"πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;" (Εβρ. 9,14)
"Πόσο μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει, διότι αὐτός, ἔχοντας τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, προσέφερε τὸν ἑαυτὸ του ἄψογη θυσία στὸν Θεό, κι ἔτσι θὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ ἔργα ποὺ ὁδηγοῦν στὸν θάνατο, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ λατρεύουμε τὸν ἀληθινὸ Θεό" .
Η λατρεία είναι η αποθέωση της αγάπης.
Όταν λέμε ότι λατρεύουμε κάποιο πρόσωπο, μια ιδέα, μία συμπεριφορά, εννοούμε την
αφοσίωση, την ευχαρίστηση που γίνεται απόλαυση, ένα αίσθημα ότι μόνο έτσι η ζωή
μας έχει νόημα. Στην πνευματική ζωή χρησιμοποιούμε τον όρο "λατρεία του
Θεού", για να δείξουμε την απόφασή μας ο Θεός να είναι το κέντρο της ζωής μας,
να είναι η ενασχόλησή μας μαζί Του το κλειδί για τον τρόπο με τον οποίο
πορευόμαστε, ότι είμαστε λιγότερο ή περισσότερο ερωτευμένοι μαζί Του. Η λατρεία
του Θεού αποτυπώνεται στην θεία λειτουργία. Αποτυπώνεται στην προσευχή.
Αποτυπώνεται στην διαρκή μνήμη του Θεού στην ψυχή μας. Στην ελπίδα ότι Αυτός είναι
παρών και δίνει νόημα σε κάθε δυσκολία και ομορφαίνει κάθε χαρά.
Στην χριστιανική μας παράδοση
ανταποδίδουμε με τον τρόπο της λατρείας την θυσία του Χριστού για τον άνθρωπο
και τον κόσμο. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εβραίους, μάς επισημαίνει
ότι η σταύρωση του Χριστού είναι η προϋπόθεση για να οικειωθούμε τον Θεό στην
ζωή μας. Το αίμα του Χριστού, το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας,
δεν έχει καμία σχέση με τις θυσίες του προχριστιανικού κόσμου. Δεν θυσιάζουμε
οι άνθρωποι κάτι από τον κόσμο και τα δικά μας για τον Θεό, αλλά ο Ίδιος ο Θεός
γίνεται άνθρωπος, για να θυσιαστεί για εμάς, νικώντας για λογαριασμό μας τον
έσχατο εχθρό μας που είναι ο θάνατος, δίδοντάς μας την δυνατότητα να δούμε Θεού
πρόσωπο, καθώς έγινε ένας από εμάς και υποδεικνύοντάς μας την οδό της αγάπης
που γίνεται ανάσταση. Αυτό βιώνουμε στην λατρεία της Εκκλησίας. Δεν λατρεύουμε
μία ιδέα, μία παράδοση, μία συνήθεια ή μία πεποίθηση που έρχεται από τα βάθη
των αιώνων, για να δείξουμε ότι περιμένουμε μία ανταμοιβή στην άλλη ζωή.
Λατρεύουμε Εκείνον ο Οποίος μας αγάπησε υπεράνω του εαυτού Του. Έδωσε τον εαυτό
Του, μολονότι δεν υπόκειτο ο Ίδιος στον νόμο του θανάτου, καθώς δεν προσέλαβε την
φύση μας με τον φυσικό τρόπο της σύλληψης από άνδρα και γυναίκα, ενώ ως Θεός
μπορούσε να δώσει απ' ευθείας την
αθανασία στην ανθρώπινη φύση Του, καθώς ήταν τέλειος άνθρωπος κατά πάντα, πλην της
αμαρτίας. Εντούτοις, παραιτήθηκε από την αθανασία ως προς την ανθρώπινη φύση
Του και βίωσε τον θάνατο, για να μας καλέσει στην ανάσταση μαζί Του, όχι μόνο
όσους θα έρχονταν μετά από Εκείνον, αλλά και όλη την ανθρωπότητα που προηγήθηκε
εν χρόνω του δικού Του θανάτου. Όλη η λατρεία της Εκκλησίας είναι μία αποτύπωση
αυτής της θυσίας του Χριστού, του σταυρού και της ανάστασης, που μόνο ο
ερωτευμένος αληθινά μπορεί να προσεγγίσει.
Κάθε φορά που τελούμε την θεία
λειτουργία, σε κάθε ιερή ακολουθία, σε κάθε συνάντησή μας στην Εκκλησία,
θυμόμαστε τον έρωτα του Θεού και παλεύουμε να καρδιοχτυπήσουμε για Εκείνον. Παλεύουμε
να εκφράσουμε με τα λόγια της λατρείας ότι είναι Ζων ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε.
Όπως οι ερωτευμένοι, προσπαθούμε να ετοιμαστούμε,
αποκαθαίροντες την ψυχή μας από κάθε ρύπο εμπαθή, διά της μετανοίας. Διότι τον
τρόπο πάλι Αυτός που μας αγαπά μας τον έδειξε. Αναγνωρίζουμε την αναξιότητά μας
και ότι ουκ έχομεν ένδυμα ίνα εισέλθωμεν στον κεκοσμημένο νυμφώνα Του. Και τραγουδάμε με παράπονο για μας και
ευγνωμοσύνη για Εκείνον το ευχαριστώ μας και όχι μόνοι μας, αλλά όλοι μαζί. Με
Εκείνον να συνεχίζει να προσφέρεται ως άρτος ζωής. Με την Παναγία και τους αγίους
να μας συντροφεύουν. Με ζώντες και κεκοιμημένους να συμπεριλαμβάνονται στο άγιο
δισκάριο της Προθέσεως. Και με όλες μας τις αισθήσεις να συμμετέχουν τελικά
στην πανήγυρη της ουρανίου χαράς που γίνεται επίγεια, αποθέντες πάσαν βιοτικήν
μέριμναν στην αγάπη Του.
Δεν υπάρχει ωραιότερη στιγμή στην ζωή από την ώρα της λατρείας του ζώντος Θεού. Γι' αυτό και η πίστη μας δεν είναι θρησκεία, αλλά κοινωνία. Προς τα εκεί ας πορευτούμε όσο μπορούμε, με τον μικρότερο ή μεγαλύτερο έρωτα, την Μεγάλη Εβδομάδα που έρχεται.
π. Θεμιστοκλής
Μουρτζανός
2 Απριλίου 2023
