ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ

Η πέραν πάσης προσδοκίας παλλαϊκή συμμετοχή η οποία συνόδευσε την εκδημία του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ήρθε να επιβεβαιώσει τα αισθήματα των ανθρώπων προς τον θρησκευτικό ηγέτη και Ποιμενάρχη τους, τον Αρχιεπίσκοπο των καρδιών τους. Δεν ήταν δημιούργημα των ΜΜΕ ο Χριστόδουλος, αλλά τα ΜΜΕ υποχρεώθηκαν να τρέχουν πίσω από αυτόν. Είχε ο ίδιος υπόσταση, προσωπικότητα, ειδικό εκτόπισμα. Τα ΜΜΕ σήμερα κατασκευάζουν καρικατούρες οι οποίες στηρίζονται στην ικανότητά τους να ανεβάζουν την τηλεθέαση όχι για τον λόγο ή την παρουσία τους, αλλά για δευτερεύοντα στοιχεία, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν ανάξια προσοχής. Όταν όμως η κάμερα στρέφεται προς τις μορφές τους, αναδεικνύει τις αδυναμίες τους και τις απολυτοποιεί ως αφορμή για πρόκληση γέλιου και εσωτερικής ανάπαυλας του θεατή, ενώ μετά από λίγο καιρό αναζητεί νέους «ήρωες», γιατί οι παλιοί πια δεν πουλάνε.
«Ο Χριστόδουλός μας», όπως ο ίδιος ήθελε να τον αποκαλούν, ήταν ο ίδιος προσωπικότητα. Συνάρπαζε τον σύγχρονο άνθρωπο με την παρουσία του, την χαρά που εξέπεμπε, την δυνατότητα να επικοινωνήσει με τον καθένα, ανεξαρτήτως καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής θέσης. Όσοι τον γνώρισαν, διαβεβαιώνουν πως στα χρόνια που υπήρξε Μητροπολίτης Δημητριάδος η χαρά του ήταν να επισκέπτεται τα σπίτια των απλών ανθρώπων. Να γίνεται ο φίλος και ο πατέρας τους. Να καταδέχεται το φαγητό τους. Να τους κάνει να νιώθουν ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι απόμακρο, αυστηρό, που περιμένει τον άνθρωπο στη γωνία για να ελέγξει τις πτώσεις του, να ειρωνευτεί τα παθήματά του, να τον καλέσει σε μια ζωή χωρίς χαρά και αγάπη.
Και όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος, αυτά τα χαρακτηριστικά εντυπώθηκαν αμέσως στην καρδιά του λαού. Κάθε εμφάνισή του ήταν γεγονός. Γιατί δεν περιοριζόταν μόνο στους ναούς που λειτουργούσε, αλλά έψαχνε να δώσει το μήνυμα του Ευαγγελίου στα σχολεία, στις διάφορες εκδηλώσεις, στα επιστημονικά fora, αλλά και ανάμεσα στους σεισμοπαθείς, τους πλημμυροπαθείς, τους αρρώστους, τους φυλακισμένους, τους εφήβους και τους μεγάλους. Πάντοτε με την ευγένεια και το χαμόγελο, ακούραστος, ζωντανός, συγχωρητικός, με γλώσσα απλή εκεί όπου χρειαζόταν και με βάθος εκεί που έπρεπε να κάνει τομές.
Δεν ήταν μόνο εξωτερικά επικοινωνιακός ο Χριστόδουλος. Ο συνομιλητής του το ένιωθε ότι ειλικρινά ενδιαφερόταν γι’ αυτόν που είχε απέναντί του. Δεν ήταν ο τρόπος που μιλούσε ένα κάλπικο τέχνασμα, για να κερδίσει την προσοχή. Ήταν το αποκρυστάλλωμα μιας ψυχής που αγαπούσε ειλικρινά και μέχρι αυταπαρνήσεως αυτό που έκανε, έπαιρνε ζωή από αυτό, όπως και έδινε.
«Ο Χριστόδουλός μας» ήταν πάντοτε είδηση. Μπορεί τα ΜΜΕ να ενδιαφέρονταν για το ποιους έθιγε ο λόγος του, όμως ο κόσμος που συγκεντρωνόταν για να τον ακούσει, μάθαινε πολύτιμα για τη ζωή του. Ο Χριστόδουλος ήταν γεννημένος δάσκαλος. Ό,τι ήξερε, και μάλιστα συνεχώς προσέθετε στη γνώση του, καθώς διάβαζε, έγραφε και μάθαινε, το έδινε απλόχερα. Κι ας τον παρεξηγούσαν. Όταν αγαπάει κανείς αληθινά, θα είναι ζεστός. Δεν μπορεί να είναι χλιαρός.
«Ο Χριστόδουλός μας» αποτέλεσε για την Εκκλησία ένα φαινόμενο. Άνοιξε δρόμους που δύσκολα θα συνεχιστούν. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι που αποτελούμε την Εκκλησία έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με μια θρησκευτικότητα που εξαντλείται στην μεταφυσική ελπίδα, την συντηρητικότητα, την απομόνωση. Κι ο δρόμος του Χριστόδουλου ήταν επαναστατικός. Ακόμα κι αν δεν ήταν πάντοτε για τον κόσμο εκσυγχρονιστικός. Το μήνυμα, άλλωστε, του Ευαγγελίου είναι ο «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Μόνο που μας αρέσει να το λέμε στους άλλους. Εμείς δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι να το ζήσουμε στον εαυτό μας. Γιατί ο Χριστός είναι επαναστάτης. Όπως ο ίδιος ο Χριστόδουλος έλεγε κάποτε σε μια ομιλία του: «είναι επικίνδυνος. Κι εμείς διαλέγουμε τον ακίνδυνο».
«Ο Χριστόδουλός μας» ξεκίνησε την δική του πορεία στην αιωνιότητα. Τα ΜΜΕ δεν στάθηκαν παρά ελάχιστα στο τι σημαίνει η κοσμοσυρροή και το προσκύνημα για τη σχέση του ανθρώπου με τους Ποιμένες του. Εξάντλησαν το ενδιαφέρον τους στο πόσες ώρες περιμένανε, πιστοί και μη, στην ουρά για να τον αποχαιρετήσουν και πόσους ψήφους θα πάρουν οι διάδοχοι. Και οι Ιεράρχες μας βιάστηκαν να κλείσουν γρήγορα το κεφάλαιό του, μετατοπίζοντας τους προβολείς των ΜΜΕ στον επόμενο. Ας ελπίσουμε και ας προσευχηθούμε ώστε τα μηνύματα του Αρχιεπισκόπου των καρδιών μας να μείνουν ως η παρακαταθήκη εκείνη που θα βοηθήσει ώστε να ξαναγίνουν, αργά ή γρήγορα, ο Χριστός και η πίστη η μικρά εκείνη ζύμη που θα ζυμώσει όλο το φύραμα. Γιατί, αν μη τι άλλο, η Εκκλησία θα όφειλε να χτίσει πάνω στα δάκρυα των πολλών παιδιών που θρήνησαν «τον Χριστόδουλό τους» και να τους μιλήσει για τον Χριστό και την πίστη που γέννησαν τον δούλο τους. Κι αυτά τα δάκρυα είναι η καλύτερη πρεσβεία στο Θεό για να ελεήσει και εκείνον και όλους μας.

π. Θεμιστοκλής