Η ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας σήμερα συναντά δύο ακόμη παραμέτρους. Η μία είναι το οικονομικό ζήτημα, το οποίο και προφανώς είναι μείζον. Δεν ισχύει όμως αυτό και για τις οικογένειες των μουσουλμάνων; Των Ρομά; Δεν υπήρχε οικονομικό ζήτημα στην Ελλάδα όταν αυτή αναπτυσσόταν; Πολλές ήταν οι πολύτεκνες οικογένειες τότε. Είναι η πολυτεκνία παράγοντας οπισθοδρόμησης λοιπόν ή συντηρητισμού; Εύκολα βγάζει κάποιος ένα τέτοιο συμπέρασμα, με αυτές τις διαπιστώσεις. Το πρόβλημα λοιπόν θα λυθεί με επιστροφή στη θρησκευτικότητα ή σε μια ανέμελη ζωή, κάτι που φαντάζει ουτοπία;
Θεωρούμε την επίκληση της
θρησκευτικότητας μη επαρκή λόγο για την πολυτεκνία. Οι άνθρωποι που κάνουν
αρκετά παιδιά δεν παίρνουν μια τέτοια απόφαση για να πάνε στον Παράδεισο, ούτε
γιατί δεν τους νοιάζει πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά. Αντίθετα, εργάζονται
κοπιαστικά γι' αυτά, στις μέρες μας και
οι γυναίκες. Το ότι το κράτος τους αντιμετωπίζει με αδιαφορία είναι εμφανές.
Μια ματιά να ρίξει κάποιος στη φορολογία, είναι αρκετό. Εντούτοις, υπάρχουν και
κάποια επιδόματα, κάποια ελάχιστα προνόμια που έρχονται από το παρελθόν, τα
οποία διασώζονται και σίγουρα πρέπει να ενισχυθούν. Όμως η πολύτεκνη οικογένεια
έρχεται ως συνέπεια μιας αίσθησης ότι τα παιδιά είναι ευλογία, είναι καρπός
αγάπης, ότι αξίζει η θυσία των γονέων, έχει νόημα και ομορφιά και οι γονείς δεν
τη φοβούνται. Δεν αρνούνται το μέτρο, την λιτότητα, την στέρηση, διότι
επιλέγουν τη χαρά του μοιράσματος. Εδώ συναντιέται ο τρόπος αυτός με το
περιεχόμενο της πίστης. Μπορεί στο Ισλάμ η πολυτεκνία να έχει να κάνει με την
υπόσχεση του Παραδείσου για τις γυναίκες με την νοοτροπία της αναπλήρωσης των
πολεμιστών που σκοτώνονταν στους πολέμους, με την νοοτροπία της κυριαρχίας της
θρησκείας τους στον κόσμο, που μπορεί να έρθει και αριθμητικά. Από την άλλη, η
ελεύθερη και συχνά επικίνδυνη ζωή των Ρομά συντηρεί την ανάγκη για πολλά
παιδιά, αφού μάλιστα παντρεύονται και νωρίς. Ωστόσο, το μείζον είναι κατά πόσον
στην δική μας δυτική, ευρωπαϊκή, μεταμοντέρνα πραγματικότητα θα ξαναδούμε την
οικογένεια ως χαρά και δημιουργία και όχι ως βάσανο, ανεξαρτήτως του αριθμού
των παιδιών, που έχει να κάνει και με τις αντοχές του ζευγαριού.
Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Όποιος έρχεται σε επαφή με την γενιά που σήμερα βρίσκεται στο Γυμνάσιο και το Λύκειο θα διαπιστώσει ότι για τα περισσότερα παιδιά μία τέτοια κοινωνική αλλαγή είναι ανεκτή και, πιθανότατα, επιθυμητή. Η συστηματική προπαγάνδα από την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αρχικά έβαλε τον ομοφυλόφιλο ως τύπο αποδεκτό και συμπαθή στα σπίτια μας (σειρά "Οι Απαράδεκτοι") και σταδιακά οδήγησε στην διατύπωση της ανάγκης της πλήρους εξομοίωσης των ομόφυλων ζευγαριών με τα ετερόφυλα. Η βία εις βάρος των παιδιών, οι δομές οι οποίες φιλοξενούν παιδιά που οι οικογένειές τους είναι ακατάλληλες να τα μεγαλώσουν, οι σειρές στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο, τα ακτιβιστικά κινήματα που έχουν πολιτική δύναμη σε όλες σχεδόν τις ισχυρές κομματικές παρατάξεις, η κατασυκοφάντηση όποιων αρνούνται την εξομοίωση σε επίπεδο οικογένειας (μολονότι τα επιχειρήματα δυστυχώς είναι συχνά γραφικά και ατεκμηρίωτα, όταν μένουν στο επίπεδο της παράδοσης και μόνο- ουδέποτε άλλωστε η Εκκλησία συγκρότησε μία σοβαρή επιστημονική ομάδα, η οποία να μελετήσει τεκμηριωμένα το θέμα) έχουν οδηγήσει τα πράγματα στα πρόθυρα της επισημοποίησης. Ας προβληματιστούμε συνολικά.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην
"Ορθόδοξη Αλήθεια"
