Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που ήρθε ως αποτέλεσμα τραγικών λαθών, που έγιναν, έστω και ακούσια, προδοτική συμπεριφορά, της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, ανοχής της τότε πανίσχυρης αμερικανικής πολιτικής, αλλά και αναζήτησης από την τουρκική πλευρά δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων, ώστε το στρατηγικής σημασίας νησί να μην ενωθεί ποτέ με την Ελλάδα, όπως ήταν πάντοτε ο στόχος των Κυπρίων αδελφών και συμπατριωτών μας.
Η διεθνής κοινότητα ανέχεται και είναι βέβαιο ότι θα
συνεχίσει να ανέχεται το διχοτομημένο νησί. Κανείς δεν σου χαρίζει την
ελευθερία, αν δεν έχεις τη δυνατότητα να την κατακτήσεις μόνος σου. Όσα
ευχολόγια κι αν ακουστούν, θα μείνουν λόγια.
Αυτή την ημέρα εθνικού πένθους και περισυλλογής ας
θυμηθούμε τον ηγέτη του Κυπριακού Ελληνισμού , τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο
οποίος τέθηκε επικεφαλής του αγώνα για ελευθερία από τους Άγγλους και ένωση με
την Ελλάδα, δείχνοντας αυτό που η Εκκλησία ήταν πάντοτε: η μάνα που νοιάζεται
όχι μόνο για την αιωνιότητα, αλλά και για την ιστορία. Πληρώνοντας με εξορίες,
διωγμούς, πραξικοπήματα, ταλαιπωρίες, αμφισβητήσεις, ύβρεις το τίμημα, ο
Μακάριος θα μείνει πάντοτε στην ιστορία του Ελληνισμού ως αυτός που προσπάθησε
να πετύχει το καλύτερο δυνατό. Και όταν οι πολιτικοί τόσο της Κύπρου, όσο και
της Ελλάδος, μαζί με τους στρατιωτικούς, αρνήθηκαν να τον σεβαστούν, η ενότητα του Ελληνισμού χάθηκε
και τα επίχειρα τα πληρώνουμε ακόμη.
Δεν μας νοιάζει στην πραγματικότητα η Κύπρος.
Πάντοτε είχαμε και έχουμε τον εαυτό μας και τα δικά μας θέματα για να
ασχολούμαστε. Συλλογικά οράματα, έγνοια για τον Ελληνισμό απανταχού της γης,
δεν μπορεί σήμερα να συγκινήσουν τις καρδιές μας. Άλλωστε, ξεχνά ο άνθρωπος. Τι
να μας πει σήμερα η λέξη «πατρίδα», τι να μας θυμίσουν τα συλλαλητήρια για την
ένωση, τι η προσωπικότητα του Μακαρίου, τι οι νεκροί του Κυπριακού αγώνα, τι οι
άνδρες της ΕΛΔΥΚ, όταν έχουμε να ασχοληθούμε
με το δικό μας star system,
τη διασκέδαση και τις διακοπές μας, το καταναλωτικό μας πρότυπο, το πόσο
καλύτερα θα ενσωματωθούμε στην παγκοσμιοποίηση του ατομοκεντρισμού, σε μια
Ευρώπη χωρίς ψυχή; Κι όμως, οι κίνδυνοι βρίσκονται δίπλα μας. Στο επελαύνον
στην Ευρώπη Ισλάμ. Στο δημογραφικό, που μας συρρικνώνει. Στον «παρτακισμό» που
μας κάνει να βλέπουμε τα πάντα μόνο στην προοπτική του πρόσκαιρου. Στην παιδεία
του δικαιωματισμού και στη woke και cancel culture,
που διόλου απίθανο να θεωρήσει τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ «τρομοκράτες», τον
Αρχιεπίσκοπο Μακάριο έναν «εξουσιολάγνο». Στους νοσταλγούς του σχεδίου Ανάν του
2004 να επανέρχονται θεωρώντας το μια μεγάλη ευκαιρία να λυθεί το πρόβλημα,
παραγνωρίζοντας, όπως και με τις Πρέσπες, ότι δεν λύνονται οι μεγάλες εθνικές
και ταυτοτικές διαφορές χωρίς να ληφθεί υπόψιν η ιστορική αλήθεια και
ταυτότητα.
Οι μεγαλύτεροι ας μην ξεχνούμε τον λόγο του αειμνήστου
προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου: «Παρέλαβα Κράτος διεθνώς
αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω ‘κοινότητα’ χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε
αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν,
προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις
δεσμεύσεις της... Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι
ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού
μας βίου, τον οποίο θέλετε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία
και ειρήνη».
Μακάρι και οι νεώτεροι να ευαισθητοποιηθούν. Και
μέσα από την διατήρηση των αξιών της ταυτότητάς μας, ιδίως της δίψας για ελευθερία,
ας βοηθήσει και η Εκκλησία. Οι πολιτικοί μας και όλοι ας θυμόμαστε ότι είναι
άλλο να συνάπτεις συμμαχίες και άλλο να ενδίδεις στις όποιες πιέσεις.
Οι 50 πένθιμες κωδονοκρουσίες στους ναούς μας σήμερα, μία για κάθε χρόνο τουρκικής κατοχής της Κύπρου, ας είναι υπόμνηση του «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...».
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
20 Ιουλίου 2024
