Άγε, ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων
Δεν καταδέχονταν η
Κρατησίκλεια
ο κόσμος να την δει
να κλαίει και να θρηνεί·
και μεγαλοπρεπής
εβάδιζε και σιωπηλή.
Τίποτε δεν απόδειχνε
η ατάραχη μορφή της
απ’ τον καϋμό και τα
τυράννια της.
Μα όσο και νάναι μια
στιγμή δεν βάσταξε·
και πριν στο άθλιο
πλοίο μπει να πάει στην Aλεξάνδρεια,
πήρε τον υιό της
στον ναό του Ποσειδώνος,
και μόνοι σαν
βρεθήκαν τον αγκάλιασε
και τον ασπάζονταν,
«διαλγούντα», λέγει
ο Πλούταρχος, «και
συντεταραγμένον».
Όμως ο δυνατός της
χαρακτήρ επάσχισε·
και συνελθούσα η
θαυμασία γυναίκα
είπε στον Κλεομένη
«Άγε, ω βασιλεύ
Λακεδαιμονίων, όπως,
επάν έξω
γενώμεθα, μηδείς ίδη
δακρύοντας
ημάς μηδέ ανάξιόν τι
της Σπάρτης
ποιούντας. Τούτο γαρ
εφ’ ημίν μόνον·
αι τύχαι δε, όπως αν
ο δαίμων διδώ, πάρεισι»
Και μες στο πλοίο
μπήκε, πηαίνοντας προς το «διδώ».
[1929]
Θέλει αξιοπρέπεια
ο θάνατος. Να είναι αντάξιος της ζωής. Πονά. Δεν είναι όμως το τέλος.
Ξενοπρεπώς οι ψυχές μας εγκαταλείπονται στον Άδη. Πλασθήκαμε για να ζούμε. Και
είναι ό,τι μας δίνει το θέλημά Του. Η φύση, ο χρόνος, τα λάθη και τα πάθη
συρρικνώνουν την πορεία μας. Όμως ελπίζουμε! Και προχωράμε με γενναιότητα προς το
τέλος, που γίνεται καινούργια αρχή. Διότι Εκείνος πρώτος πέρασε από το τέλος για
να γίνει η Αρχή. Κι απλώνει το χέρι στο γένος μας. Στον άντρα και στη γυναίκα.
Για να μας τραβήξει στην χαρά και στο Φως. Αρκεί μέσα μας να έχουμε ένα δράμι
σταυρού, ένα δράμι θυσίας, ένα δράμι αγάπης.
15
Απριλίου 2023- Μέγα Σάββατο
