Μικροί και μεγάλοι σήμερα ξεχάσαμε τι σημαίνει να ακούς ή να διαβάζεις ιστορίες. Παραδοθήκαμε στα video-games που το play- station με αφθονία μας προσφέρει ή στα παιχνιδάκια των κινητών ή τα Internet- games και πάψαμε να ζούμε μικρές ή μεγάλες ιστορίες. Ακόμη και στην πίστη και την Εκκλησία. Εγκαταλείψαμε τα συναξάρια και τους βίους των Αγίων, διότι δεν έχουν περιπέτειες και ανατροπές, και αρκούμαστε σ’ έναν ξύλινο λόγο, γεμάτο τις περισσότερες φορές από ηθικές προσταγές, έλεγχο και γκρίνια. Δεν δουλέψαμε όσο θα μπορούσαμε στην ανάγκη του ανθρώπου να ζει στην εποχή του και γι’ αυτό ψαχνόμαστε κάθε φορά να δούμε γιατί ο Χάρι Πότερ, ο Ντάμπλντορ, ο Βόλντερμορτ, ο Φρόντο Μπάγκινς, ο Γκάνταλφ, ο Μπάτμαν, ο Σπάιντερμαν και οι όμοιοι ήρωές τους κατέλαβαν το κενό στην ανάγκη των μικρών και των μεγάλων να έχουν ήρωες, να βλέπουν, να διαβάζουν, να ζούνε περιπέτειες.
Αυτή την ανάγκη για παραμύθι και περιπέτεια, που δίνει όμως μιαν άλλη ερμηνεία στον κόσμο και τη ζωή, μας προσφέρουν τα βιβλία του Ιρλανδού συγγραφέα Κλάιβ Στέιπλς Λιούις (1898-1963) με τον χαρακτηριστικά τίτλο Το Χρονικό της Νάρνια. 7 βιβλία τα οποία μας μιλούν με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο για τον κόσμο και τη ζωή, μέσα από τα μάτια κυρίως τεσσάρων παιδιών, του Πήτερ, της Σούζαν, του Έντμουντ και της Λούσυ, τα οποία αξιώνονται να ζήσουν περιπέτειες στον μυστικό κόσμο της Νάρνια, στον οποί μπαίνεις μέσα από μια ντουλάπα ή με τη χρήση ενός δαχτυλιδιού. Και είναι η ιστορία της Νάρνια, η αλληγορική ιστορία του κόσμου μας όπως τον έπλασε ο Θεός και όπως τον κάναμε εμείς, αλλά και η πνευματική ιστορία της σύγκρουσης του Καλού και του Κακού, μέσα από τα μάτια των παιδιών.
Δεσπόζει στη σειρά το Λιοντάρι, ο Ασλάν. Πίσω από αυτό βλέπουμε το Χριστό, που δημιούργησε, εκπληρώνοντας το σχέδιο του Θεού-Πατέρα και εν Αγίω Πνεύματι, τον κόσμο. Τον έφτιαξε όμορφο. Τον γέμισε αγάπη. Τα ζώα μιλούσαν με τους ανθρώπους, αλλά και μεταξύ τους. Ώσπου, η Μάγισσα φθόνησε την ευτυχία του κόσμου, την αγάπη και τη χαρά, γιατί φθονούσε τον Ασλάν και μπήκε στην Ιστορία για να πάρει με το μέρος της όσους μπορούσε, με τις υποσχέσεις της αθανασίας, της νιότης, της ευτυχίας, χωρίς όμως ελευθερία. Το λιοντάρι θα φθάσει στη θυσία, από αγάπη για τον άνθρωπο, θα πεθάνει και θα αναστηθεί στο Πέτρινο τραπέζι και θα αφήσει τα παιδιά και όποιον άλλο θέλει, όπως την Τζιλ, τον Ευστάθιο, τον βασιλιά Τιριανό, να παλέψουν με τις αξίες της αγάπης, της φιλίας, της ομορφιάς, της πίστης να ξαναφτιάξουν τον κόσμο όπως ήταν, παρά τις συνεχείς επιθέσεις της Μάγισσας.
Το Χρονικό της Νάρνια έχει όλα τα στοιχεία των παραμυθιών. Την περιπέτεια, τα ξωτικά, τα πουλιά και τα ζώα, τους δράκους, τη χαρά και τη λύπη, την αγάπη και το θάνατο. Μα πάνω απ’ όλα ερμηνεύει τη ζωή μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Μας ταξιδεύει από το ένα άκρο του κόσμου στο άλλο. Μας φτάνει στην πολιτεία της Αγάπης και του Φωτός. Μας δείχνει πώς αυτός που πιστεύει, μπορεί να παλέψει και να νικήσει τον εαυτό του, τις λιχουδιές και τα λουκούμια που ο κόσμος του προσφέρει, δηλαδή τα πάθη και τον εγωισμό του. Μας συναρπάζει με την ιδέα ότι έχουμε ευθύνη για τον κόσμο μας, όχι μόνο να τον προστατεύσουμε από την οικολογική καταστροφή ή να αγωνιστούμε για την ειρήνη και την ανθρωπιά συμπαραστεκόμενοι σε άλλους που έχουν την εξουσία στα χέρια τους, αλλά να αγωνιστούμε να χρησιμοποιήσουμε την ελευθερία που μας δόθηκε με αγάπη και να παλεύουμε κάθε στιγμή ο κόσμος να γίνει αληθινά όμορφος. Στον αγώνα αυτό συναντάμε το Λιοντάρι, που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ και από τον κόσμο μας φτάνουμε στη Νάρνια, αλλά και πέρα από το τέλος του κόσμου, στη χώρα του Ασλάν, στη χώρα του Θεού.
Το Καλό και το Κακό δεν είναι δύο ισοδύναμες καταστάσεις. Το Καλό μας δόθηκε ως δώρο από τον Δημιουργό μας. Μας δόθηκε όμως και η ελευθερία να το αρνηθούμε. Και τότε γεννιέται το Κακό. Δεν είναι ισχυρό. Θα υπάρχει για όσο χρόνο το Καλό θα το αφήνει να υπάρχει. Η επιλογή είναι δική μας υπόθεση. Και η πίστη και η αγάπη θα μας βοηθήσουν στη ζωή μας να ακολουθήσουμε «τον Αναπεσόντα, ο οποίος κοιμήθηκε ως Λέων και αναστήθηκε ως ο Βασιλιάς του κόσμου», όπως μας λέει η Εκκλησία μας για το Χριστό.
Ο κόσμος σήμερα μας λέει ότι το Κακό πολεμιέται μόνο με τις δικές του δυνάμεις και τα δικά του όπλα. Αν θέλεις να επιβιώσεις, υπόταξε τους πάντες στη δύναμή σου. Το συναντάμε στις πίστες των play-station, όπου για να πετύχεις μεγαλύτερο σκορ πρέπει να σκοτώσεις όσο το δυνατόν περισσότερους. Το συναντάμε στις ταινίες βίας, όπου όλα τα χαρίσματα, η εξυπνάδα, η ομορφιά, η δύναμη, οι ικανότητες, χρησιμοποιούνται για την επιβίωση και τη νίκη. Η Εκκλησία μας καλεί να επιλέξουμε τη ζωή με το Χριστό, να νικήσουμε το Κακό με την αγάπη, τη συγγνώμη, την υπομονή, την προσευχή, τη βοήθεια του Θεού. Και αυτά τα όπλα μας βοηθούνε στη μεγάλη περιπέτεια της ζωής μας, οδηγώντας μας από την μικρή μας ηλικία στο δρόμο για την χώρα του Ασλάν. Σ’ αυτή την επιλογή δεν είμαστε μόνοι μας. Εκτός από το Χριστό, έχουμε και την στήριξη της χαράς και της ελπίδας που η ζωή της Εκκλησίας δίνει. Αρκεί να την γνωρίσουμε. Κι εδώ η επιλογή είναι πάλι δική μας.
π. Θεμιστοκλής
