Είσαι blogger; Νιώθεις την ανάγκη να δημιουργήσεις το προσωπικό σου ιστολόγιο, να αναρτήσεις τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου, τη διάθεσή σου, το κέφι ή την ακεφιά σου, καθώς σερφάρεις στο Διαδίκτυο; Βλέπεις η εποχή μας σου δίνει όλες τις δυνατότητες να μην κρύβεις στο σημειωματάριό σου ή στα λευκώματα που οι μανάδες μας είχαν όταν πήγαιναν σχολείο, τις σκέψεις σου, τα άγχη σου, ακόμη και τα χτυποκάρδια σου, αλλά να τα βγάζεις στον αέρα του Ίντερνετ. Αρκεί να δημιουργήσεις το δικό σου …blogspot.com, να το τροφοδοτείς με υλικό, να έχεις μία διαδικτυακή παρέα με την οποία να επικοινωνείς, για να μπορείς να βλέπεις το comment στην ανάρτησή σου. Να συζητάς. Να μοιράζεσαι. Αυτό που λείπει απ’ όλους μας, μέσα στο άγχος, τις έγνοιες, τα διαβάσματά μας ή την καθημερινότητα στην οποία δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε, να μοιραστούμε, να πούμε αυτό που πραγματικά μας απασχολεί, αν έχουμε προλάβει να το καταλάβουμε.
Δεν είσαι blogger; Αποφεύγεις τις πορείες, την ευαισθητοποίηση για τις πυρκαγιές, τα μαύρα ρούχα, τα βίντεο εναντίον των πολιτικών αρχηγών, να είσαι in. Γιατί όλα αυτά υπάρχουν στο blogspot.com. Μια καινούρια επανάσταση, όπως λένε οι εφημερίδες, που έχουν μπουχτίσει από την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, από την παντελή έλλειψη επαφής τους με την πραγματικότητα. Έχουν μπουχτίσει από τις ειδήσεις για τους «καλλιτέχνες», οι οποίοι πήγαν εκεί, έφαγαν αυτό, χώρισαν, ερωτεύτηκαν ξανά, δήλωσαν αυτό, πρωταγωνιστούν εκεί. Ψάχνουν φρέσκες ειδήσεις, φρέσκους ανθρώπους, το χιούμορ του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, τον αγώνα και την αγωνία του για να τα κάνουν ειδήσεις, που θα ανανεώσουν τον γερασμένο κόσμο μας. Μόνο που οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες και τα επιτελεία τους πρόλαβαν και μπήκαν κι αυτοί στο blogspot.com και μας τα λένε κι από κει. Μόνο που πάλι αυτοί γίνονται είδηση.
Είσαι - δεν είσαι blogger, οι «μεγάλοι» σε χρησιμοποιούν. Είτε σου δίνουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας να μιλήσεις στο Ίντερνετ είτε σε αφήνουν υποταγμένο στον θρίαμβο της τηλεόρασης, είσαι ασήμαντος γι’ αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Δεν τους νοιάζει αν μοιράζεσαι ή όχι τις σκέψεις, τα όνειρά σου, την οργή σου για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, για το ψέμα και το δήθεν που κυβερνά την καθημερινότητά μας, για τους νάνους που προβάλλονται γίγαντες. Είσαι απο-πολιτικοποιημένος, δηλαδή απο-κομματικοποιημένος. Ασχολείσαι με τα δικά σου. Με το «νησί» σου. Με την ζωή σου. Εσύ κι ο εαυτός σου έχουν σημασία. Και τους δίνεις τροφή να συνεχίσουν να σε βλέπουν έτσι. Γιατί το μόνο που μπορείς να δεις είναι αυτός που επέλεξες να είναι ο διπλανός σου, ο συμμαθητής σου, ο φίλος σου, η φίλη σου. Δεν ακούς και δεν βλέπεις παραπέρα. Βάζεις τα αγαπημένα σου τραγούδια στο i-pod σου ή στο mp3 player σου, διαλέγεις hair –styling για τα μαλλιά σου και γελάς όσο μπορείς με τα δικά σου. Διαλέγεις τα μαθήματα που θα σε πάνε στο Πανεπιστήμιο και κάνεις θεό τον φροντιστή σου. Παρακολουθείς βαριεστημένα τον καθηγητή που λέει τα δικά του, πληκτικά και βαρετά συνήθως, στο αμφιθέατρο ή την αίθουσα του Πανεπιστημίου και …η ζωή συνεχίζεται.
Παρόλα αυτά, το βραδάκι ανοίγεις τον υπολογιστή σου και γράφεις τα λόγια σου στο blogspot σου. Κι αυτό είναι που δίνει στον κόσμο ελπίδα. Ότι νιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς. Το λίγο ή το πολύ σου. Ότι ρίχνεις τη δική σου μποτίλια στο πέλαγος του κυβερνοχώρου. Ότι είσαι πρόσωπο, προσωπικότητα, άνθρωπος που, κρυφά ή φανερά, διψά για ελευθερία κι αγάπη. Ότι ακόμη κι αν σ’ έχουν γραμμένο, εσύ ζεις. Ψάχνεις και ψάχνεσαι. Δεν είσαι μόνο καταναλωτής, αλλά δημιουργείς. Ποθείς κάτι άλλο. Αυτό που είναι η αληθινή σου φύση, δηλαδή η αγάπη. Γιατί το μοίρασμα αγάπη φανερώνει.
Σήμερα απλώς παρατηρούμε. Καταναλώνουμε. Κοροϊδεύουμε ή δεν ασχολούμαστε. Το blogspot.com είναι μία μικρή αλλαγή στη ζωή μας. Φανερώνει ότι ο εαυτός μας υπάρχει και σκέπτεται. «Σκέπτεται, άρα υπάρχει». Μπορεί να μην είναι ο μόνος τρόπος να δηλώσουμε το παρόν. Είναι όμως η αρχή. Την επόμενη φορά που θα δεις το comment στο κείμενό σου, στείλε e-mail σ’ αυτόν που δήλωσε παρών στη ζωή σου και πες του ότι μπορεί να μην βγαίνουμε πια στους δρόμους, να μην εμπιστευόμαστε κανένα κόμμα, καμία συλλογική οργάνωση, κανέναν διάσημο, αλλά δεν πουλήσαμε το χάρισμα να κρίνουμε. Δεν υποταχτήκαμε στην ισοπέδωση. Κι αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την ανάγκη για εκτόνωση και ψάξουμε το δρόμο της αληθινής αγάπης, το δρόμο του μοιράσματος της καρδιάς κι όχι μόνο του κορμιού, τότε βρήκαμε τον δρόμο της αληθινής μας φύσης. Το δρόμο της αγάπης και της ελευθερίας. Το δρόμο που μας πάει σ’ αυτό που η Εκκλησία ονομάζει Χριστός.
