ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΜΕΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ…
«Πιο πολύ από μένα σ’ αγαπώ…», λέει το τραγούδι του Χατζηγιάννη. Αγγίζει ο στίχος. Σιγοτραγουδιέται από όλους μας. Όχι μόνο τους πιτσιρικάδες, αλλά και όλους όσους αισθάνονται, δηλώνουν ή θα ήθελαν να δηλώσουν ερωτευμένοι. Η επιθυμία της αγάπης πηγάζει από την ύπαρξή μας, αλλά και είναι το μοναδικό όνειρο που κρατιέται ανέγγιχτο από τον τρόπο της ζωής μας, το άγχος, την πίεση του διαβάσματος και της δουλειάς, την αδικία που βλέπουμε να μας περιβάλλει, την μαζικότητα της διασκέδασης, το μάντρωμα στο κουτί που λέγεται τηλεόραση.
«Πιο πολύ από μένα σ’ αγαπώ…». Αν πραγματικά, κάποιος καταφέρει να το πετύχει, είναι μία μεγάλη εσωτερική ανακάλυψη. Να καταλάβεις ότι μπορείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και την έμφυτη αγάπη που νιώθεις γι’ αυτόν, να βγάλεις από κριτήριο της σχέσης με τον άλλο την δική σου ικανοποίηση, την επιθυμία ο άλλος να είναι δίπλα σου, να σε στηρίζει, να μοιράζεται, να σου υποτάσσεται, να έχει το νου και την καρδιά του προσανατολισμένο σε σένα, να σε συγχωρεί που δεν είσαι αυτό που θα ήθελε, να κάνει τη ζωή σου ζωή του, και να γίνεις εσύ όλα αυτά για εκείνον.
«Πιο πολύ από μένα σ’ αγαπώ…». Ένα τραγουδάκι που λέει μια μεγάλη αλήθεια, μα που αναρωτιέσαι αν μπορείς να τη ζήσεις στην εποχή σου. Γιατί για να πετύχεις ν’ αγαπήσεις τον άλλο ή την άλλη πιο πολύ από σένα, χρειάζεται άσκηση. Προσπάθεια κι αγώνας να παραιτηθείς από το «εγώ» σου, χάριν του άλλου. Και κάτι τέτοιο σήμερα δεν σου το μαθαίνει κανείς. Το σχολείο σε σπρώχνει να διαβάζεις για να πετύχεις στη ζωή σου. Η τηλεόραση σου λέει ότι η δόξα περνά μέσα από την υπακοή σου στο στυλ της ζωής που αυτή σου προτείνει. Ότι σπουδαίος γίνεσαι όταν έχεις φωνή, κορμί ή και τίποτα απ’ όλα αυτά, αρκεί να μπορούν οι άλλοι να ασχοληθούν μαζί σου. Τους γονείς σου δεν τους βλέπεις γιατί όλη μέρα δουλεύουν ή δεν ασχολούνται ο ένας με τον άλλο και μαζί σου, απορροφημένοι στο «εγώ» τους.
«Πιο πολύ από μένα σ’ αγαπώ…». Αυτή η αγάπη δεν έρχεται βλέποντας την ομορφιά του άλλου ή ζώντας ένα πάθος μαζί του. Δεν έρχεται μετά την αγκαλιά, αλλά προηγείται. Και για να το πετύχεις χρειάζεται να μάθεις να νικάς τον εαυτό σου. Να το πιστεύεις ότι νόημα έχει η ζωή όταν είσαι πρόσωπο. Όταν δηλαδή ξέρεις γιατί ζεις, μπορείς να κάνεις τις επιλογές σου, όταν κριτήριό σου είναι να δίνεις πρώτα, χωρίς να σε νοιάζει αν θα πάρεις. Όταν μπορείς να μοιραστείς. Όταν έχεις να μοιραστείς. Όταν ξέρεις να σέβεσαι τον άλλο, αυτό που είναι, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Κι αυτό δεν γίνεται όταν αντιμετωπίζεις τον άλλο ως αναλώσιμο. Για όσο σου κάνει. Για όσο σου αρέσει. Για όσο σε αντέχει.
«Πιο πολύ από μένα σ’ αγαπώ…». Ένα τραγουδάκι που λέει μια μεγάλη αλήθεια. Μόνο που δεν σου λέει πώς γίνεται ν’ αγαπάς πιο πολύ κι από τον εαυτό σου. Γιατί το νόημά του είναι το πάθος. Ενώ η αληθινή αγάπη δεν ξεκινά από το πάθος ή στο πάθος. Η αληθινή αγάπη είναι αναζήτηση μέσα από μια ζωή που έχει αξίες. Που δεν κυριαρχείται από τις επιθυμίες και τα δικαιώματά μας, αλλά από το τι είναι και τι θέλει ο άλλος. Αυτό, για να το πετύχεις, χρειάζεται να έχεις μία κινητήρια δύναμη στην ψυχή σου. Την μίμηση του Θεού. Που μας αγάπησε πιο πολύ από την ίδια Του τη ζωή. Πέθανε για μας. Αναστήθηκε. Και μας έδειξε ότι γίνεται «πιο πολύ από μένα…». Αφήνοντας ως παρακαταθήκη της διδαχής Του, ως θεωρίας και πράξης, τη ζωή στην Εκκλησία. Ψάξ’ την. Αν, βέβαια, θέλεις να μη μείνεις στο πάθος. Να μην τελειώσουν όλα εκεί. Και πάλι από την αρχή.
