Στερέψαν οι πηγές των δακρύων γι’ αυτό που ζούμε, το βασανιστήριο της φύσης και τον θάνατο του κόσμου. Διότι όταν τα δέντρα πεθαίνουν, είτε από πρόθεσή μας είτε από αμέλειά μας, όταν η φωτιά από εργαλείο γίνεται όπλο καταστροφής, τι να σου κάνουν τα δάκρυα; Είναι ανήμπορα να φέρουν πίσω ό,τι καταστρέφεται. Είναι ανήμπορα να γεννήσουν ένα θαύμα: να ξαναφυτρώσουν, να ξαναψηλώσουν, να ξανασκιάσουν, να ξαναδώσουν ομορφιά σ’ αυτά που έσβησαν.
Ανήμπορα τα δάκρυα, όσο αναπόφευκτα κι αν είναι. Μόνο ένα δάκρυ ήταν αρχή ζωής και όχι αδυναμίας μπροστά στον θάνατο. Αυτό του Χριστού την ώρα που είδε τον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. Κι όμως, παρότι ήξερε ότι θα τον αναστήσει, ο Χριστός δάκρυσε. Αυθόρμητα. Ασυγκράτητα. Απρογραμμάτιστα. Ανθρώπινα.
Παρακαλούμε την Μάνα μας, την Κυρία Θεοτόκο, να μην επιλέξει την αποποίηση των δακρύων μας. Οι άνθρωποι αποποιούμαστε κληρονομιές, προνόμια, το κακό που συνέβη στο παρελθόν ή που μπορεί να συμβεί στο μέλλον, το δικαίωμα, τον τίτλο, την περιουσία. Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε τα δάκρυά μας. Και ζητάμε από την Παναγία να αφαιρέσει από τον καθέναν μας «παν δάκρυον», γιατί κυοφόρησε Αυτόν που δάκρυσε μπροστά στον θάνατο. Κι εκείνη αυτό μας δείχνει τούτη την ώρα της καταστροφής. Ψηλά το κεφάλι. Ό,τι διορθώνεται ας διορθωθεί. Μόνο που όποιος εμπιστεύεται τον Χριστό καλά γνωρίζει ότι η πίστη γεννά ανάσταση αληθινή. Και η αγάπη. Ό,τι μας λείπει και ό,τι είναι αιτία για τόσο θάνατο.
Δεν θα μας αφήσει η Παναγία.
