώπων και αγαθών, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε σχεδόν ποτέ να επιλέξουμε αληθινά τι μας εκφράζει. Η λύση για πολλούς είναι η φυγή ή το όνειρο της φυγής.
2. Ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν στηρίζονται στη χαρά και την δημιουργικότητα που δίνει η αληθινή αγάπη, αλλά στην εφήμερη απόλαυση. Γινόμαστε καταναλωτές σωμάτων και εμπειριών, χωρίς να νοιαζόμαστε για την ψυχή του άλλου και τη δική μας. Δεν μας ενώνει η αγάπη, αλλά η επιθυμία. Γι’ αυτό και οι σχέσεις μας είναι επιπόλαιες και πρόσκαιρες. Άλλωστε, δεν υπάρχει και χρόνος για κάτι περισσότερο. Πού καιρός για ευθύνη, για σεβασμό, για μοίρασμα. Μόνη διέξοδος η βόλτα, η διασκέδαση, η σαρκικότητα. Πώς να κουβεντιάσεις, να μοιραστείς, να ψάξεις το αληθινό πρόσωπο του άλλου;
3. Τελικά, η εποχή μας μάς σπρώχνει να φύγουμε, να μη μείνουμε στον τόπο, στη σχέση, στη δουλειά, να αλλάξουμε. Όμως κι αυτή η αλλαγή δεν είναι του τρόπου, αλλά τόπου και προσώπου. Και η άλλη σχέση μας, και η άλλη εργασία μας και η άλλη διαμονή μας δεν θα συνεπάγεται την ουσιαστική αλλαγή του τρόπου ζωής μας. Κατανάλωση με αλλιώτικα χαρακτηριστικά και άλλα πρόσωπα μόνο. Αυτό το βλέπουμε στις πενθήμερες εκδρομές, όπου η αγωνία είναι να οργανωθεί καλά η διασκέδαση και όχι το τι θα δούμε, όπως επίσης και στις διακοπές του καλοκαιριού. Πάμε σε κάποιον τόπο όχι για να τον γνωρίσουμε, αλλά για να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε στην δικιά μας πόλη. Μόνο η εργασία λείπει.
4. Η Εκκλησία μας προτείνει μια μικρή επανάσταση. Να επιλέξουμε την υπέρβαση του καταναλωτικού τρόπου ζωής. Να γίνουμε λίγο πιο λιτοί και ασκητικοί. Να αναζητήσουμε την χαρά στις γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις. Στο μοίρασμα με τον άλλο όχι των σωμάτων, αλλά των ψυχών. Στην αληθινή φιλία και αγάπη. Αν μάθουμε να είμαστε πιο ολιγαρκείς, να περιορίσουμε τις ανάγκες μας, να αγαπήσουμε πρώτα και μετά να ζητήσουμε να αγαπηθούμε, τότε αλλάζει ο τρόπος μας. Μπορεί να φαίνεται ακατόρθωτο. Όμως ο Θεός στέλνει τη χάρη του σ’ αυτό το δρόμο, σ’ αυτή την επιλογή. Που είναι η επιλογή των Αγίων Του. Που είμαστε όλοι μας. Αρκεί να αφήσουμε το Φως Του να μπει μέσα μας.
(Μουσική Stephenson Vivienne, Top Leander, Baigorry Pierre, Bugnon Jerome, στίχοι: Ελένη Μηλιώκα, τραγούδι Άλκηστις Πρωτοψάλτη, από τον δίσκο Στο ωραιότερο σημείο)
Λοιπόν έλα στη μηχανή ανέβα, πάμε Χαβάη με μια ρόδα
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
Μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
Μόνο μην μείνουμε άλλο σπίτι
Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά
Άγχος, ακρίβεια, χρέη δανεικά
Πάντοτε συνωστισμός μες στο τραμ και πάντα εκεί το κινητό χτυπά
Να μαγειρέψεις το πρωί, ν’ απλώσει ό,τι έχει πλυθεί
Να σιδερώσεις, να μαζέψεις, να σκουπίσεις πριν να έρθει
Μετά να πάμε λαϊκή κι έπειτα ΟΤΕ, νερό, ΔΕΗ
Για να πληρώσω.. Give me a break!
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι
Αν είσαι σπίτι τότε ετοιμάσου για Χαβάη
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
Μόνο μην μείνουμε άλλο σπίτι
Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά
Να ξαπλώσουμε μπρούμυτα στην αμμουδιά, θέλω
Στην παραλία να ανάψω φωτιά κολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιά
Θέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι πάντα
Με τον Enrique Inglesias να χορέψω λαμπάντα
να αρπάξω το μικρόφωνο από μία μπάντα και να φωνάξω:»Θεέ μου, αμήν»!
Λοιπόν έλα στη μηχανή ανέβα, πάμε Χαβάη με μια ρόδα
Πήρα θαλάσσιο στρώμα, δυο-τρία μαγιό ακόμα
Μπρατσάκια και πετσέτες, μ’ ωραίο χρώμα, άμα θες έχω και βατραχοπέδιλα ακόμα
Με τριάντα δείκτη προστασίας, κρέμα για το σώμα
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει να πάρω αφού έμεινα με άδεια τσέπη
Σταματώ στην τράπεζα να δω αν έχει λεφτά, μα ξέχασα το pin.
Θωμά είσαι σπίτι; γιατί σε παίρνω και μιλάει
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη, τότε πάρε λεφτά απ’ το σπίτι
Ναι, Θωμά είσαι σπίτι; γιατί σε παίρνω και μιλάει
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη, τότε πάρε κι εσύ λεφτά απ’ το σπίτι
Πάμε Χαβάη: το απόλυτο hit τραγούδι. Εύκολη μελωδία, στίχος που δεν έχει δυσκολία, απλά μηνύματα και όλοι το έχουν κατεβάσει ως ringtone στο κινητό τους και το έχουν για να τους δίνει χαρά. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, μια ερμηνεύτρια με ξεχωριστό χρώμα στη φωνή και σπουδαία καριέρα μέχρι τώρα, ενέδωσε να τραγουδήσει κάτι που δεν φαίνεται να της ταιριάζει στο image της, ωστόσο την έφερε στο νεανικό προσκήνιο. Η φιλοσοφία του τραγουδιού απλή. Να φύγουμε μ’ αυτόν που είμαστε συνδεδεμένοι από την ρουτίνα της καθημερινότητας και να πάμε κάπου εξωτικά, κάπου που κανείς δεν θα μπορεί να μας ενοχλήσει, να χαλαρώσουμε, να μην έχουμε άγχος, να χαρούμε την ελευθερία της θάλασσας και να απαλλαγούμε από μια ζωή που μας πνίγει («Δεν είμαι εδώ, όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα», τραγουδάει αντίστοιχα ο Χατζηγιάννης)
Μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι: το σπίτι δεν μας γεμίζει, δεν μας δίνει χαρά γιατί δεν έχουμε κάτι ξεχωριστό να κάνουμε σ’ αυτό. Δεν λειτουργεί η ευθύνη της οικογένειας, δεν υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχει δέσμευση, δεν υπάρχει ενδιαφέρον γι’ αυτό. Είναι το σπίτι-ξενοδοχείο της εποχής μας, όπου μικροί και μεγάλοι συναντιόμαστε στο διάλειμμα των υποχρεώσεών μας, για να σκοτώσουμε το χρόνο μας, να φάμε και να κοιμηθούμε. Συναίσθημα δεν υπάρχει
Give me a break! αν η ζωή είναι υποχρεώσεις, δουλειές, ρουτίνα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, κινητό, συνωστισμός, τραμ, λαϊκή τότε ο άνθρωπος γρήγορα μπουχτίζει. Υπάρχει άραγε χαρά κι αγάπη σε τέτοιου είδους ρουτίνα; Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μόνο οι υποχρεώσεις;
Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά: η λύση είναι η φυγή. Να το σκάσουμε από μια τέτοια καθημερινότητα και να ξεκουραστούμε καταναλώνοντας βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά. Δεν υποψιαζόμαστε ότι στην κατανάλωση δεν βρίσκεται η ευτυχία, αλλά ότι είναι η άλλη όψη του ίδιου συναισθήματος, της κενότητας, που μπορεί πρόσκαιρα να σε ξεκουράζει, ευτυχία όμως δεν σου δίνει.
κολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιά: αυτό σου δίνει η Χαβάη, όπως μας παρουσιάζεται στην τηλεόραση και τις ταινίες. Το αίσθημα της ελευθερίας στη θάλασσα και τον ήλιο, την επανεύρεση δηλαδή της σχέσης σου με την φύση, την ξεκούραση, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο χορό και το τραγούδι, ένα βύθισμα στο δικαίωμα του εαυτού σου να ξεκουραστεί από τη ρουτίνα...πέφτοντας σε μια άλλη ρουτίνα, της ανεμελιάς, της ξενοιασιάς και της απόλυτης ελευθερίας του να μην κάνεις τίποτε από αυτά που σε κουράζουν
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει να πάρω αφού έμεινα με άδεια τσέπη: κι όμως κι εδώ απουσιάζει το συναίσθημα, η αγάπη, το μοίρασμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην κατανάλωση. Όπως καταναλώνεις τα προϊόντα που το σύστημα σου προβάλλει ως αναγκαία για την ευχαρίστηση και ευτυχία σου, έτσι καταναλώνεις και τα ανθρώπινα πρόσωπα. Δεν έχεις νιώσει τι σημαίνει να μοιράζεσαι με τον άλλο τη ζωή σου και όχι μόνο τα αγαθά σου, αφού έχεις μετατραπεί σε καταναλωτή. Κι έτσι, έρχεται η ώρα που διαπιστώνεις ότι έχοντας προσανατολίσει τον εαυτό σου στα αγαθά, στην ύλη, ξεχνάς τελικά το pin της κάρτας πληρωμών ή της πιστωτικής σου με αποτέλεσμα να μην μπορείς να αγοράσεις. Κι εκεί η λύση όμως είναι εύκολη και επιφανειακή. Θα πάρεις τηλέφωνο αυτόν με τον οποίο συνδέεσαι να φέρει αυτός χρήματα. Το καταναλωτικό παιχνίδι θα συνεχισθεί για όσο η τσέπη μας αντέχει. Η αγάπη;
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη: τελικά μπαίνει μπροστά στην επιθυμία σου η λέξη «αν». Αν είναι να βρούμε λύση στη φυγή, στην χαλάρωση, στην κατανάλωση, τότε το μόνο που χρειαζόμαστε είναι τα μέσα, δηλαδή τα υλικά αγαθά. Όμως η ευτυχία χάνεται πίσω από αυτό το «αν». Γιατί όσο κι αν τελικά ονειρευόμαστε, λείπει ο τρόπος και όχι ο τόπος. Και τον τρόπο μόνο η αγάπη μπορεί να μας τον διδάξει
Φεύγουμε ή μένουμε;
1. Ο ρυθμός της ζωής μας είναι αγχωτικός. Ιδίως όταν πλησιάζουν οι εξετάσεις ή όταν καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας ή αν βρούμε δουλειά τότε διαπιστώνουμε ότι η καθημερινότητα της ζωής και το σύστημα στο οποίο στηρίζεται ο κόσμος μας περικυκλώνουν και μας κάνουν να πνιγόμαστε. Βάζουν την ελευθερία μας σε καλούπια τέτοια, που δεν έχουμε περιθώριο να συναντήσουμε την ψυχή μας, τον εαυτό μας. Παράλληλα, η εποχή μας με το ιδανικό της κατανάλωσης, μας κάνει καταναλωτές εικόνων, ιδεών, πληροφοριών, επιθυμιών, ανθρώπων και αγαθών, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε σχεδόν ποτέ να επιλέξουμε αληθινά τι μας εκφράζει. Η λύση για πολλούς είναι η φυγή ή το όνειρο της φυγής.
2. Ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν στηρίζονται στη χαρά και την δημιουργικότητα που δίνει η αληθινή αγάπη, αλλά στην εφήμερη απόλαυση. Γινόμαστε καταναλωτές σωμάτων και εμπειριών, χωρίς να νοιαζόμαστε για την ψυχή του άλλου και τη δική μας. Δεν μας ενώνει η αγάπη, αλλά η επιθυμία. Γι’ αυτό και οι σχέσεις μας είναι επιπόλαιες και πρόσκαιρες. Άλλωστε, δεν υπάρχει και χρόνος για κάτι περισσότερο. Πού καιρός για ευθύνη, για σεβασμό, για μοίρασμα. Μόνη διέξοδος η βόλτα, η διασκέδαση, η σαρκικότητα. Πώς να κουβεντιάσεις, να μοιραστείς, να ψάξεις το αληθινό πρόσωπο του άλλου;
3. Τελικά, η εποχή μας μάς σπρώχνει να φύγουμε, να μη μείνουμε στον τόπο, στη σχέση, στη δουλειά, να αλλάξουμε. Όμως κι αυτή η αλλαγή δεν είναι του τρόπου, αλλά τόπου και προσώπου. Και η άλλη σχέση μας, και η άλλη εργασία μας και η άλλη διαμονή μας δεν θα συνεπάγεται την ουσιαστική αλλαγή του τρόπου ζωής μας. Κατανάλωση με αλλιώτικα χαρακτηριστικά και άλλα πρόσωπα μόνο. Αυτό το βλέπουμε στις πενθήμερες εκδρομές, όπου η αγωνία είναι να οργανωθεί καλά η διασκέδαση και όχι το τι θα δούμε, όπως επίσης και στις διακοπές του καλοκαιριού. Πάμε σε κάποιον τόπο όχι για να τον γνωρίσουμε, αλλά για να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε στην δικιά μας πόλη. Μόνο η εργασία λείπει.
4. Η Εκκλησία μας προτείνει μια μικρή επανάσταση. Να επιλέξουμε την υπέρβαση του καταναλωτικού τρόπου ζωής. Να γίνουμε λίγο πιο λιτοί και ασκητικοί. Να αναζητήσουμε την χαρά στις γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις. Στο μοίρασμα με τον άλλο όχι των σωμάτων, αλλά των ψυχών. Στην αληθινή φιλία και αγάπη. Αν μάθουμε να είμαστε πιο ολιγαρκείς, να περιορίσουμε τις ανάγκες μας, να αγαπήσουμε πρώτα και μετά να ζητήσουμε να αγαπηθούμε, τότε αλλάζει ο τρόπος μας. Μπορεί να φαίνεται ακατόρθωτο. Όμως ο Θεός στέλνει τη χάρη του σ’ αυτό το δρόμο, σ’ αυτή την επιλογή. Που είναι η επιλογή των Αγίων Του. Που είμαστε όλοι μας. Αρκεί να αφήσουμε το Φως Του να μπει μέσα μας.
π. Θεμιστοκλής
