“Ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ” (Α’ Κορ. 1, 10)
“Νὰ λέγετε ὅλοι τὸ ἴδιο καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας, ἀλλὰ νὰ εἶσθε ἑνωμένοι μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα καὶ τὴν ἴδια γνώμη”.
Μπορούμε να έχουμε όλοι στην Εκκλησία την ίδια γνώμη; Να λέμε όλοι το ίδιο και να μην υπάρχουν σχίσματα και διαρέσεις μεταξύ μας; Αν πιστέψουμε τον λόγο του αποστόλου Παύλου στους Κορινθίους, όχι μόνο είναι εφικτό, αλλά είναι και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε στην ζωή μας ως μέλη του σώματος του Χριστού. Αυτό φαντάζει παράδοξο σε μία εποχή στην οποία το δικαίωμα της προσωπικής γνώμης του καθενός είναι αδιαπραγμάτευτο. Το μεταμοντέρνο όραμα πως αληθινό είναι ό,τι ο καθένας πιστεύει δεν θα μπορούσε να δεχτεί υποχρεωτικά την κοινή πίστη. Πώς λοιπόν να αποδεχτούμε την προτροπή του Παύλου;
Ας σκεφτούμε τις πρόσφατες κρίσεις στην ζωή της Εκκλησίας. Άλλες απόψεις η διοικούσα Εκκλησία, άλλες κληρικοί και μοναχοί. Ας σκεφτούμε σχίσματα και διαιρέσεις για διάφορα ζητήματα, σοβαρότερα ή λιγότερο σημαντικά. Πώς να μιλήσουμε για ενότητα και κοινότητα απόψεων και πίστης; Είναι αρκετή η δογματική συμφωνία και όχι πάντοτε, για να μπορέσουμε να υπάρχουμε ενωμένοι; Μήπως η προτροπή του αποστόλου Παύλου δεν μας αφήνει να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας να διαφωνούμε, να έχουμε ξεχωριστή προσωπικότητα, να είμαστε ελεύθεροι;
Ο απόστολος επισημαίνει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι, με κοινή πίστη, αν ξεκινούμε από την σχέση με τον Χριστό. Προφανώς δεν υπάρχει ένα είδος σχέσης, καθώς ο καθένας ζει τον Χριστό διαφορετικά. Όμως υπάρχουν οι αρετές, οι καρποί του Αγίου Πνεύματος που μας κάνουν να έχουμε κοινή βάση: πίστη, αγάπη, χαρά, ειρήνη, καλοσύνη, μακροθυμία, αγαθότητα, το να είμαστε άνθρωποι του καλού, άνθρωποι του μέτρου. Κυρίως όμως το να είναι η σχέση μας με τον Χριστό το κλειδί της ζωής, αυτή που μας οδηγεί στην Εκκλησία και την σχέση μαζί της. Τα όποια σχίσματα, οι διαφορετικές γνώμες ξεκινούν από την αποθέωση ή τον υπερτονισμό λεπτομερειών που επιδέχονται ερμηνείες, οι οποίες προέρχονται από “τον Απολλώ, τον Κηφά” και άλλους της κάθε εποχή και που μέσα από την προσωπολατρία γίνονται αφορμή διχόνοιας και διάσπασης. Μπορούμε να συνυπάρξουμε, αν αγαπάμε. Αν νιώθουμε ότι το όριό μας είναι ο άλλος, η προσευχή γι’ αυτόν και ουδέποτε η διαμόρφωση μιας βεβαιότητας ότι εμείς είμαστε οι σωστοί και οι άλλοι είναι για την κόλαση αν δεν ακολουθούν εμάς.
Η από κοινού γνώμη είναι γνώμη σχέσης και όχι ιδεών. Αυτή είναι και η οδός της Εκκλησίας. Και μόνο η μετοχή μας σ’ αυτήν είναι και δίνει ζωή. Η παρουσία του Χριστού, η σχέση μας μαζί Του, η απόφασή μας να ακολουθήσουμε την Εκκλησία, ακόμη κι εκεί που δυσκολευόμαστε, μας κάνει να προχωρούμε στην πορεία της ενότητας.
Ταπείνωση, αίσθηση ότι η ζωή δεν είναι όπως εμείς την βλέπουμε, ότι η αλήθεια δεν είναι μόνο ό,τι εμείς αποεχόμαστε, αλλά ό,τι μπορούμε να το κοινωνήσουμε, να μας οδηγήσει στο να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε, να ανεχτούμε.
Τέτοιοι πιστοί καλούμαστε να είμαστε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
30 Ιουλίου 2023
Κυριακή Η’ Ματθαίου
